شاعر نشدم كه مدح شاهان گويم
شاعر نشدم كه مدح شاهان گويم
زان دبدبه و شكوه و دربان گويم
شاعر نشدم كه مذهب و دين خدا
پس آله كنم خدا، خدا جان گويم
شاعر نشدم كه وصفى از حور بهشت
يا كز گل و بلبل و گلستان گويم
شاعر نشدم كه من بهر شعر و سرود
تمجيد مى و حديث غلمان گويم
شاعر نشدم كه من به هر روز و شبى
از شوخك و آن چاك گريبان گويم
عصر طرب و باده و گلبازى گذشت
از درد و مصيبت و ضعيفان گويم
زين غارت و تاراج و ازين مكر و جفا
از قتل و قتال و اين دجالان گويم
با ايده و انديشه يى از حب وطن
آموزه ى ناب از آن دبستان گويم
ز آزاده گى و عدالت و صلح و صفا
از جوش و خروش و عشق و ايمان گويم
با شعر و سرود خود به هر قالب و طرز
من جان سخن ز عصر و دوران گويم
هر چند كه ز هر واژه چكد خون غبن
با وصف همه شيرين و چو باران گويم
بى ترس و هراس و هيچكدام دلهره يى
ز انصاف و وفا و زان دليران گويم
زان واژه پراگنى ، ازان بيت ثقيل
من فاصله ها دارم و آسان گويم
“حافظ” نيم و به خاك پايش نه رسم
كانگونه شيرين و بس در افشان گويم
هر چند كه ملامت ام كنند طعنه زنان
من در پس گوش كرده دو چندان گويم
شاعر شدن ام بدان به دستم نه بود
الهام شود و آيد و من آن گويم
زبير واعظى