دستان شاخه های پر از سیب سرخ را
دزدان پشت گردنه، آزاد برده است

هی، مار ها که چوچه ی شاهین باغ را
از آشیانه ی سر شمشاد برده است

مردم همیشه دیده که از دور های شب
دیو آمدست و هرچه پریزاد برده است

پژواک من به باور یک کوه جا نشد
دردی مرا فراتر فریاد برده است

بهار سعید