سیاست غرب در برابر چین تغییر نمی‌کند
نویسنده: یلنا پوستوویتووا
مترجم: ک. رادین
برگرفته از : سایت روسی «بنیاد فرهنگ استراتژیک»
کارشناسان «مراکز تحلیلی» پارلمان اروپا اظهار می‌دارند که چین بر کووید ۱۹ غلبه کرده است. طبق گفته آنها چین موفق شده است از «سیستم‌های نظارتی» پیشرفته خود (نظارت بر شهروندان) همزمان با فعالیت پزشکان، استفاده و «ایمنی و حفاظت از سلامتی را با یکدیگر تلفیق کرد». چنانکه چین اکنون ثمرات پیروزی خود را درو می‌کند. به‌علت کاهش تولید در غرب، چین در حال گسترش امکانات رشد اقتصادی خود و آماده «تبدیل شدن به رهبر جهانی در فن‌آوری‌های مدرن» است و رهبری چین را برای «راه‌اندازی الگو و پارادایم جدیدی از توسعه اقتصادی کشورهای اروپایی ترغیب می‌کند». متخصصان اتاق فکر اروپایی آشکار نمی‌کنند که چه نوع «پارادایمی» را در نظر دارند، اما معتقد هستند که مسیر جدیدی که چین پس از تصویب چهاردهمین برنامه پنج ساله توسعه در ماه مارس سال ۲۰۲۱ طی خواهد کرد، بیشتر معطوف به بازار داخلی خواهد بود تا خارجی. و این مشکلاتی را برای اتحادیه اروپا ایجاد می‌کند و آنرا برای جستجوی زنجیره‌های جدید تأمین که باعث افزایش قیمت کالاها و خدمات در اروپا می‌شود ، مجبور خواهد کرد. این از اروپا، اما در مورد آمریکا چطور؟ تغییر رئیس‌جمهور در آن سوی اقیانوس اطلس این امید را ایجاد کرده که بایدن دمکرات رقابت سالم را به جنگ تجاری با امپراتوری آسمانی ترجیح می‌دهد. تحلیلگر مشهور «تونی کارتالوچی» مدعی است که اما این امیدها بی‌فایده است. «کارتالوچی» می‌نویسد، « بحث‌برانگیزترین و مخرب‌ترین جنبه‌های سیاست خارجی آمریکا در چهار سال اخیر گسترش ساده سیاستی بوده است که سال‌هاست دنبال می‌شود و بعید است به این زودی تغییر کند». به‌ویژه این مسئله مربوط است به سیاست واشنگتن در جنوب شرقی آسیا، جایی که آمریکا تلاش ناامیدانه‌ای را برای مهار چین می‌کند. آمریکا با انگیزه واقعی برای دور کردن کشورهای منطقه از پکن و نزدیک‌تر شدن به واشنگتن، «نگرانی‌هایی» را پیرامون «درگیری در دریای چین جنوبی» و سدهای ساخته شده توسط چین در رودخانه «مکونگ»، که به‌سمت پایین رودخانه «لائوس»، «میانمار»، «تایلند»، «کامبوج» و «ویتنام» قرار دارند، شایعه‌سازی و جعل می‌کند. واشنگتن این کشورها را وامی‌دارد که «نگرانی‌های خود را به اشتراک بگذارند» و «دست به اقداماتی متقابل و تلافی‌جویانه‌ای بزنند» که در واشنگتن تدوین و طراحی شده‌اند.
به‌طور طبیعی، حل مشکل توزیع آب‌های رودخانه مکونگ برای منافع متقابل و بدون دخالت «میانجی»ایی که تنش ایجاد کند، بسیار آسان خواهد بود. «کارتالوچی» معتقد است که، به این دلیل از یک میانجی دلسوز به‌صورت پُرهیجان صحبت می‌کنند، «نگرانی‌ها» مشترک هستند، اما تنها برای آنکه از «اقدامات قهری» اجتناب کنند. چنین احتیاطی اتفاقی نیست، زیرا« اقدامات قهری» در واشنگتن از مدت‌ها قبل تدوین و طراحی شده‌اند و به شخصیت رئیس‌جمهور آمریکا بستگی ندارد. این موارد شامل تأمین مالی گروه‌های اپوزیسیون به‌منظور تغییر هر دولتی که از پذیرفتن شرایط آمریکا امتناع ورزد و آماده قطع رابطه با چین نیستند، می‌شوند، و مهم نیست که این امر چه ضرری برای کشور خواهد داشت. با توجه به اینکه دولت‌های سواحل «مکونگ» در آینده قابل پیش‌بینی به‌سمت چین گرایش پیدا خواهند کرد، رقابت بین پکن و واشنگتن شدت خواهد گرفت. تأیید این امر ــ اعتراضات ضدِ دولتی در تایلند است که از طریق سازمان‌هایی که توسط دولت آمریکا از طریق بنیاد ملی برای دمکراسی تأمین می‌شوند، تحریک شده‌اند. چنانکه معلوم است این بنیاد روی پروژه‌های تغییر رژیم در سراسر جهان از‌جمله عراق، سوریه، لیبی، اوکراین، هنک کنگ کار می‌کند. شایان ذکر است که هم در هنک کنگ و هم در تایلند تضادهایی که در جامعه نضج نگرفته‌اند، ایجاد شدند. این اعتراضات بخشی از کارزار بی‌شرمانه و وقیحانه واشنگتن برای مقابله با نفوذ پکن در خارج از کشور بود. در واشنگتن، چین در حال حاضر رقیبی قابل مقایسه با اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی شوروی محسوب می‌شود. در گزارش نوامبر سال ۲۰۲۰ وزارت امور خارجه آمریکا اعلام شده که پکن قصد دارد نظم جهانی را «برای خدمت به اهداف اقتدارگرایانه و بلند‌پروازی‌های برتری‌جویانه خود مورد تجدید‌نظر قرار دهد». این گزارش قرار بود برنامه سیاست‌گذاری ترامپ برای چین باشد، اما با نشستن «بایدن» در دفتر بیضی شکل کاخ سفید، این مسئله اهمیت خود را از دست نداده است. گزارش وزارت امور خارجه آمریکا چین را کشوری «در داخل خودکامه و در خارج تهاجمی» می‌خواند. نویسندگان این گزارش بر این باروند که چین «ضمن تقویت رشد اقتصادی خارق‌العاده خود، دائماً در تلاش است توانایی هر کشور دیگری را در مخالفت با منافع خود که توسط حزب کمونیست چین تعیین شده است، آزمایش کند». در گزارش به منحصر به فرد بودن ابعاد و دامنه امپراتوری آسمانی، پتانسیل و قدرت «رژیم دیکتاتوری» آن اشاره می‌شود. چگونه می‌توان بدون ایالات متحده آمریکا و مناطق نفوذ ایجاد شده آمریکا در اینجا کار کرد؟ و بعد ناگهان «یوان» چین شروع به عقب راندن دلار آمریکا در تجارت می‌کند و برگ اصلی در جنگ تجاری از دست واشنگتن خارج می‌شود.
