اندونزی به قتل عام کمونیست ها اعتراف کرد
صحبت های رئیس جمهور اندونزی درباره کشتار جمعی ضد کمونیستی در این کشور.
نویسنده: راینر ورنینگ
ترجمه حمید علوی برای مجله هفته
این یک داستان شگفت انگیز بود که توسط واشنگتن پست در روز چهارشنبه منتشر شد.
این روزنامه تحت عنوان “اندونزی نقض حقوق تاریخی را می پذیرد – اما از پاسخگویی خودداری می کند”، به نقل از جوکو ویدودو، رئیس جمهور اندونزی، که پیش از این در یک کنفرانس مطبوعاتی در مقابل کاخ ریاست جمهوری در جاکارتا نقض فاحش حقوق بشر در کشورش طی شش دهه گذشته ابراز تاسف کرده بود.
از جمله این جنایات یک “پاکسازی ضد کمونیستی” با حمایت ایالات متحده بود که منجر به قتل عام حداقل نیم میلیون اندونزیایی در اوج جنگ سرد شد.
ویدودو گفت: با ذهنی شفاف و صادقانه، به عنوان رئیس دولت اندونزی، اعتراف می کنم که موارد بسیاری از نقض فاحش حقوق بشر در کشور ما در گذشته وجود داشته است.
او افزود: “من برای قربانیان و خانواده‌هایشان همدلی و همدردی خود را اعلام میکنم.” او متعهد شد که از حملات مشابه در آینده جلوگیری کند، اما بدون آنکه به نقش صریح دولت در این جنایات اذعان کند و یا مسئولیت این جنایات را به عنوان نماینده دولت اندونزی بپذیرد.
ویدودو در سخنرانی خود در مجموع به ۱۲ رویداد در تاریخ کشور اشاره کرد که “تاسف آور” بودند، از جمله اعدام‌های فراقانونی در زمان رئیس‌جمهور وقت حاجی محمد سوهارتو در دهه ۱۹۸۰ و ربودن فعالان دموکراسی‌خواه در دهه ۱۹۹۰.
ویدودو که به پایان دومین و آخرین دوره ریاست جمهوری خود نزدیک می شود، پس از عبدالرحمن وحید (۱۹۹۹-۲۰۰۱) دومین رئیس جمهور اندونزی است که علناً بی عدالتی های “پاکسازی ضد کمونیستی” به رهبری ارتش در سال های ۱۹۶۵-۱۹۶۶ را تصدیق کرد.
تا به امروز، نیروهای امنیتی این کشور در جنوب شرقی آسیا و بخصوص ارتش این کشور ادعا میکنند که حزب کمونیست اندونزی (PKI) که در آن زمان سومین حزب کمونیست بزرگ جهان بود، مسئول قتل شش ژنرال بلندپایه در جریان کودتائی است که گویا این حزب قصد انجام آنرا داشته است.
به ادعای ارتش اندونزی، اقدام شدید علیه حزب کمونیست اندونزی به دلایل “حفظ امنیت و نظم ملی” ضروری (!) بوده است.
علاوه بر این، در آن زمان رئیس جمهور وقت و بنیانگذار کشور اندونزی، سوکارنو، به همبستگی سوسیالیستی اهمیت میداد و آن را گرامی میداشت و به دنبال روابط سیاسی و دیپلماتیک نزدیک تر با جمهوری خلق چین بود.
آنچه در پی آن رخ داد، قتل عام بود که طی آن اعضای واقعی و/ یا مشکوک به عضویت در حزب کمونیست اندونزی و هواداران آن قتل عام شدند شدند.
تعداد قربانیان این قتل عام از نیم میلیون نفر تا نزدیک به سه میلیون نفر حدس زده میشود. در طول جنگ سرد، این عملیات پیشگیرانه ضدانقلابی عملیاتی “خوش خیم” ارزیابی می شد، زیرا در چارچوب پارامترهای “آزادی و دموکراسی” صورت می گرفت.
جای تعجب نیست که غرب، که امروز دوست دارد به عنوان یک “جامعه ارزشی” خود را به فروش بگذارد و عمل کند – از جمله ایالات متحده آمریکا، بریتانیا، استرالیا و آلمان فدرال – در آن زمان به حاکم جنایتکار نظامی جدید سوهارتو پشتیبانی لجستیکی و خدمات مخفی ارائه کردند.
حتی نازی ها و یک افسر اس اس با کمک و مشاوره به سوهارتو این اطمینان ایجاد کردند که او در سطح بین المللی قابل قبول است.
در حالی که اظهارات ویدودو واضح‌ترین اعتراف تا به امروز درباره وضعیت مشکل ساز حقوق بشر در اندونزی است، از جمله انتقادهایی از سوی دیده‌بان حقوق بشر در این مورد ابراز شده است.
آندریاس هارسنو به واشنگتن پست گفت: “مقامات می گویند که خواهان آشتی هستند. اما بر چه اساسی؟”
در عوض، فعالانی مانند هارسنو در نهایت خواستار ایجاد یک دادگاه حقوق بشر با الگوبرداری از کمیسیون حقیقت و آشتی آفریقای جنوبی هستند.
در مورد قتل عام سه میلیون کمونیست اندونزیایی همچنین نگاه کنید به مطالب زیر:
آمریکا در مورد جنایت علیه بشریت مجرم شناخته شد
جاسوسان انگلیسی، پشت پرده قتل عام میلیونی کمونیست‌های اندونزی!
ماشین جعل و دروغ پراکنی بریتانیا از گذشته تا حال.
