نوشته ی : فروغی

     پاسخ سختگیرانه و تحقیرآمیز طالبان به قطعنامه ی لویه جرگه ی مشورتی صلح ، بازهم سیلی محکمی بود بروی کسانی که تا هنوز در برابر قاتلان قسم خورده ی مردم با مدارا و تملق رفتار نموده  ، دانسته و ندانسته ، مستقیم یا غیر مستقیم ، برای تقویت و نیرومندی بیشتر موقعیت آنان تلاش مینمایند .

      آنچه در لویه جرگه ی مشورتی صلح که حدود یک هفته ، تمام ادارات دولتی و زنده گی در بخش های بزرگی ازپایتخت و کل کشوررا فلج کرده بود ، به فیصله رسید ، پیش ازین نیز باربار در روند صلح مطرح شده بود . تنها مورد نو و تنها ثمر جدی جرگه ی مشورتی صلح ، حکم آزادی 175 آدمکش انتحاری طالب بود که به عنوان حسن نیتِ رییس جمهور ، پیشکشِ طالبان گردید .

     اساساً این جرگه که همانند سایر لویه جرگه ها ، فرمایشی و به منظور گریز از حقیقت براه افتاده بود ،  دولت و ملت را مورد تحقیر و تمسخر دوباره ی طالبان مغرور و بی پروا  قرار داد – مورد تمسخر کسانی که هرگز به قوانین مدنی ، برابری زن و مرد ، احترام به سایر مذاهب  و احترام به هنر و فرهنگ باور نداشته و نخواهند داشت .

     جرگه ای که حامیان امریکایی حکومت و جامعه ی بین المللی از اول به آن روی خوش نشان ندادند ، جرگه ای که نیم بدنه ی شورای وزیران ، دستگاه عدلی و قضایی کشور ، نیمه ی نماینده گان مردم ، دوازده کاندید ریاست جمهوری و تقریبن تمام  مخالفان داکترغنی درآن حضورنداشتند ، چگونه میتواند طالبان مغرور و نیرومندی را که امربکای بزرگ را به زانو درآورده و پای میز مذاکره کشانده است ، قناعت داده و به فیصله های آن احترام بگذارند .

      به باور ناظران ، احساس کذایی موفقیت تولید شده از این جرگه ، داکترغنی و یاران نزدیکش چون عمرداوودزی ، عبدالرب رسول سیاف ، حمدالله محب و ضیا۶ الحق امرخیل را بیشتر به انزوا کشانده ، به تک روی ها و خودکامه گی های قهرآمیز رییس جمهور خواهد افزود و کشور را به اوج بحران نزدیکتر خواهد نمود .

    ــ مگرآن که ملت عظیم و یکپارچه ی ما بیدارتر و یکپارچه تر شده ، تمام اقوام ساکن کشور در کنارهم برای نجات از بحران و بی ثباتی تلاش نمایند .

    ــ مگراین که نیروهای ملی و دموکرات ، نهادهای مدنی ، شخصیتهای ملی و اثرگذار ، جوانان بیدار دل کشور – بخصوص جوانان قوای مسلح ما که بار اصلی جنگ را به دوش می کشند – بدون تکیه بر جنگ سالاران رنگارنگ و بی وابسته گی به مافیای وارد شده از امریکا ، همچون مشت واحد برای نجات کشور از بحران ، باهم بیندیشند و در کنارهم در برابر افراط گرایی اسلامی ( جهادی – طالبی ) و در برابر مافیای دیسانت شده از امریکا و غرب به پا بایستند و برای ختم بحران و پایان بی ثباتی ویا کم ازکم اصلاح ریشه ای نظام مبارزه و پیکار نمایند .

     تنها راه نجات ما در بیداری و یکپارچه گی ماست .