تصرف جنوب لبنان مرحلۀ بعدی در راه «اسرائیل بزرگ»
دمیتری نفیودوف (Dmitry NEFYODOV)
ا. م. شیری- نابود باد استعمار کهنه و نو بویژه، روباه مکار انگلیس که عامل اصلی پیدایش رژیم‌های تروریستی آمریکا و یهودی اسرائیل در سرزمین‌های دیگران بود.
ارتش اسرائیل مصمم است انتقام عملیات نظامی بی نتیجه سال ٢٠٠۶ را بگیرد
عملیات جدید نیروی هوایی اسرائیل در لبنان که روز گذشته آغاز شد و با تهاجم زمینی دیگری همراه بود، رسماً توسط تل‌آویو به عنوان تضمین امنیت بازگشت شهروندان این کشور که به دلیل اقدامات خصمانۀ حزب‌الله، حماس و دیگر گروه‌های تندرو عرب فلسطین، مناطق شمالی کشور را ترک کرده و یا در حال ترک هستند، توجیه میکند.
اسرائیلی‌ها در ٢٠ سپتامبر، به بزرگترین حمله به بیروت از سال ٢٠٠۶ و سومین حمله از زمان آغاز جنگ علیه غزه در ٧ اکتبر ٢٠٢٣ دست زدند. پیش از این، در ٢ ژانویه، صالح العاروری، رهبر حماس، و در ٣٠ ژوئیه، فواد شکر، فرمانده اصلی نظامی حزب‌الله حذف شد. بعد از حذف فواد شکر، این بار ابراهیم محمد عقیل و فرماندهی نیروهای رضوان، نیروهای ویژه حزب‌الله هدف قرار گرفت. حزب‌الله کشته شدن ١۶ جنگجوی خود، از جمله دو فرمانده عالی‌رتبه نیروهای رضوان – ابراهیم عقیل و احمد محمود وهابی را تأئید کرد. در میان کشته شدگان، احمد محمود وهابی، رئیس مرکز آموزشی این گروه شیعه که مسئول عملیات علیه ارتش اسرائیل در مرز لبنان و اسرائیل بود نیز دیده می‌شود. فرماندهان کشته شده بدست اسرائیلی‌ها که در جلسه شرکت داشتند، از تجربۀ رزمی گسترده‌ای برخوردار بودند، از جمله در سوریه، که برخی از آن‌ها در عملیات علیه داعش ممنوعه در روسیه شرکت کردند (و در آنجا متحمل خسارات سنگین شدند). به گزارش وزارت بهداشت لبنان، در میان کشته شدگان سه کودک ۴، ۶ و ١٠ ساله، هفت زن و تعدادی اجساد ناشناس نیز وجود دارند. ۶٨ نفر مجروح شد. بر اساس اطلاعات رسمی اسرائیل، ۴٩۶ فعال، از جمله فرماندهان بلندپایه که دارای پست‌های کلیدی بودند و تجربۀ طولانی در این سازمان داشتند، کشته شدند.
رژیم نتانیاهو مانند گذشته برای تحقق اهداف سیاست خارجی خود با استفاده از سخت‌ترین روش‌های ممکن (از جمله، انفجارهای گستردۀ وسایل الکترونیکی از راه دور که قبلاً منجر به کشته و زخمی شدن تعداد زیادی شد)، صرفاً بر اساس ملاحظات بقای خود و گسترش بیشتر درگیری منطقه‌ای عمل میکند و با احساس مصونیت کامل و بی‌توجه به اعتراض‌های شفاهی ضعیف، به دنبال ایجاد واقعیت‌های جدید است. بسیار قابل تأمل است که یک روز پس از ورود آموس هوخشتاین، فرستادۀ آمریکا به اسرائیل برای ایجاد آرامش در مرز اسرائیل و لبنان، انفجار پیجرها شروع شد. او تقریباً یک سال در جستجوی یک توافق دیپلماتیک بین بیروت و اورشلیم [غربی] بود که بتواند به حملات موشکی که ده‌ها هزار نفر را مجبور به فرار از مناطق مرزی در هر دو طرف کرده است، پایان دهد (در همین حال، آمریکایی‌ها به پمپاژ سلاح به رژیم نتانیاهو ادامه می‌دادند).
شمال اسرائیل، در محدوده مرزهای خود از اوایل دهۀ ١٩۵٠ تا اواسط دهۀ ١٩۶٠، ٨٠ درصد از قلمرو منطقۀ تاریخی الجلیل را تشکیل می‌دهد که در ابتدا در سال ١٩۴٧ به دولت هرگز ایجاد نشدۀ اعراب فلسطین اختصاص یافت و متعاقباً توسط صهیونیست‌ها اشغال گردید (از جمله، تمام الجلیل). تا به امروز، تعداد پناهندگان عرب از این منطقه در لبنان، بر اساس داده‌های موجود، بیش از ١٠٠ هزار نفر است، در سوریه – حداقل ۵٠ هزار (و این فقط تعداد پناهندگان رسمی است که در آنجا ثبت نام کرده‌اند). این عامل به تنهایی به تندرو شدن مقاومت ضداشغالگری اعراب الجلیل و فلسطینی به طور کلی کمک میکند.
به گفتۀ منابع اسرائیلی، جمعیت عرب الجلیل به لطف سیاست‌های ظاهراً «طرفدار عرب» تل‌آویو در منطقه، با سرعت بیشتری نسبت به جمعیت اسرائیل رشد داشته است. در عین حال، ساکنان دائمی عرب الجلیل شامل شهروندانی می‌شوند که برای کار فصلی (دورۀ بهار-پاییز) از لبنان، سوریه (از طریق لبنان)، از مناطق همسایۀ «خودمختاری» فلسطین و غیره می‌آیند. ثانیاً، مهاجران اسرائیلی که رسماً برای اقامت موقت به الجلیل می‌رسند، بعنوان شهروندان آن در نظر گرفته نمی‌شوند. اما، بر اساس برآوردهای موجود اسرائیل، حداقل نیمی از جمعیت شهرک‌نشینان «موقت»، از جمله کیبوتس‌هایی که مقامات اسرائیلی با حمایت مالی دولت از سوی ایجاد می‌کنند، دائمی محسوب می‌شوند.
فسطینیان در اردوگاه آوارگان جنوب لبنان، ٢٠٢٣
همانطور که عامل خارجی دویچه وله می‌نویسد (٩ دسامبر ٢٠٢٣)، حق بازگشت فلسطینیان، از جمله به الجلیل در قطعنامۀ شماره ٣٢٣۶ مجمع عمومی سازمان ملل متحد در سال ١٩٧۴ و پیش از آن در کنوانسیون ژنو ١٩۵١ گنجانده شده است. با این حال، این حق «نقش برجسته‌ای در مذاکرات فلسطین و اسرائیل در اسلو در سال ١٩٩۴ ایفا نکرد و اصلاً در قطعنامه‌های شورای امنیت سازمان ملل دربارۀ درگیری بین اسرائیلی‌ها و فلسطینی‌ها دیده نمی‌شود».
بر اساس آخرین داده‌های سازمان ملل متحد، تا ژوئیۀ ٢٠٢٣، حدود ٢۵٠ هزار پناهندۀ فلسطینی در لبنان زندگی می‌کنند (بر اساس برآوردهای دیگر، در واقع حدود ۵٠٠ هزار نفر)، که حداقل ۶۵ درصد از این تعداد در جنوب لبنان اسکان یافته است. علاوه بر این، حدود ٨٠ درصد از پناهندگان فلسطینی در لبنان، از همان ابتدا در زیر خط فقر زندگی می‌کنند. در سوریه – بیش از ۶٠٪. زیرا، مقامات دمشق ضمن کمک مالی و ارائۀ مراقبت‌های پزشکی رایگان به فلسطینی‌ها، زندگی روزمره و اشتغال آن‌ها را تسهیل می‌کنند.
در همین حال، در سال ١٩٨٢، پس از اولین حملۀ گستردۀ اسرائیل به لبنان، از جمله به بیروت و کشتار آوارگان فلسطینی در اردوگاه‌های صبرا و شتیلا توسط فالانژیست‌های محلی با حمایت ارتش اسرائیل، در تل‌آویو پروژۀ دیرینۀ اوایل دهۀ ١٩۵٠، که تقریباً ٨٠ درصد از جنوب لبنان (منطقۀ الناقوره) را به اسرائیل ملحق می‌کرد، به خاطر آوردند. البته، پس از آن، برنامه‌های توسعه‌طلبانه به دلایل مختلف کنار گذاشته شد، با این حال، با توجه به اوضاع بعدی و فعلی در جنوب سرزمین سروها، گمان نمی‌رود اسرائیل این پروژه را رها کرده باشد.
نزدیکی سیاسی و دیپلماتیک بین بیروت و دمشق که برای نیروهای امپریالیستی بسیار نگران‌کننده است، تمایل تل‌آویو به «مجازات» لبنان و تقسیم سیاسی و سرزمینی آن را تشدید کرده است. وزرای خارجۀ سوریه و لبنان، فیصل مقداد و عبدالله بوحبیب، پس از دیدار در پایان اکتبر ٢٠٢٣ در دمشق، طی بیانیۀ مشترک، در پاسخ به پیشنهاد اسرائیل مبنی بر انتقال جمعیت عرب نوار غزه به جنوب این بخش و در امتداد مرز آن با مصر، «هر گونه تلاش برای جابجایی اجباری مردم فلسطین» را قاطعانه رد کردند. در بیانیۀ مشترک همچنین آمده است که نظامیان اسرائیل مرتکب جنایات جنگی علیه فلسطینی‌ها می‌شوند… لازم است به اشغال سرزمین‌های فلسطین، لبنان و بلندی‌های جولان توسط اسرائیل پایان داده شود و یک کشور مستقل فلسطینی به پایتختی بیت‌المقدس تشکیل گردد.
عروسک خیمه‌شب بازی جنوب «لبنان آزاد» ١٩٧٩-٨۵
لازم به ذکر است که در سال‌های ١٩٧٩-١٩٨۵، طبق پروژۀ تل‌آویو، تلاش‌هایی برای تشکیل یک شبه‌دولت دست‌نشانده بنام «لبنان آزاد» در جنوب سرزمین سروها با همکاری جنایتکاران «ارتش جنوب لبنان» به عمل آمد. از اواسط دهۀ ١٩٨٠، ارتش اسرائیل کنترل نوار باریکی (به طول ٧٠ کیلومتر و عرض تقریباً ٢۵ کیلومتر) در امتداد مرز لبنان با الجلیل را در دست دارد. در هر صورت، اگر تصمیمی برای آغاز مرحلۀ زمینی جنگ سوم لبنان گرفته شود، تجربۀ انبوهی برای اشغال جنوب لبنان با برنامه‌ریزی مشخص وجود دارد…
پی‌نوشت: در شامگاه ٢١ سپتامبر، موج جدید حملات هوایی گستردۀ ارتش اسرائیل با استفاده از مهمات پرقدرت در جنوب لبنان آغاز شد. انهدام انبارهای موشکی حزب‌الله که متناوباً بصورت بی‌رویه به سمت شمال اسرائیل شلیک می‌شود، هدف اسرائیلی‌ها اعلام شده است. اما با اطمینان می‌توان گفت که این پایان کار نخواهد بود. به گفتۀ راندا اسلیم از مؤسسۀ خاور نزدیک واشنگتن، حملۀ پیجری ١٧ سپتامبر «از نظر دامنه و شیوه، یک حادثۀ تاریخی» و حاوی «یک پیام جدی» به حزب‌الله بود: «ما می‌توانیم به شما در هر نقطه دسترسی داشته باشیم. این، روحیه‌ها را به شدت تضعیف میکند. جنگ، دیگر در مرزها نیست. این حمله، جنگ را وارد خانه‌ها و بازارهای آن‌ها در سراسر لبنان کرد».
نوک پیکان مبارزات جنبش حزب‌الله، اسرائیلی‌ها را که مناطق جنوبی کشور را در جریان جنگ داخلی لبنان در سال‌های ١٩٧۵-١٩٨٠ تصرف کردند، هدف گرفته بود. تاکتیک‌های چریکی یگان‌های شبه‌نظامی شیعۀ لبنان به خروج اجباری ارتش اسرائیل از منطقه در سال ٢٠٠٠ منجر شد. هدف از جنگ ٣٣ روزۀ اسرائیل علیه لبنان در تابستان ٢٠٠۶، شکست نظامی و سیاسی حزب‌الله اعلام شده بود. اما، کارزار نظامی به دلیل تاکتیک‌های رزمندگان حزب‌الله برای مقابله با خودروهای زرهی اسرائیل، نتیجۀ غیرمنتظره داشت و خط مرجعیون-حاصبیا را خفه کرد. مثلا، جوخه‌های ضد تانک حزب‌الله متشکل از ١٢ تا ١۵ نفر، مجهز به تجهیزات ضد تانک کورنت و فاگوت، تعداد قابل توجهی از تانک‌های «مرکاوا» را که قبلاً آسیب‌ناپذیر تلقی می‌شدند، منهدم کردند.
پیروزی واقعی نظامی در «جنگ ژوئیه» محبوبیت حزب‌الله لبنان را به طور قابل توجهی افزایش داد. رجوع کنید به: الکساندر کوزنتسوف، جنبش‌های شیعی و گروه‌های نیابتی در چارچوب سیاست خاورمیانه‌ای جمهوری اسلامی ایران- شرق، مجلۀ جوامع آفریقایی-آسیایی: تاریخ و مدرنیته. ٢٠٢٣. شماره ٢. در عین حال، شکی نیست که اسرائیلی‌ها بلافاصله به تجزیه و تحلیل دلایل شکست خود شروع کردند و با استفاده از روش‌های مختلف برای انتقام آماده می‌شدند و همچنانکه اکنون می‌بینیم، در هیچ چیز توقف نکردند. به نوشتۀ نیویورک تایمز، اسرائیل طبق یک برنامۀ چند ساله دستگاه‌های آمادۀ منفجر شدن در ساعت ایکس را با کمک شرکت‌های متقلب تولید کرد.
منبع: بنیاد فرهنگ راهبردی
٧ مهر-میزان ١۴٠٣
