شاعر : سمیع الدین افغاني

دنثر لیکونکی محترم قاضي صیب لودین

یو دارآ سړی په لاره کې روان وه

ډیر مغروره ،کبرجن مین په ځان وه

کوم درویش ورته نظر د لری خواه شو

په غرور یې  لارې تګ ته په سودا شو

ورته یې وویل : غرورنه ښایي انسان ته

نه شې ځمکه شق کوای نه ګوري ځان ته

انسان نشې رسیدی دا لوړو غرو  ته

دی بې وسې نا علاج خپل  اندیښنو ته

خدای پر ځمکه  غرور هیڅ نه دی پکار

کبرجن دی لوی عاصي  د کردګار

دا مالداردغه  درویش ته ډیر په قهار شو

خپل اصلیت او د هستي نه په ګفتار شو

ویل: چې پيژنې زه څوک د کوم ټبر یم؟

خپل نصب د خپل هستي نه با خبر یم

ته جاهل یې ته دې ګوره خپل وضعت ته

هډ و نه یمه خوشال ستا  نصیحت ته

که مالدار سړی وه مست په خپل هستي

دا درویش وه هم قانع په خپل راستي

درویش ویلې : دا چې څوک د کوم دیار یې

پیژنم دې چې مغرور یې لوی  مالدار یې

دولتمند ورته په قهر ویل:  څه وایې؟

ستا له ما نه څه ګیله ده چې ګویا یې

درویش وویل: ژوند عبث غوندې هستۍ ده

د انسان بنیاد یو  څاڅکې ګندګې ده

شي بهر پرې باندې غسل واجبیږي

که لباس باندي شي توی بیا مینځل کیږي

په نا پاکو جامو لمونځ نه  روا کیږي

نه لوستل  د پاک قران نه دوعا کیږي

دا بنیاد دي ستا دژوند دا دې هستي ده

مرګ کې بیا دستا دجسم نابودي ده

ګور چینجان به دې په قبر حواله شي

بیا به جوړ ستا د وجود حالت ګنده شي

ابتدا او انتها دې  دا حالت دی

بیا غرور انسان ته څله ضرورت دی

دوه نا پاکو حالتو مینځ کې زنده یې

شه اګاه چې ته یې څوک دچا بنده یې

د عارف په کلام پوه دغه مالدار شو

د خپل کبر او غرور نه توبه ګار شو

وېل: د زړه خبر صفا ده د درویش

زړو ته لار لري د زړو خبر همیش

———————————

۱۸ – ۳ – ۲۰۱۹

م ۰ کال