افغانستان با چه سرنوشتی روبروست ؟
نوشته ی : فروغی
در حالیکه میلیونها انسان نگرانِ زنده ماندن شان از گرسنه گی و ویروس کرونا استند ، تنش میان دو رقیب قدرت درافغانستان ، کشور را در لبه ی پرتگاه هلاکتبار و از هم پاشی خطرناک قرار داده است .
هشدار های مکرر دولت امریکا در مورد کاهش و حتا قطع کامل کمکهای امریکا و جامعه ی جهانی به افغانستان ، گواه این است که کاسه ی صبر امریکا لبریز شده و هرگاه داوطلبان قدرت ، به لجاجت ها و قدرت طلبی های شخصی – گروهی شان پایان ندهند ، امریکا روند بقدرت رساندن طالبان را ، سرعت بیشتر خواهد بخشید .
اینکه امریکا تا هنوز نکوشیده است با قاطعیت از محمداشرف غنی طرفداری کرده ، به تنش ها نقطه ی پایان بگذارد ، خود گواه روشنی از بی باوری امریکا به نتیجه ی انتخابات و مخالفت آن کشور به ادامه ی تکروی ها در حکومت است .
آنچه رهبران امریکا را بیشترعصبانی کرده است ، فرمان نا سنجیده ی تجزیه ی وزارت مالیه و انتقال منابع درآمدزای آن وزارت ( گمرکات ، بودجه و خزاین ) به ارگ و پس از گذشت دو روز لغو آن فرمان است که امریکاییان بلا درنگ و با تهدید آنرا کوشش صریحی برای گستردن دامن فساد دانسته و لغو آن را خواستار شده بودند .
مسلم است که قطع کمکهای چند میلیارد دالری امریکا و جهان به افغانستان ، چرخِ اقتصادِ محتاج و دست نگر افغانستان را از گردش انداخته و کشور را دچارعمیق ترین بحران های اقتصادی – امنیتی خواهد کرد ؛ که هیچکسی بجز رییس جمهورغنی و عبدالله عبدالله درقبال آن پاسخگو نمی باشد ؛ اما :
آیا امریکا منتظر سقوط حاکمیت موجود و به کرسی نشاندن طالبان براریکه ی قدرت است ؟
آیا امریکا درهمدستی با پاکستان نیمه ی افغانستان را به طالبان و نیمه ی دیگرآن را به حراج گروههای گونه گون اسلامی وغیراسلامی گذاشته ، زمینه ی ایجاد حکومت فدرالی را مساعد می سازد ؟
ویا اینکه امریکا این موش وگربه بازی را ( درتفاهم باعبدالله عبدالله ) تا متفرق کردن و بی اثر کردن بیشتر رهبران و قوماندانان جمعیت اسلامی ، حزب اسلامی ، وحدت اسلامی و جنبش ملی ادامه داده ، درپایان بازهم نسخه ی حکومت ناکام وحدت ملی را با شرکت طالبان میانه رو تکرار خواهند نوشت ؟
به باور بسیاری ناظرانِ اوضاع افغانستان ، امریکا در وضعیت موجود ، نه خواهان سقوط حاکمیت ، نه خواستاربرقراری دوباره ی امارت اسلامی و نه خواهان ایجاد حکومت فدرالی است ؛ بلکه فقط خواهان تضعیف و بیچاره کردن حکومت دست نشانده شان تا سطح تمکین به خواستهای طالبان واطاعت بی چون وچرا ازخواستهای سودجویانه ی خودشان می باشد .