«بایدن» آخرین رئیس جمهوری است که از جنگ ویتنام به‌عنوان تاریخ پرافتخار ستایش میکند
نویسنده: نورمن سُلُمان ــ
مترجم: م. نوری ــ
هفتۀ پیش، زمانی که هواپیمای «جو بایدن» از هانوی به‌پرواز درآمد، او کشوری را ترک کرد که در آن جنگ‌طلبی ایالات متحدۀ آمریکا به‌قیمت جان ۳/۸ میلیون ویتنامی تمام شده بود. ولی او هم مانند همۀ رؤسای جمهور پس از جنگ ویتنامِ آمریکا، هیچ ابراز ندامت نکرد. حتی پیش از سفر و دیدار از ویتنام، «بایدن» مراسمی در کاخ سفید برگزار کرد که در آن جنگ به‌مثابه اقدامی والا مورد ستایش قرار گرفت.
«بایدن» به‌هنگام اعطای مدال افتخار به خلبان سابق ارتش، «لاری ال. تایلور»، به‌دلیل شجاعت وی در جنگ ویتنام که جان خود را برای نجات همرزمان خود از دست «دشمن» به‌خطر انداخته بود، او را به‌طور مبالغه‌آمیزی مورد تمجید قرار داد. اما این عمل قهرمانانه ۵۵ سال پیش اتفاق افتاده بود. چرا مدال افتخار درست چند روز پیش از سفر «بایدن» به ویتنام در تلویزیون ملی به‌نمایش گذاشته شد؟
انتخاب زمان اعطای مدال مؤید تفاخر بیشرمانۀ ایالات متحده به جنگ علیه ویتنام است که رؤسای جمهور آمریکا یکی پس از دیگری و با تحریف تاریخ از خود بروز داده‌اند. پس از کشتاری با ابعاد عظیم و در جنگی تهاجمی که بر پایۀ دروغ و فریب استوار بود، اندکی افتادگی یا حتی ابراز ندامت رفتار مناسب‌تری می‌بود.
ولی نه، چنین اتفاقی نیفتاد. همانطور که «جرج اورول» گفته است: « کسی که گذشته را کنترل کند، آینده را کنترل میکند، و کسی که حال را کنترل کند، گذشته را کنترل میکند.» و دولتی که همچنان مصمم است با نیروی نظامی در عرصۀ جهانی ظاهر شود، به چهره‌هایی در رهبری نیاز دارد که قادرند به بهترین وجه با لفاظی‌های پرابهام و حذف بخش‌هایی از تاریخ آن را تحریف کنند. دروغ گفتن و طفره رفتن از پذیرشِ مسئولیتِ جنگ‌های پیشین، منادی جنگ‌های آینده است.
و این‌گونه بود که اعتراف «بایدن» به ویرانی و قتل عامی که ارتش ایالات متحدۀ آمریکا در ویتنام به‌بار آورد در کنفرانس مطبوعاتی با این جملات بیان شد: «من بسیار مفتخرم که طی دهه‌ها کشورهای ما و ملت‌های ما موفق به ایجاد اعتماد و درک متقابل در روابط فیمابین شده‌اند و تلاش کرده‌اند میراث دردناکی را که جنگ در هر دو کشور به‌جای گذاشته شده ترمیم نمایند.»
و به این ترتیب، «بایدن» با یکسان‌سازی رنجِ دو طرف و برابر دانستن تقصیرِ هر دو کشور و با به‌کار بردن یکی از محبوب‌‌‌ترین شیوه‌های دغلکاری عالی‌ترین مقام‌های آمریکا پس از پایان جنگ ویتنام، یکبار دیگر متوسل به فریبکاری شد.
در اوایل سال ۱۹۷۷، دو ماه پس از آغاز ریاست جمهوری «جیمی کارتر»، وی در یک کنفرانس مطبوعاتی مورد سؤال قرار گرفت که آیا او «تعهد اخلاقی برای کمک به بازسازی ویتنام در خود احساس میکند»؟ «کارتر» قاطعانه پاسخ داد: «خُب تخریب دوجانبه بود. ما بدون اینکه عزمی برای تصرف قلمرویی داشته باشیم یا بخواهیم ارادۀ خود را به ملت‌های دیگر تحمیل کنیم به ویتنام رفتیم. ما به ویتنام رفتیم تا از آزادی مردم ویتنام جنوبی دفاع کنیم و فکر نمی‌کنم که باید عذرخواهی کنیم یا خودمان را سرزنش کنیم یا خود را مقصر بدانیم.»
«کارتر» همچنین اضافه کرد: «من فکر نمی‌کنم که ما مقصر بودیم یا اساساً کسی بتواند ما را مجبور به پرداخت غرامت کند.» به‌بیانی دیگر: صرفنظر از اینکه آمریکا چقدر دروغ بگوید و چه تعداد از مردم را به‌قتل رساند، به‌عنوان یک دولت مجبور به عذرخواهی نیست.
در سال ۱۹۹۱، زمانی که پرزیدنت «جرج اچ. دبلیو. بوش» در حال جشن گرفتن پیروزی در جنگ خلیج بود اعلام کرد: «به خدا قسم ما برای همیشه بر سیندروم ویتنام غلبه کردیم.» منظور «بوش» این بود که کشتار پیروزمندانۀ مردم عراق، بنا به تخمین‌ها ۱۰۰ هزار نفر در ۶ هفته، موجب احساس رضایت خاطر از اقدامات نظامی آمریکا شده و هرگونه تردید در آغاز جنگ‌های آینده را برطرف کرده است.
از «کارتر» تا «بایدن» هیچ‌یک از رؤسای جمهور آمریکا ارزیابی صادقانه‌ای از جنگ ویتنام ارائه نداده‌اند. در مخیلۀ هیچ‌کدام از آنها نمی‌گنجید که با همان صداقتی با موضوع برخورد کنند که «دانیل اِلسبرگ» در اسناد پنتاگون افشا کرد و گفت: «این‌طور نبود که ما در کنار ناحق ایستاده بودیم، ما خودمان ناحق بودیم.»
در بحث‌های رسانه‌های سیاسی، توجه چندانی به مرگ و مصدومیت مردم ویتنام نشد. در عرصۀ سیاسی و در رسانه‌ها نیز آسیب‌های زیست محیطی وحشتناک و تأثیرات سموم زرادخانۀ پنتاگون در ویتنام چندان انعکاسی نیافت.
آیا تکرار این داستان اهمیتی برای امروز دارد؟ حتماً. تبلیغاتی که اقدامات نظامی ایالات متحده را خیراندیشانه و اخلاقی جلوه می‌دهند بی‌وقفه ادامه دارند؛ مستمسک‌هایی که گذشته را جعل کنند منادی توجیه جنگ‌های آینده‌اند.
بازگو کردن حقایق واقعی جنگ ویتنام تهدیدی است برای ماشین جنگی ایالات متحدۀ آمریکا. پس جای تعجب نیست که رهبران یک کشور جنگ‌طلب همچنان طوری رفتار کنند که انگار واقعیت امر چیز دیگری بود.
* این مقاله ابتدا در تاریخ ۱۹ سپتامبر ۲۰۲۳ در Anti War.com منتشر شده است.
منبع: وب سایت آنتی کریگ، ۱۹ سپتامبر ۲۰۲۳
https://antikrieg.com/aktuell/۲۰۲۳_۰۹_۱۹_bidenist.htm
