ﺑﻪ ﻛﻮﺩﻛﻲ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻴﺴﺖ و ﺁﺩﻣﻲ ﻛﻪ ﻫﺴﺖ
ﺑﺮﻭ اﻱ ﺣﺮﻑ!
ﮔﺎﻡ ﻭاﮊﻩ ﻫﺎ ﺁﻟﻮﺩﻩ اﺯ ﺩﺭﺩ اﺳﺖ,
ﺣﻮا و ﺁﺩﻡ اﻳﻦ ﺑﻴﺸﻪ ﻫﺎﻱ ﺳﺮﺩ, ﻭﻟﮕﺮﺩ اﺳﺖ.
و ﺳﺎﺣﻞ!
اﻳﻦ ﺧﻤﻮﺵ, ﺧﻮﺷﻔﺮﻳﺒﺎﻱ ﻛﻨﺎﺭ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﻣﺴﺖ!!
ﺗﻨﻲ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﺑﻴﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻏﺮﻕ ﺑﺎﻏﻬﺎﻱ ﺳﺒﺰ ﺧﺎﻟﻲ اﻧﺪ,
ﭼﻪ ﺑﻲ ﺑﺎﻛﺎﻧﻪ ﻣﻴﺒﻠﻌﺪ.
ﭼﻪ ﻧﺎﻣﺮﺩاﻧﻪ ﭼﻨﮕﻲ ﺑﺮ ﺩﻝ ﺩﺭﻳﺎﻱ ﻭﺣﺸﻲ ﻫﺎ ﻣﻲ اﻧﺪاﺯﺩ,
و ﻧﻘﺶﻣﺭﮒ اﻧﺴﺎﻥ ﺭﻭﻱ ﺑﺴﺘﺮ! ﺭﻭﻱ ﺭﻳﮕﺴﺘﺎﻥ ﻛﻒ ﺁﻟﻮﺩﻩ,
ﭼﻨﻴﻦ ﺗﺼﻮﻳﺮ! ﻣﻴﺴﺎﺯﺩ.
ﻣﻦ اﺯ اﻳﻦ ﺳﺎﺣﻞ ﺁﻟﻮﺩﻩ!, اﻳﻦ ﺩﺭﻳﺎﻱﻭﺣﺸﻲ,
اﻳﻦ ﺳﺮاﺏ ﺳﺮﺩ,ﺑﻴﺰاﺭﻡ.
ﻣﻦ اﺯ اﻳﻦ ﺭﻳﮕﺰاﺭ و ﺑﺎﺗﻼﻕ ﻣﺮﮒ ﺑﻴﺰاﺭﻡ.
ﻣﻦ اﺯ اﻳﻦ ﻣﺮﺯ ﻫﺎﻱ ﮔﻞ ﮔﻠﻲ, اﻳﻦ ﺁﺩﻣﻚ ﻫﺎ ,ﺩﻟﻘﻚ و ﻣﻴﻤﻮﻥ,
ﻣﻦ اﺯ اﻳﻦ ﺟﻨﮕﻞ ﺁﺯاﺩﻱ! ﻧﺎﻣﺮﺩ ﺑﻴﺰاﺭﻡ.
اﻣﻴﻦ ﺁﺭﻳﺒﻞ
ﺳﭙﺘﻤﺒﺮ ﺳﺎﻝ 2015 ﺗﺮﺳﺎﻳﻲ
ﻫﺎﻟﻨﺪ
