کهن افسانه ها

رسول پویان برآمد آفـتاب از مشـرق دل در سحـرگاهان شب یلـدای تار…

مهدی صالح

آقای "مهدی صالح" با نام کامل "مهدی صالح مجید" (به…

جنگ های جدید و متغیر های تازه و استفادۀ ی…

نویسنده: مهرالدین مشید تعامل سیاسی با طالبان یا بازی با دم…

                    زبان دری یا فارسی ؟

میرعنایت الله سادات              …

همه چیز است خوانصاف نیست !!!

حقایق وواقعیت های مکتوم لب می کشاید  نصیراحمد«مومند» ۵/۴/۲۰۲۳م افغانها و افغانستان بازهم…

مبانی استقلال از حاکمیت ملی در جغرافیای تعیین شده حقوق…

سیر حاکمیت فردی یا منوکراسی تا به حاکمیت مردمی و…

نوروز ناشاد زنان و دختران افغانستان و آرزو های برباد…

نویسنده: مهرالدین مشید طالبان در جاده های کابل پرسه می زنند؛…

زما  یو سم تحلیل چې غلط؛ بل غلط تحلیل چې…

نظرمحمد مطمئن لومړی: سم تحلیل چې غلط ثابت شو: جمهوریت لا سقوط…

کابل، بی یار و بی بهار!

دکتر عارف پژمان دگر به دامنِ دارالامان، بهار نشد درین ستمکده،یک سبزه،…

ارمغان بهار

 نوشته نذیر ظفر. 1403 دوم حمل   هر بهار با خود…

چگونه جهت" تعریف خشونت" به تقسیم قوای منتسکیو هدایت شدم!

Gewaltenteilung: آرام بختیاری نیاز دمکراسی به: شوراهای لنینیستی یا تقسیم قوای منتسکیو؟ دلیل…

تنش نظامی میان طالبان و پاکستان؛ ادامۀ یک سناریوی استخباراتی

عبدالناصر نورزاد تصور نگارنده بر این است که آنچه که میان…

بهارِ امید وآرزوها!

مین الله مفکر امینی        2024-19-03! بهار آمــــد به جسم وتن مرده گـان…

از کوچه های پرپیچ و خم  تبعید تا روزنه های…

نویسنده: مهرالدین مشید قسمت چهارم و پایانی شاعری برخاسته از دل تبعید" اما…

سال نو و نو روز عالم افروز

 دکتور فیض الله ایماق نو روز  و  نو  بهار  و  خزانت …

میله‌ی نوروز

یاران خجسته باد رسیده‌ است نوبهار از سبزه کوه سبز شد…

تحریم نوروز ، روسیاهی تاریخی طالبان

                 نوشته ی : اسماعیل فروغی        در لیست کارنامه های…

طالب چارواکو ته دريم وړانديز

عبدالصمد  ازهر                                                                       د تروو ليموګانو په لړۍ کې:           دا ځلي د اقتصاد…

    شعر عصر و زمان

شعریکه درد مردم و کشور در آن نبوُدحرف از یتیم…

مبارک سال نو

رسول پویان بهـار آمد ولی بـاغ وطـن رنگ خـزان دارد دم افـراطیت…

«
»

فساد در مدارس ایران

یونس غیاثوند

همانطور که می‌دانید، از سه دهۀ گذشته تاکنون سیاست سرمایه‌داری کردن اقتصاد ایران منجر به فلاکت معیشتی در سرتاسر جامعه ما گشته و جبر تاریخ توانسته این فساد را در آموزش و پرورش ما که اکنون پولی شده و دلالی محور است نیز بگستراند. در ادامه به بسط این موضوع خواهم پرداخت.

از سال ۱۳۶۸ تاکنون، دو پدیدۀ مهم عوامل اصلی وضع ناگوار فرهنگی مدارس ما شده‌اند که تنها سود و منفعت این حوادث ناگوار به جیب افرادی ظالم و طماع رفته است و بس. این عوامل عبارتند از: ۱- خصوصی‌سازی مدارس؛ ۲- انقلاب دیجیتالی.

خصوصی‌سازی

از سال ۱۳۶۸، با روی کار آمدن دولت توسعه‌گرای به اصطلاح سازندگی و قدرت‌گیری لیبرال‌ها در حوزه‌های تصمیم‌گیری ملی، پرچم خصوصی‌سازی بر تمامی تپه‌های جامعۀ ما، از جمله اقتصاد علم شد و درنهایت آموزش و پرورش نیز دچار این انحطاط به ظاهر شیک و غربی گشت. استدلال رئیس جمهور آن زمان در خطبه‌های نماز جمعه برای قانونی و خوب جلوه دادن این عمل شنیع این بود: «ما همه می‌دانیم که فرد سرمایه‌دار برای پیشرفت تحصیلی فرزندانش معلم خصوصی می‌گیرد و خلاء علمی فرزندانش را اینگونه پر می‌کند. حال چه فرقی برای توده‌های مردم دارد که مدارسی برای آن پولدارها بسازیم، اقشار فقیر هم نگران نباشند. برای آنان در کنکور نیز سهمیه‌هایی جهت برقراری عدالت آموزشی درنظر گرفته شده است».

تا سال ۱۴۰۰ ما برای کنکور ۱۸ نوع سهمیه داوطلبی داشتیم که اکثر آن‌ها تنها برای اقشار ثروتمند، از جمله فرزندان افراد شاغل در مطب‌ها (پزشکان متخصص)، هیأت علمی دانشگاه‌ها و حتی فرزندان سفرا بود. سؤال می‌شود: آیا این‌ها همان سهمیه‌های مخصوص فقرا هستند؟ 

با این رویکرد، فضای مدارس ما به سمتی پیش رفته و خواهد رفت که دیگر فرزندان خانوارهای ایرانی بخشی از مهارت‌های زندگی خود را که شامل تعامل با همه اقشار بود، از دست دادند و خواهند داد. تا آن زمان که فرزندان ما در مدارس با همه تعامل داشتند و فقیر و غنی در کنار یکدیگر زندگی می‌کردند، بهتر اجتماعی می‌شدند، اما اکنون تنها با افراد مشابه خود زیست کرده و در ناخودآگاهشان این فکر نقش بسته که گویا همۀ مردم جامعه دارای یک نوع سلیقه و طرز برخورد هستند و درنتیجه، نمی‌توانند خود را با جامعه وفق دهند و برخی عادات خوب همچون همدلی را در خود نهادینه کنند.

انقلاب دیجیتالی

از اوایل دهۀ نود نیز یک پدیدۀ بی‌نظیر و در عین حال، خطرناک به نام فضای سایبر و دیجیتال در قالب موبایل‌های هوشمند به خانه‌های مردم هجوم آورد و دولت‌های سرمایه‌داری ایران که تنها از دانش‌آموزان این مرز بوم مبالغ کلانی را در پوشش‌هایی همچون شهریه و کمک به مدرسه دریافت کردند، ولی حداقل کمی هم به این موضوع توجه نکرده و نمی‌کنند که باید در مدرسه به دانش‌آموزان زندگی آموخت، نه مطالب نامناسبی همچون رادیکال و انتگرال که در زندگی ۹۹ درصد افراد هیچ کارایی ندارد. اگر در مدارس ما مشاورانی کاربلد با مدارک دانشگاهی روانشناسی، مدیریت آموزشی و برنامه‌ریزی درسی حضور داشتند و به دانش‌آموزان کمک می‌کردند که چگونه با افراد ناباب و موبایل برخورد کنند، بیش از ۹۰ درصد نوجوانان ما دچار فساد اخلاقی از طریق عوامل مهمی چون موبایل و فضای مجازی و دوستان ناباب نمی‌گشتند. در ادامه، به کارنامه دولت‌ها و آموزش و پرورش سرمایه‌داری در حوزۀ فساد اخلاقی موجود در مدارس خواهیم پرداخت.

دکتر علی عبدالعالی، در برنامۀ تلویزیونی تپ تاپ که در شبکۀ سه سیما منتشر شد، آمارهای فاجعه‌باری در رابطه با انحرافاتی همچون مصرف قلیان و سیگار و روابط جنسی ذکر کردند که ما نیز به آن‌ها اشاره خواهیم کرد.

آمار فساد های اخلاقی در بین دانش‌آموزان تهرانی به درصد، سال ۱۳۹۱

متأسفانه، در دولت‌های ما این عقیده وجود داشت و همچنان دارد که انتشار آمارهای مربوطه به مشکلات اجتماعی نوعی منفی‌گرایی است و به سلامت روانی مردم آسیب می‌زند. آن هم درحالی که حوادثی بدون اطلاع‌رسانی به خانواده‌ها، فرزندان ما را تهدید می‌کند. علاوه بر مدارس، آمار خودکشی در دانشگاه‌های معروف ایران، از جمله دانشگاه شریف در حال افزایش است و مسئولین تنها به فکر این هستند که سود آن‌ها از این اتفاقات چیست.

هنگامی که حمایت از مردم در جامعه فراموش شود و محور همه چیز پول گردد، این روند همینطور ادامه خواهد داشت و قاتلینی که بین آن‌ها نام موبایل سرآمد است، مغز فرزندان ما را خواهند دزدید.

۲۱ آبان ۱۴۰۱

منابع:

https://khabaronline.ir/x6hJx
https://shohadayeiran.com/fa/save/129855