امین الله حقپال

ایتلاف جدید که خودرا به نام ایتلاف بزرگ ملی یاد مینماید در واقعیت سعی و تلاش جدید برای اعاده قدرت و سیطره اعضای شان است و در خواسته های شان صادق نیستند، ورنه اینان چرا در زمان تصدی ماموریت خودشان دست به اصلاحات سیستم انتخاباتی نزدند.

 در این میان زیادتر اشخاص دیده میشوند که در حکومت حامد کرزی پست های بلند دولتی را پیش میبردند و در ضمن با گروه های مسلح غیرمسول ارتباط داشتند و اشخاص زورمند بودند. در آن وقت با تمام برجستگی اش احساس میشد که زیادتر این اشخاص از سواد کافی و مهارت حکومتداری بهره مند نیستند، اما این پست ها در باج برای شان داده شده اند. در ضمن مهارت های که اینان در طول حیات سیاسی شان از خود تبارز داده اند، جز عوام فریبی، دروغ، فساد و نیرنگبازی چیز دیگر نبودند، که تقریباً به شیوه زنده گی و عادات یومیه شان بدل شده بودند.

 در طول چند ماه اخر دیده شده اند که این اشخاص گاهی نزد رییس جمهور اسبق حامد کرزی، گاهی پیش قوماندانان جمعیت مانند عطا محمد نور و سایر اشخاص، گاهی نزد دشمن دیرینه اش امیر حزب اسلامی گلبدین حکمتیار، زانو زده و خواستار تحمیل طرح بی مایه و بسیار مضر شان بر حکومت وحدت ملی میشوند.

مثلاً اینان خواستار ایجاد دوباره حکومت موقت و تکرار جریانات ۱۷ سال گذشته میباشند. این در حال است، اگر فرض شود در ۱۷ سال گذشته کدام کار اساسی انجام شده باشد، پس همانا داشتن حکومت انتخابی و اداره است.

کشور عزیز ما در زمان حاکمیت تنظیم ها و طالبان حکومت مشروع و اداره منظم نداشتند و ازین ناحیه همه ملت دچار مشکلات و چالش های اعظیم بود. شاید آن دوران ها برای قوماندانان و زورمندان دوران طلایی پولدار شدن شان باشد و هنوز هم ذایقه آن را در دهن خود احساس نماید، اما برای ملت ما یک دوران سیاه تاریخی به شمار میرود و مردم از آن وقت آنقدر تنفر دارند، که یک مسلمان از خوردن گوشت خوگ و کشتن انسان تنفر دارد.

آنزمان قوماندانان و دار و دسته های آنها از چور و چپاول اموال دولتی و شخصی، اختلاس، غصب املاک شخصی و دولتی و پول اوپراتیفی کیف کردند، به جهاد پشت پا زدند و فساد را با آغوش کشانیدند، مردم را کشتند، زجر دادند و با زنجیر کشانیدند، دهن مردم را با قلف بستند و هزارها نوع جنایات را مرتکب شدند، اما از خیرات سر نابسامانی ها، عساکر و تجاوز خارجی ها، فساد، پول جاسوسی و انقراض و ضعف مردم قدرت شان تا امروز بشکل دوامدار ادامه یافته است و هردم مردم به دربار خدا دست به دعا استند و محو آنها میخواهند.

به نسبت نزدیکی، کمک و مساعدت به ایشان در مورد رییس جمهور اسبق حکم مردم اینست که جمهور رییس ایشان روز حشر به ایشان حشر خواهد شد، خداوند متعال در زعم وی قضاوت یکسان و برابر با آنها خواهد نمود و نیز سطور تاریخ در حقش سیاه رقم خواهد خورد و در مورد جمهور رییس فعلی مردم اذعان میدارد که در صورت دوری ازین قماش مردم، خود و ملت را به راه فلاح و نجات هدایت خواهد نمود و سطور تاریخی زرین را در حقش رقم خواهد خورد. پایداری و ثبات رییس جمهور در برابر جنگسالارها ممکن سبب شود که وی را در انتخابات سال آینده از طرف کتله اعظیم مردم حمایت و پیروز نماید.

ممکن همین موضوع را جمهور رییس کنونی درک نموده باشد که در برابر فشارهای آخر زورمندان سر فرود نیاورد و در برابر خواسته های نامشروع شان تمکین ننمود.

ظاهراً خواسته های این ایتلاف مصلحانه به نظر میرسد، اما آن چیزیکه روشن است اینست، که اعتماد مردم را بخود جلب کرده نمیتواند، زیرا مردم میدانند که این اشخاص در خواسته های خود صادق نیستند، اگر اینان صادق میبودند، سیستم انتخاباتی ما از امروز منفذهای جلب جعل و تقلب را ندارند، بلکه از ابتدا این نواقص را داشتند، همین اشخاص چرا در زمان تصدی حکومت و قدرت خود شان دست به اصلاح و رفع این نواقص نزدند که امروز غوغا را بر پا کرده اند.

جواب روشن است، آنزمان اینان از همین منفذها علیه ملت و رقبای انتخاباتی شان به نفع خود استفاده کردند و امروز که اینها از قدرت و صلاحیت به حاشیه رانده شده آند هراس دارند، که مبادا از همین منفذها علیه شان کار گرفته شود.

پرسش دیگر را که این ایتلاف اخر بخود متوجه ساخته اینست، که چرا همیشه این ایتلاف ها از چهره های متکرر که عبارت از قوماندانان جمعیت، جمع جنگسالارهای سه گروه دیگر ایتلاف اسبق شمال ساخته میشوند. از جانب دیگر این ایتلاف همیشه مبنای قدرت راداشته و چرا پیرامون حل مشکلات مردم و رفع چالش های بزرگ اجتماعی و اقتصادی که امروز سر راه مردم است، ساخته نمیشوند.

خلاصه کلام، ایتلاف بزرگ ملی، جز مبنای قدرت و جان طلبی هدف دیگر نداشته و در خواسته های شان صادق نیستند و حکومت وحدت ملی به هیچ وجه باید در برابر خواسته های شان تمکین نکند.