سناریوی ازپیش نوشته شده
نوشته ی : اسماعیل فروغی
ارچند جوبایدن رییس جمهورامریکا خروج کلیه نظامیان امریکایی راازافغانستان تا یازدهم سپتمبرامسال اعلام داشته است ؛ اما به مشکل میتوان باورکرد که امریکاییان میدان را به این ساده گی به روسیه ، ایران وچین رها نمایند.هنوزمعلوم نمی شود که کارتل های مواد مخدرومیلیاردران امریکایی که ازجنگ افغانستان به اشکال مختلف ودرابعاد گونه گون سود می برند ، قصد ونیت بستن این دکان پرمنفعت را داشته باشند . آنان برای دستیابی به اهداف سود جویانه ی شان هنوز،هم به طالبان وهم به حکومت دست نشانده ای درافغانستان نیازمند اند . درست متکی به هممین نیازاست که امریکا با امضای توافقنامه ی صلح با طالبان ، زمینه ی حضورقدرتمند آنان را درصحنه ی سیاسی افغانستان مساعد کرد . امریکا از تأخیرپنج ماهه درخروج نظامیان شان هم که واکنش تند طالبان را در پی داشت ؛ هدفی جزتقویت قدرت سیاسی طالبان ندارند . تحریم کنفرانس استانبول بعنوان واکنش تند و قاطعانه ی طالبان به عهدشکنی امریکا که پیآمد آن آزادی هفت هزارطالب باقیمانده اززندان ها خواهد بود، خود بخود موقف سیاسی ونظامی طالبان را به عنوان یک طرف قدرت، تقویت بیشترخواهد نمود .
قرارمعلوم اولین شرط طالبان برای شرکت درکنفرانس صلح استانبول رهایی هفت هزارطالب باقیمانده اززندان ها خواهد بود. تمام این جریانات به تیاترازپیش نوشته شده ای می ماند که سناریو نویس و کارگردان آن یکی است . به گمان اغلب کنفرانس استانبول با حضورطالبان ؛ اما با کمی تأخیروبا تضمین محکم برای رهایی زندانیان طالبان دایرخواهدشد.
طوریکه معلوم است امریکاییان درهرحال ( شاید با ضمانت رهایی زندانیان طالبان ) میخواهند بازطی اجماع بین المللی دیگری سرنوشت تازه ای برای افغانستان رقم بزنند ــ سرنوشت نامعلوم وگنگی که ملت آزادیخواه ( ! ) وبه گفته ی جوبایدن همیشه نامتحد( ! ) ما تا بیست سال دیگریا کم ازکم تا اجماع جهانی دیگرقادربه درک وتغیرآن نخواهند بود .
ارچندمعلوم نیست تا چه زمان وچندباردیگرسرنوشت ما اینگونه توسط امریکاییان تعین خواهد شد ؛ اما حقایق نشان می دهد که امریکاییان هرگز نیت خیر برای ما نخواهند داشت . سخنان تند وجدی جوبایدن رییس جمهورامریکا که اخیراً پس ازاعلام تصمیم خروج نیروهای امریکایی ازافغانستان ، بیان نموده و باهیچ واکنشی از سوی رهبران افغانستان روبرونشده است ، گواه روشن این حقیقت است . ایشان باردیگر به صراحت می گویند : « ازآغازکاملاً واضح بود که ما به خاطر دو هدف به افغانستان رفته بودیم: گرفتاری بن لادن و نابودی پناهگاه‌های امن القاعده. و تا جایی که من به خاطر دارم ما هیچ‌گاهی برای متحدساختن مردم افغانستان نرفته بودیم. اصلن آن کشورهیچ‌گاهی متحد نبوده است . هیچ‌گاهی ! »
درست روشن نیست که چرا رهبران خودخواه ارگ و سپیدار تاهنوز به این اظهارات تند و صریح رییس جمهورامریکا پاسخ نگفته اند. آیا جوبایدن به حقیقت تلخی اشاره نموده است که هیچیک از رهبران حکومتی وجهادی به آن پاسخی ندارند و یا دست نشانده بودن ، ترسِ نهفته ای دردل میکارد که قدرت پاسخگویی را ازهمه ی این آدمک ها سلب نموده است .
