میکفد دل دربرم،چون بی منی !
***
ایـــوطن ! درچنگِ آن اهـــریمــنی
میکفـــد دل دربـــرم،چـون بی منی
همــوطن!دردِ دلــــم راگــــوش کُن
ازهِـــری یـــابادغیــس ویاقـــطغنی
کُلّ اتبــــاع میهــــن،هســـــتند اخی
پشتـــونی،یااُزبـــکی ویاتُرکــــمـنی
ازبسی جَـــورِنـــــزاع،درهجـــرتیم
درریــــاض،یالنـــــدن ویا یـــــمنی
دوستیِ ام ،بیغش وصاف ا زآن ریاء
ای بــــــرادر!زادهء کُـــــهــدامنی
کُهســـــار کشورم با مرغــزارش
زیراین چرخِ کبود،خوش ماءمنی
جان فـــــدای زحمتِ روستائیـــان
کزنثــــارِبرکتـــش،هست خرمنی
لاله ها رویـــــد،بهرگـــوش وکنار
کردمشام هاتــــازه،ازبوئــــــیدنی
آن غزالان مست مستــان درچراء
برّه هــــای کوچولو،زائـــــــیدنی
برّبرّها میکـــــــــشند آن رمه ها
کوچیان مصروف آن پشم چیدنی
زعــفران وزیره وآن پختــــه زار
جای افیون وهمان چرس کشتنی
کنــگرخودرو،میـــــــــان آئیشت
بس مُــقوّی بهر مردان،خوردنی
تیهـــوبرآن صخره باکبکِ دری
نغمه های دلنشین،بس خوانـــدی
جَلّ را،مــــلّاقی دیدن در سماء
دربهاران،چه طنــــــین انداختنی
آن عُقاب تیزبین،فـــوق اتمُــسفیر
همچورادار،دورِآسمــــان گشتنی
آب خاشـــرود وهری با هیرمند
باغ وراغ مُلک را ،آبـــــــدادنی
غُرِّشِ آن رعـــد وبرق درکُهسار
قلب دشمن راز خوف ،ترکــیدنی
تفریحگاهها،بینظیراند ،درهرات
همچوپغـــمان،لایق بس دیـــدنی
راستگویم آن خس وخاشاک مُلک
بِه ازآن المـــاس وزر دانســــتنی
بابه خارکش،بهرطبخ لُقــــمه نان
ازسرِکُـــــه،بوتـــــه هــا آوردنی
من فــدای آن کمــا نت بابه جـان!
تیراو،براین دلِ من خـــــوردنی
یادایّـــــام جـــوانی،درسر ا ست
شُعلهء درسینه ام افـــــــروختنی
خلق محروم،میطپددرخون خویش
ازجفـــــای انگلیس وجـــــرمنی
ایخدا(ج)!این کشورم را،دِه امان
تاکه باشد اینجهان،باد مانــــدنی
خاک اوهست سُرمهء چشمان من
دشمــــــنش راآن کمر،بشکستنی
تا نباشــــد آن نفــــاق،اندر میـان
عهــــــد وپیمان راببایست بستنی
مهد عِلــــم ومعرفت،افــغانستان!
بس کُن دیگر!توآن خون ریختنی
آرزوی مِلّتم،صُلح است وصُلح
تانباشد هیچ قصاص!،بخشــیدنی
همچوجرجیس،گرمراتخریق کنید
درسلولهام جایگزین،خـوش آئینی
میشود (خشنود)،همــان فردفردِتو
توسزاواری بلطف،ونازیـــــدنی
***
عبدالکریم (خشنود هروی کهدستانی)
شهر کییف – اوکرائین
15-02-2014م.
