که‌ژه‌‌ی قه‌فه‌س
سوێ له سێلی گرێ خوراو.
پێشه‌وه شۆ.
هه‌تا درگای قه‌سه لێک بکردنه‌وه گرژینه‌وه و سڵاوی کرد.
– سڵاو!
– بۆسانی جوان و شۆخه!
– به‌ڵێ!
– دروشه‌‌کان هه‌تا چه‌ند رۆژیکی تر له ژیر گوڵ و شگۆفه نوقوم ئه‌بن.
– به‌ڵێ، بێسه‌ر جوانه!
– له‌دوای هاوین ئه‌یه‌ت و بهر و مێوه‌‌‌کانی خۆش مه‌زه و ئابدار!
– مێوه…
– له‌دوای پایز هاتنه‌وه و باخ و بۆسان هه‌ڵبه‌ت وێنه‌گه‌ری خوداس. ئاڵایی، ره‌نگاوڕه‌نگ و خوشینک.
– پایز…
– له‌دوای زستان له رێگه ئه‌ره‌سی؛ هه‌چه‌ڵ و قه‌رقه‌شه لبه‌ر ئیمه هه‌سی به‌ڵام خۆشیشه هه‌یه!.
– زستان…
سه‌رخوونک نه‌ڕ، هی دوین و دوێ و سه‌رخوونکی ما، نێوی قه‌فه‌سه‌کی وه لای خۆی وتووێژ ده‌کرد: پایز… زستان…
سه‌رخوونک نه‌ڕ، تێ‌نگه‌یشتاو؛ نێوی قه‌فه‌س، چوار که‌ژه‌‌ی زیندانه.
¤¤¤
فصلِ قفس
نگاهش به نگاهش گره خورده بود.
جلوتر رفت.
برای اینکه در سخن را باز کند، لبخندی زد و سلام کرد.
– سلام!
– باغ زیبایی است؟!
– بله!
– درختان تا چند روز دیگر غرق گل و شکوفه می‌شوند!
– بله، واقعن زیباست!
– بعد تابستان می‌آید و میوه‌های خوشمزه و آبدار باغ!
– میوه…
– بعد پاییز می‌شود و باغ انگار نقاشی خداست. رنگارنگ و جذاب.
– پاییز…
– و بعد زمستان از راه می‌رسد؛ مشکلاتی هم برای ما دارد اما خوشی‌هایی هم دارد!.
– زمستان…
سهره‌ی نر، هی می‌گفت و می‌گفت و سهره‌ی ماده درون قفس‌اش با خودش زمزمه می‌کرد: پاییز… زمستان …
سهره‌ی نر نمی‌فهمید؛ درون قفس، چهار فصلش اسارت است.
#زانا_کوردستانی
