حادثۀ هفت اکتبر را به پای مقاومت فلسطین ننویسید!
ا. م. شیری
بگزارش رسانه‌های جمعی، از جمله، صدای آلمان و اسپوتنیک رژیم آمریکا روز گذشته قطعنامۀ شورای امنیت دایر بر عضویت کامل فلسطین در سازمان ملل را وتو کرد.
ایران وتوی عضویت فلسطین در سازمان ملل را محکوم کرد. ناصر کنعانی، سخنگوی وزارت امور خارجۀ ایران، گفت: رأی غیرمسئولانه و غیرسازندۀ آمریکا در وتوی قطعنامۀ عضویت کامل فلسطین در سازمان ملل متحد را به شدت محکوم می‌کنیم. وی افزود: این اقدام واشنگتن، ماهیت مزوّرانۀ سیاست خارجی آمریکا و انزوای موضع این کشور نزد جامعۀ جهانی را بیش از پیش نزد افکار عمومی جهان برملا ساخت.
هفت ماه پیش از این، نتانیاهو، نخست وزیر رژیم جهودی در هفتاد و هشتمین مجمع عمومی سازمان ملل متحد ١٨ سپتامبر ٢٠٢٣، ضمن نشان دادن نقشۀ «خاورمیانۀ جدید» با قلم قرمز حدود آن را مشخص کرد و گفت: کو فلسطین؟ کجاست فلسطین؟ (تصویر سر صفحه).
تنها بر اساس نکات فوق‌الذکر می‌توان عامل اصلی و هدف واقعی حادثۀ هفت اکتبر را تشخیص داد و با اطمینان کامل گفت که تاریخ و گذشت زمان نچندان زیاد، ماهیت این رویداد خونین را مانند دروغ‌های سلف آن، از جمله، دروغ بزرگ ١١ سپتامبر ٢٠٠١، بمباران یوگسلاوی به بهانۀ حادثۀ جعلی راچاک، اشغال و ویرانی عراق به بهانۀ وجود تسلیحات کشتار جمعی، انقلاب‌های رنگی سال ٢٠١١ در تعدادی از کشورهای غرب آسیا و شمال آفریقا تحت عنوان عوام‌خرکن «بهار عربی» (به تعبیر مقامات ساده‌لوح جمهوری اسلامی، «بیداری اسلامی») و در ادامۀ آن، دروغ شاخدار «بمباران اعتراضات مسالمت‌آمیز مردم لیبی توسطه نیروی هوایی رژیم قذافی»، هجوم آمریکا و موالیدش به سوریه تحت عنوان جعلی مبارزه با تروریستم و غیره افشا و رسوا خواهد کرد. باید توجه کرد که عبارت عوافریب «طوفان الاقصی» بعنوان اسم رمز آغاز هجوم پادگان آنگلوساکسون‌ها در خاورمیانه- اسرائیل به باریکۀ غزه بسیار موذیانه و کاملا سنجیده انتخاب شده بود. فریب عبارات و کلمات زیبا را نخورید!
این ادعا که رزمندگان حماس با وجود چشم‌های الکترونیک، دوربین‌های نظارتی، رادارهای هشداردهندۀ متعدد، سیم‌های خاردار، دیوارهای بتونی چنان به اسرائیل حمله کردند و هفت پادگان نظامی- تروریستی و ٢٢ شهرک جهودنشین را بگونه‌ای تصرف کردند که نهادهای امنیتی و نظامی دولت جهود بعد از ٨ ساعت متوجه قضیه شدند، با هیچ عقل سلیمی سازگار نیست. وانگهی، با عطف توجه به این ادعا، چنین پرسش به ذهن می‌رسد: چرا حماس برغم گستردگی این حملۀ خود، کمتر از ٣٠٠ جهود را به اسارت گرفت نه هزاران تن از آن‌ها را؟ یعنی، کوه موش زائید؟
تا آنجا که در همان روز نخست بعد از ٧ اکتبر مشخص شد، جشنوارۀ موسیقی «پریم» را هلی‌کوپترها و برخی مناطق شهرک‌های جهودنشین را تانک‌های اسرائیل به گلوله بستند.
برای درک بهتر واقعه لاز به یادآوری است که باسم نعیم، اولین وزیر بهداشت دولت فلسطین و یک مقام مهم در دفتر سیاسی حماس، در مصاحبه با شبکۀ تلویزیونی Rai3 ایتالیا در ٣١ اکتبر ٢٠٢٣ گفت که ما اصلاً نمی‌دانیم در ٧ و ٨ اکتبر چه اتفاق افتاد و خواستار تحقیق بین‌المللی بی‌طرفانۀ این حادثه شد… به دنبال آن، به نوشتۀ خبرگزاری‌ها، از جمله، «ایسنا» و «خبربان»، حماس خواهان تشکیل کمیتۀ بین‌المللی بی‌طرف برای تحقیق دربارۀ حوادث ٧ اکتبر شد.
نکتۀ بسیار حیرت‌انگیز و فوق‌العاده قابل توجه این است که مصاحبۀ باسم نعیم و درخواست حماس برای تشکیل کمیتۀ بین‌المللی، نه تنها از سوی امپراطوری دروغ، حتی از سوی طرفداران صادق فلسطین نیز نادیده گرفته شد، در زیر بمباران‌های جنون‌آمیز اسرائیل مدفون گردید و هیچ کس حداقل از خود نپرسید چرا حماس خواستار تشکیل کمیتۀ بین‌المللی بی‌طرف برای تحقیق حادثۀ ٧ اکتبر شد. عجیب‌تر از آن، این بود که خود حماس نیز درخواست خود را پیگیری نکرد.
با این تفاصیل، سخن کوتاه، همانطور که آمریکا قطعنامۀ عضویت کامل کشور فلسطین را در سازمان ملل وتو کرد و پیش از آن نتایاهو، در بزرگترین مجمع جهانی گفت: کو فلسطین، کجاست فلسطین، ارتش تروریستی رژیم جهودی- صهیونیستی به سبک و سیاق پدرخوانده‌های آنگلوساکسونی خود در تصرف قاره آمریکا، با اسم رمز عوامفریبانه «طوفان الاقصی» در ٧ اکتبر، به تعبیر دقیق کانال تلگرامی ١٠ مهر، با هدف اجرای «پروژۀ استعماری نتانیاهو» و تصاحب تمام اراضی فلسطین، برای گسترش به یک «کشور بزرگتر» به نوار غزه هجوم برد.
به همین سبب است که رژیم جهودی به پشتوانۀ حمایت رژیم‌های تروریستی آنگلوساکسونی و بطور کلی، رژیم‌های غربی به درخواست‌های آتش‌بس سازمان‌های جهانی هیچ وقعی نمی‌نهد و بطرز دیوانه‌واری زیرساخت‌ها، اماکن مسکونی، بیمارستان‌ها، مدارس، دانشگاه‌ها، مساجد، کلیساها، اردوگاه‌های پناهندگان و حتی تجمعات مردم گرسنه برای دریافت مواد غذایی را در باریکۀ غزه را بمباران می‌کند، کودکان، زنان و مردان فلسطین را بمباران و قتل‌عام می‌کند، آب و غذا را به روی آن‌ها می‌بندد، خبرنگاران و گزارشگران را می‌کشد…
نکتۀ از همه مهمتر، برسمیت شناختن حق مسلم و غیرقابل بحث فلسطینی‌ها برای دفاع از خود و بیرون راندن اشغالگران از سرزمین فلسطین در هر زمان و مکان و شرایطی، با هر وسیله و ابزار در دسترس، به هر شیوه و روش ممکن و تحت هر برنامه و طرح، تحت هر عنوان و اسم رمز است. و این حق مسلم نه در ٧ اکتبر، نه در جنگ‌های سال‌های ١٩۴٨ تا ١٩۶٧ و بعد از آن‌ها، بلکه از همان ابتدا، از سال ١٩١٧، از زمانی که استعمار انگلیس تصمیم گرفت در سرزمین تحت قیمومیت خود پادگان ویژه‌ای برای استقرار تروریست‌های جهود بسازد، حقانیت یافت.
در عین حال، به این سؤال که چرا سازمان به اصطلاح ملل متحد زمانی که در سال ١٩۴٨ بر اساس قطعنامۀ ١٨١ خود سرزمین فلسطین را بدون حضور نمایندگان آن بین اکثریت جمعیت فلسطینی ( بیش از ۶٠ درصد) و اقلیت اشغالگران (کمتر از ۴٠ در صد) به نسبت معکوس ۴۵ و ۵۵ درصد تقسیم کرد و به کشور جعلی اسرائیل رسمیت بخشید، اما کشور فلسطین تشکیل نگردید، هنوز هیچ پاسخی داده نشده است.
با این اوصاف، حادثۀ هفت اکتبر را به پای مقاومت فلسطین ننویسید. این نه تنها به هیچوجه به نفع فلسطین و نیروهای مقاومت آن نیست، بلکه، بنوعی جنایات فوق تصور بشری تروریست‌های جهود را توجیه می‌کند. از شکستن توهمات ذهنی خود، از شنا کردن خلاف جریان اصلی نهراسید! زیرا، هر گونه تسلیم به فضای مسلط و مصالحه و مماشات با جریان اصلی، زبان را از گفتن واقعیت بازمی‌دارد. و در نتیجه، حقیقت به نخستین قربانی فضاسازی امپراطوری دروغ تبدیل می‌شود.
یادآوری: کلمات و عبارات آبی رنگ، پیوند منابع مورد استناد هستند.
١ اردیبهشت- ثور ١۴٠٣
