پنتاگون و جنگ های پی در پی
آماده سازی ناتو علیه چین، روسیه و ایران
پپه اسکوبار
Par Pepe Escobar
مرکز مطالعات جهانی سازی 1 مه 2015
Mondialisation.ca, 01 mai 2015
مهم نیست که نتیجۀ گفتگوی تابستان امسال روی موضوع هسته ای ایران به کجا بیانجامد، تا وقتی که تهران بجای برخورد راه مدارا را در پیش بگیرد، در هر صورت ایران و روسیه برای ایالات متحده هدف ژئواستراتژیک کلیدی به حساب خواهد آمد.
رئیس جمهور ایالات متحده، بارک اوباما تا جائی که ممکن است می تواندبی اعتنا باقی بماند ولی واقعیت این است فروش سامانه های ضد موشکی S-300 توسط روسیه به ایران تمام وضعیت را تغییر می دهد و حتی به گفتۀ نظامیان ایران [باور 373] سامانۀ ضد موشکی ساخت ایران مؤثر تر از S-300 روسی است.
به همین علت است که Jane’s Defense Weekly [هفته نامۀ ویژه در زمینۀ دفاع و امنیت ] چند سال سال پیش نوشت که اسرائیل نمی تواند در فضای هوائی ایران نفوذ کند حتی اگر بتواند به آنجا دست یابد. علاوه بر این پس از S-300 نوبت استقرار سامانه های 400S- خواهد رسید خیلی پیشرفته تر بوده و در حال حاضر تحویل آن به چین شروع شده است.
رازی که در این مانورها سعی می کنند با فشاری پشت پرده نگهدارند، یعنی رازی که قاعدۀ بازی را تغییر می دهد، و طرفداران جنگ در واشنگتن از آن می ترسند، این است که جبهۀ تازه ای در بزرگترین منطقۀ اورآسیائی ایجاده شده و به شکل سپر ضد موشکی استقرار یافته علیه طرح بالیستیک پنتاگون و ناتو عمل می کند.
دستور روز گردهمآئی مسکو روی موضوع امنیت بین المللی که در اواسط آوریل برگزار شد مروی بود روشن از این وضعیت. سرتیپ حسین دهقان به روشنی گفت که ایران خواهان آن است که اعضای بریکس، چین، هند و روسیه در پیوند با یکدیگر جلوی گسترش غیر قابل کنترل ناتو به سوی شرق را بگیرند و اضافه کرد که سپر ضد موشکی ناتو یک اقدام تهاجمی بوده و امنیت مشترک آنها را تهدید می کند.
در این گردهمآئی وزیر دفاع روسیه سرگئی شویگو Sergueï Choïgou و وزیر دفاع جین شانگ وانکوآن Chang Wanquan شرکت داشتند و همکاری های نظامی خود را به عنوان اولویت اساسی تعریف کردند. تهران و مسکو نیز روی ضرورت همکاری در سطح استراتژیک در راستای تشویق نظم جهان چند قطبی پا فشاری کردند.
شکاف در پردۀ آهنی نوین
نفوذ واشنگتن در میادین پردۀ آهنی نوینی که از دریای بالتیک تا دریای سیاه گسترش یافته را آشکار ساخت. این فضای بازی قابل رؤیت ناتو است. ولی چیزی که کمتر قابل رؤیت است، این است که روسیه به تنهائی هدف گرفته نشده، بلکه ایران و چین نیز جزء اهداف هستند.
از این پس صحنۀ نبرد به روشنی مشخص شده و عبارت است از صحنۀ تقابل و روزآزمائی ناتو از یک سو و روسیه، چین و ایران از سوی دیگر. نزدیک شدن این کشورها به یکدیگر هیچ جای شگفتی ندارد. ایران از هم اکنون در گردهمآئی های سازمان پیمان امنیت جمعی به عنوان دیدبان شرکت می کند و تا سال 2016 به عضو فعال این سازمان تبدیل خواهد شد.
روسیه سامانه های S-300 را به ایران تحویل می دهد و سامانه های S-400 را نیز به چین فروخته است (با موشک های جدید کنترل از راه دور و با برد بلند تر)، و در عین حال در پی ساخت S-500 برای رهگیری اهداف مافوق صوت می باشد. تمام این موارد به سوی تشکل پاسخی با توان فن آوری بالا حرکت می کند و ناتو نیز بدان آگاه است.
این تشکل نظامی اوراسیائی یک موضوع ثانوی در رابطه با بازی بزرگ جدیدی است که به موازات آن توسط چین در چهار چوب طرح جادۀ ابریشم هدایت می شود.
این تدارکات نظامی در پاسخ به چنگ اندازی ایالات متحده به چین در آسیای اقیانوس آرام، به روسیه در اروپا و به ایران در آسیای جنوب غربی قابل پیشبینی بود.
واشنگتن اگر امکان آن را می داشت همین کار را در آسیای مرکزی انجام می داد (ولی چنین امکانی را ندارد، به ویژه حالا که جادۀ ابریشم نوین آسیای مرکزی را زیر کنترل خود گرفته است).
ژئوپولیتیک اورآسیا بستگی به سرنوشت ایران خواهد داشت. برخی گروه ها در واشنگتن در این توهم به سر می برند که تهران همه چیز را به نفع ایالات متحده رها خواهد کرد و از مناسبات استراتژیک پیچیده با روسیه و چین صرفنظر خواهد کرد و بر این اساس حضور فزایندۀ ایالات متحده در قفقاز و در آسیای مرکزی را تضمین خواهد کرد.
رهبر عالی مقام و رئیس جمهوری روحانی پیش از این مشخصاً اعلام کرده اند که چنین موردی روی نخواهد داد. آنها بخوبی می دانند که واشنگتن تلاش می کند تا برای دور ساختن از روسیه ایران را بفریبد و از این کشور یک دولت فرمانبردار بسازد، ولی در عین حال می دانند که واشنگتن هرگز نمی پذیرند که ایران بتواند مناطق نفوذی خود را به آسیای جنوب غربی و جاهای دیگر گسترش دهد.
در نتیجه، اتحاد استراتژیک چند وجهی بین روسیه، چین و ایران به پیش می رود. زیرا اهمیتی ندارد که گفتگوها پیرامون موضوع هسته ای ایران در تابستان امسال چه فرجامی داشته باشد، و تا وقتی که تهران بجای برخورد همکاری را انتخاب کند، ایران و روسیه به عنوان هدف برای ایالات متحده باقی خواهد ماند.
مسیر طولانی و پیچ در پیچ
آنچه ما را به شکل اجتناب ناپذیری به جنگ جهانی علیه تروریسم هدایت می کند. پنتاگون و اتحادیۀ نئوکانهای ایالات متحده قویاً در استراتژی خودشان باقی مانده اند که عبارت است از جدا سازی بین اهل سنت و شیعیان، و به هدف ابلیس نمائی ایران. یمن گواه بارز این نگریه است.
تنها مشتی گیج و منگ می توانستند باور کنند که حوثی های یمن برای نمایش قدرتشان با سنگ به یک پایگاه نظامی ایالات متحده انباشته از پهپاد های سازمان سیا در جیبوتی حمله کنند.
در اینجا نیز همه چیز بر اساس استراتژی تفرقه بیانداز حکومت کن راه اندازی شد. واشنگتن برای حفاظت از رژیم دست نشانده اش در یمن علیه حملۀ حوثی ها به هیچ عنوان از خود واکنشی نشان نداد. ولی در خفا برای هدایت حملۀ جنون آسای کاخ سعودی ها تردی به خود راه نداد که به کشتار گستردۀ شهروندان انجامید، و تمام این موارد به بهانۀ مبارزه علیه نفوذ ایران. قابل پیشبینی بود که رسانه های رسمی ایالات متحده این موضوع را به پیراهن عثمان تبدیل کنند.
هیچ رویداد تازه ای زیر آفتاب روی نداده است ! RAND Corporation در سال 2008 در پرونده ای تحت عنوان Unfolding the Future of the Long War پیشبینی کرده بود (پیشبینی آیندۀ جنگ طولانی).
در واقع موضوع جنگ طولانی و قدیمی شناخته شده ای منظور است که توسط پنتاگون علیه دشمنان ساختگی اش در مجموع جهان اسلام مطرح شده بود.
آنچه را که RAND Corporation (اتاق فکری در امور سیاسی) توصیه کرده بود به سنجۀ نوینی تبدیل شد. واشنگتن سیاست باج گیری از دلارهای نفتی را از شورای همکاری خلیج (فارس) پی گیری می کند، مهم نیست چه پیش بیاید، ولی همیشه در چشم انداز جلوگیری از قدرت نفوذ ایران، منحرف کردن منابع سلفی و جهاد طلب برای آن که منافع ایران را در تمام خاورمیانه هدف بگیرند، به ویژه در عراق و لبنان، بجای عملیات ضد غربی، و مدد رسانی به القاعده، به گروه مسلح امارات اسلامی در عراق و شام (داعش) و تمام اسلام گرایانی که قویاً ضد شیعه هستند تا شورای همکاری خلیج (فارس) پدرخواندگی آنها را به عهده بگیرد و به آنها اجازۀ فعالیت بدهد، البته به شکلی که تسلط غرب را حفظ کنند.
نخستین باری که موضوع جنگ طولانی مطرح گردید در دوران « محور شرارت» توسط تالار گفتگوی هایلاند Highlands Forum بود، یک گروه فکری بیشتر مخفی در پنتاگون با انبوهی از نئو کان ها (نویسنده با بازی زبانی نئوکان را به شکل نئوکوون نوشته، کوون در زبان فرانسه به مفهوم احمق است. «نئو احمق ها=نئو کوون»). اتفاقی نیست که RAND Corporation به عنوان یک همکار مهم مطرح می باشد.
جریان ها باز هم به شکل جالبتری مطرح می شو د به ویژه وقتی پی می بریم که طرفداران جنگ طولانی مانند اشتون کارتر Ashton Carter، شمارۀ یک پنتاگون، معاونش رابرت وورک Robert Work و رئیس سرویس های اطلاعاتی مایک ویکرز Mike Vickersدر حال حاضر مسئول امور استراتژیک نظامی در دولت اوباما هستند که هدف خود محور آنها اجتناب از کارهای احمقانه است.
با تکبر رایج، پنتاگون نمی بیند که مسکو و تهران به راحتی تردستی او را حدس زده اند، نیت پنهان دولت ایالات متحدۀ آمریکا فریفتن ایران است تا نفت و گاز را به مقدار زیاد و به ضرر گازپروم روسی به اروپا بفروشد.
از دیدگاه فنی چنین کاری چند سال بطول خواهد انجامید و علاوه بر این در سطح ژئوپولیتیک چیزی نیست بجز یک کیمیا، در واقع کیمیای مضاعف.
زیرا واشنگتن هرگز نمی تواند خاورمیانه را با ایران فرمانبردار به محل امنی تبدیل کند، یعنی کسب امکان انتقال بخش مهمی از نیروهای نظامی ایالات متحده و ناتو برای مقابله با تهدید روسیه. تمام سرمایه داری ویرانگر سال های 1990 در روسیه را فراموش کنید، وقتی تمام ساختار نظامی صنعتی از هم فروپاشیده بود و غرب منابع طبیعی روسیه را بی هیچ شرمی غارت می کرد.
کوتاه سخن : پنتاگون پارس می کند، کاروان روسیه، چین و ایران می گذرد.
Pepe Escobar
Source de l’article original en anglais: The Pentagon’s ‘Long War’ Pits NATO Against China, Russia and Iran, Sputnik News, 29 avril 2015
لینک متن اصلی :
ترجمه توسط حمید محوی
