مهاجرستیزی آخوندهای ایران و غمنامه بی‌پایان مردم افغانستان

نویسنده: مهرالدین مشید هزاران کیلومتر دور از میهن، میلیون‌ها مهاجر افغانستانی…

آغوش وطن

فریادِ خراسان بزرگ   و   ایران قدیم  رسول پویان   جوزای 1404  در خانـه قـوی باش که…

اعلامیه‌ی سربازِ مکتب دینی – فلسفی “من بیش از این…

هشدار نسبت به نقش حامد کرزی در روند سیاست‌گذاری مهاجرتی اروپا! در…

چند شعر کوتاه از زانا کوردستانی 

(۱) اگر ماه و خورشید را هم از آسمان پایین بیاورند هرگز دل به…

مشاهیر جنبش کارگری، در سوسیال دمکراسی انقلابی

August Bebel(1840-1913) آرام بختیاری آگوست ببل،- در جنبش کارگری آلمان.   آگوست ببل (1913-1840)…

جـنـبـش نـازیـسـم نـو

 " جـنـبـش نـازیـسـم نـو"، کـه بـا نـظـر بـه فـعـلـیـت تـهـدیـدآمـیـز…

آویزان نوری

بانو "آویزان نوری" (به کُردی: ئاواێزان نوری)، شاعر و نویسنده‌ی…

مارکس و اتحادیه‌های کارگری(۳)

مبارزه علیه لاسالیسم و انواع اپورتونیسم آلمانی نوشته: ا. لازوفسکی برگردان: آمادور نویدی مبارزه علیه لاسالیسم…

چه بازی دردناک با سرنوشت انسان 

نویسنده: مهرالدین مشید  قدرت ابزاری برای رهایی انسان، نه ابزاری برای…

آیا هوش مصنوعی مسلمان است؟

عثمان نجیب من یادداشتی از یک پیش‌بینی هراس انداز در مورد…

خالق  “ قرارداد اجتماعی ” را گرامی میداریم 

میرعبدالواحد سادات  1 تتبع و نگارش از :  میر عبدالواحد سادات  دوم جولای مصادف به دوصدو چهل و هفتمین سال وفات یکی از تاثیر گزار ترین نمایندگان  عصرروشنگری اروپا و برجسته ترین نقاد آن عصر ژان ژاک روسو  است .  اندیشمندی که…

نه یک پیروزی دیپلوماتیک؛ بلکه یک اشتباه استراتژیک در هندسه‌…

نویسنده: مهرالدین مشید                              به رسمیت شناسی طالبان از سوی روسیه و…

اخراج بی رویه ی مهاجران افغان از ایران

  نوشته ی :اسماعیل فروغی       این روزها خبراخراج دسته جمعی و گسترده…

شناخت روسیه از طالبان

با خانه نشینی و بیکاری که چشم و گوش با…

داد خواهی بخاطر حق و حقوق افغانان مظلوم و داعیه…

بنام خداوند حق و عدالت مهاجرت افغانان که درطی نیم قرن…

مارکس و اتحادیه‌های کارگری(۳)

مبارزه علیه لاسالیسم و انواع اپورتونیسم آلمانی نوشته: ا. لازوفسکی برگردان: آمادور نویدی مبارزه علیه لاسالیسم…

سیاست فاشیستی اخراج افغانها باید فورا متوقف شود!

هیچ انسانی غیر قانونی نیست! جمهوری اسلامی در پی شکست مفتضحانه…

اخراج ۴۳ هزار مهاجر افغان از ایران در یک روز!!

اخراج ۴۳ هزار مهاجر افغان از ایران در یک روز،…

حکومت آخوندی ایران جنایت کربلای قرن را رقم زد، یزیدان…

محمدعثمان نجیب ایران در گرمای سوزان، زمین را زیر پای هم‌وطنان…

حیات بشری را آتش فشان خاموشی به شدت تهدید میکند

نویسنده:مهرالدین مشید جهان در معرض توفانی فراتر از جنگ سوم  این پرسش…

«
»

آری سکوت فضای رنگین کمان تنهایی و درد 

نویسنده: مهرالدین مشید

سکوت فضای رنگین کمان خموشی را ماند که هزاران صدا در وادی های پرپیج و تاب ودامنه های حیرت شکن و شگفت انگیز آن به تصویر های ملکوتی بدل می شوند و با زبان بی زبانی ناله می کشند. آری در جهان سکوت است که صدا ها در خشم سکوت فرو می روند و پناه گاهی برای بی پناهان می شوند و درست آن زمانی است که شاید مخاطب به گم شده ای بدل شود تنها سکوت بتواند، فضای گم شدۀ  ایده آل انسانی را پر کند. شاید بزرگ ترین راز سکوت در همین نکته نهفته باشد که بودا ها و کنفیوس ها  لائوتسه ها در جهان سکوت و از فیض و برکت بی زبانی آن به مقام های بلند انسانی تمکین کرده اند و به مقام بلند انسانی صعود نمودند. پیش قراول این سکوت های حیرت آور رویداد های کوچکی بوده اند که آنان را عوض کرده است. 

چنانکه سدارتا زمانی به  به مقام بودا صعود نمود که معنی سکوت را در سیمای گرسنگان و جسدی به تماشا نشست که برای سوختاندن منتقل می شد. این حادثه زنده گی او را به مثابۀ قصۀ “لایی خوار” که زنده گی سنایی را دگرگون کرد، زنده گی بودا را نیز دگر نمود. او نتوانست تا با زبان برای این راز های  سر به مهر پاسخ پیدا کند و ناگزیر به سکوت پناه برد و خانه را ترک کرد وحقیقت را در سکوت جویا شد. بالاخره او توانست که در سکوت به آن حقیقت والابرسد و به مقام عظیم انسانی پله به پله به پرواز درآید. آری سکوت راز بزرگ خموشی و تنهایی است که تفسیر آن هفتاد مثنوی می خواهد،   زیرا که زبان از بیان آن عاجز است و از همین رو سکوت را ندای ملکوتی و حتا از آن بالاتر صدای خدا خوانده اند. شاید از همین رو باشد که شاعران و عارفان بدین باور اند که  شعر مردان بزرگ مثل حافظ و بیدل و سعدی و مولانا و دیگران را تفسیر نشاید و دلیلش آن است که هرچه به آن نزدیک شوی، از هم می پاشد و شکل و شمایلش یه هم می خورد. از این رو سزاوار تر این است که هرچه از جام الست آنان به کام گیری، همان بسنده است. بی جهت نیست که پیامبران ابراهیمی در فضای سکوت به مقام نیابت رسیده اند وبالاخره در نور تنهایی موفق به شنیدن صدای خدا شدند. چنان که پیامبر اسلام در فضای سکوت غار حرا به این مقام والا نایل شد و توانست که تا سدره های تکامل معنوی عروج نماید و در زیر درخت سدره و در نزدیکی قاب و قوسین لامکانی ها هم صحبت جبریل شود و خدا را در کرانه های سکوت و سدره حضور پرشکوۀ شاعرانه و عاشقانه به تماشا بنشیند. 

هرچند بهترین مترجم کسی خوانده شده که سکوت دیگران را ترجمه کند؛ اما هنوز کسی قادر نشده است تا خود سکوت را معنا کند و چه رسد به آنکه کسی ترجمان دنیای بی زبان سکوت شود؛ بویژه آن سکوت که با همه تلخی هایش گویای دوست داشتنی های شیرین باشد. بویژه آن سکوت تلخ که باهمه جگرسوزی هایش ندای زیبای خموشی را به ارمغان آورده باشد؛ بویژه آنگاه که پایان یک خشم جگر سوز و مردافگن باشد.  چقدر دردناک است که آنگاه از فهمیدن تو بترسند در این صورت به گفتۀ مرحوم شریعتی،  اگر مثل گاو گنده باشی،ميدوشنت، اگر مثل خر قوی باشی، بارت می كنند، اگر مثل اسب دونده باشی، سوارت می شوند

در این حال چقدر موجه است که  آنگاه ناگزیرانه سکوت کنی و فریاد ها در گلویت شکسته شوند و برای آنکه نالیدن بهتر از خموش مردن است و بنا براین بهتر است که به سکوت پناه برد و در زیر درخت باشکوۀ آن تمکین نمود. چقدر دردناک است که سکوتت ناگزیرانه شکستانده شود و ناگزیرانه سکوت را بشکنی و آنگاه متهم به پرگویی وپرحرفی شوی و ممکن دلیلش فرصت شکنی هایی باشد که می ترسند تا ناگفته ها فاش نشود و کجی ها راست و نارسایی ها اندام رسا پیدا نکند و بازار چرند گویی ها بسته شود و به دکان آن برای همیش میخ های فولادین کوبیده شود. ممکن در آخرین تحلیل این درد درد نفهمیدن باشد که از عمق جهل سرچشمه می گیرد و با ناآگاهی سر و کار دارد. در این میان درد فهمیدن دشوارتر و رنج فهمیدن ها دشوارتراز آن خواهد بود. بویژه آنگاه که می دانی سکوت فقط رمز تنهایی و خموشی نیست؛ بلکه رمز مشت کوبیدن بر زبان است تا فهم سرکوب شود و فهمیدن اسیر اوهام و جهل و خرافات و بی خبرها گردد. 

درحالیکه میدانی هرچند سکوت علاج درد های تنهایی است و آرامگاۀ جاویدان پناه بردن ها؛ بویژه آنکه از بد حادثه به جایی پناه برده باشی؛ اما نمی توانی برای همیش سکوت کنی. در این صورت سکوت سکوت مرگبار است، زیرا این سکوت بیش از آن که با زنده گان آمیزش داشته باشد، برعکس با مرده ها سر سازش و یاری دارد. این در حالی است که سکوت کوله باری از درد را هم به شانه های خموش خویش بر میدارد. از همین رو است که درد و سکوت هر دو همزاد هم و همنشین تنهایی های هم اند، واه چه دردی بزرگ که کوه ها از هیبتش می ترکند و به خشوع در می آیند و به پیشگاۀ  سکوت عاشقانه و عارفانه تمکین می نمایند. در موج این سکوت بود که در برابر نزول آیت اراده و مسؤولیت پذیری کوه های پاره پاره شد و تنها انسان بود که در برابر این سکوت تن داد و امانت خدا را پذیرا شد و تا امروز به پیشگاۀ خدا پاسخگو است و می بینیم که  ناپاسخگویی ها و مسؤولیت ناپذیری هادر برابر این سکوت زنده گی و سعادت انسان را به به تباهی کشانده است.  آیا درد پریشانی سکوت را می توان، در یک آرزوی آشفته به تماشا نشست و به  آن دل خوش کرد، هرگز نه زیرا درد سکوت مرد افگن از آن است که رستم دستان از ” هفت خوان” آن به ساده گی عبور کند. بدون تردید پای رخش اش در وادی پرفراز و نشیب سکوت می لنگد و بدون آن که محراب کابلی دست به ترفند بز ند و خس پوشی از مکر درست کند، رخش رستم در وادی سکوت از پای می افتد و صبر رستم زمان را لبریز می نماید. ممکن فرار از سکوت نتواند، علاج درد های خشم آلود رستم شود. در این صورت تنها دوست داشتن است که به یاری او می شتابد و برکاسۀ خشم او سنگ بزرگ می گذارد؛ زیرا دوست داشتن فراتر از عشق و سکوت یگانه پناه گاۀ  عشق و باتوق عاشقان است. 

در این صورت است که نیاز برتر و در ضمن خواست های بزرگی در انسان جان تازه می گیرند و تنها با عبور از کوه و کتل های آن می توان به پناه گاهی دست یافت که در موجی از سکوت و شور در آن محلی یافت که بتوان در آن منزل گزید. این در صورتی ممکن است که هرگونه توفیق تلاش در شکست، صبر در نومیدی، رفتن بی همراه، جهاد بی سلاح، کار بی پاداش، فداکاری در سکوت، دین بی دنیا، مذهب بی عوام، عظمت بی نام، خدمت بی نان، ایمان بی ریا، خوبی بی نمود، مناعت بی غرور، عشق بی هوس، تنهایی در انبوه جمعیت، و دوست داشتن، بی آنکه دوست بدارند، به یگانه دوای درد های پرعلت انسان بدل شوند. این زمانی ممکن است که انسان اراده کند و تصمیم بگیرد و قاطعانه عمل نماید و در ضمن خداوند برای همگان توفیق عطا و عنایت بفرماید تا درد های کشنده و لبریز از شور وعصیان وخوابیده در خشم و پناه برده در کرانه های خموشی انسان یک باره گل کنند و به شگوفایی برسند و انسان را به چگونه زیستن دعوت کنند تا چگونه زیستن ها به بالنده گی وشگوفایی برسند. واه چه شگوفایی ای که سکوت میزبان خموشی و رمزدار تنهایی های لذت بخش آن باشد که شرب دمادم آن چنان شوق و مستی به ارمغان آورد که هزار بادۀ ساقی نکند مست می پرستان را. آری هنوز هم که هنوز است، سکوت جاری است و تنهایی هم حاکم سرزمین بی کسی ها است؛ اما این پرسش باقی می ماند که با این تنهایی و بی کسی چقدر در باتوق سکوت می توان ساخت؛ بویژه آنگاه که این پرسش”خدا تنهاست ما که خدا نیستیم چرا این همه تنهاییم؟” در ذهن آدمی جان بگیرد. 

پس تا چه زمانی منتظر باید بود تا بر مصداق این شعر بلند مولانای بلخ: ” ناله مکن که تا که من ناله کنم برای تو – گرگ تویی شبان منم خویش چو من شبان مکن” این گرگ نفس یک باره دست بر یخن شبان نبرد و شبان را به گرگ صفتی فراخواند و آنگاه کار از کار گذشته باشد. از این رو مولانای بزرگ می گوید، بیش از اندازه ناله نکن و داد و فریاد را سر نده تا آنگاه که من برای تو ناله کنم. از همین رو است که می گویند تا زمانی که کودکی گریه و ناله نکند، مادرش برای او شیر نمی دهد. با این حال شکست سکوت عشق فرزند را نسبت به مادر بیدار و عاطفۀ مادری را دق الباب می کند تا مادری به ندای عاشقانۀ فرزند با نوا های جانانه لبیگ بگوید و شیرۀ جان خویش را برای کودکش نثار نماید. با این حال تک درخت  سکوت حال وهوای دیگری پیدا می کند و با گریز های عاشقانه هم پاتوق می شود و برای عاشقان روح دیگری می بخشد و عارفان را به مستی و سکر می طلبد تا آنان با بدرود گفتن با صحو هوشیاری دل به دریا زنند و اشراق های تازه به تازه به تماشا بنشینند تا آنان در فصلی از درخشیدن های نور اشراق گریز های عاشقانه و عارفانه را به آزمون بگیرند و حال را در سکوی قال به بهانۀ رسیدن به سکوت تازه به استقبال بگیرند. 

حال پرسش این است که با این همه گریز های عاشقانه وعارفانه چه باید کرد؛ بویژه  آنگاه که سکوت در بستر مرگ به کلی شکسته شود و فریاد ها برای همیشه به خاموشی گرایند. در حالی که می دانی پس از مرگ چه ها به سراغ انسان می آیند. این که کوزه گری از خاک اندام انسان چه درست می کند، اما دلم می خواهد که به گفتۀ  مرحوم شریعتی کوزه گر بعد ار مرگ از گل سرم اشپلاقی بسازد تا بعد از مرگم سکوت مرا بشکند و گلویم سوتکی باشد، در دست کودک گستاخ و  بازی گوشی که پیهم در آن بدمد و به فریاد آید تا خواب خفتگان را آشفته بسازد و بر سکوت سنگین آنان نعرۀ آهنین بزند تا سکوت مرگبار را در گلوی آنان بشکند و به گفتۀ حضرت صوفی صاحب عشقری، چنان بشکن بشکن برپا شود ” چه بشکن بشکن است امشب”  که از فریاد بشکن بشکن آن حتا گوش فلک کر شود. یاهو