گاه شمار کیانسه
مهدی گرایلو
فرستنده: حسین تلاش
30.10.2021
از نوشته:
… درست است که در این انقلاب‌ها برابری ارزش و زمان (سنجش ارزش با زمان) برای دقایقی از کار می‌افتد، اما خودِ زمان همچنان «زمانِ یکنواخت و تهیِ» پیشرفت می مانَد؛ اینجا اینهمانیِ ارزش و زمان به گونه‌ای سرشتین و بیش وکم خود به خود بازمی گردد، آنچنانکه هر نیروی بیرونیِ شتاب بخشِ این بازگشت، زایِشیاری بیش نیست؛ راست آنکه زمانِ یکنواخت، زمانِ پیشرفت، کذبی است که وقتی ناراستی خود را پنهان می کند، همچون ارزش واقعیت می یابد؛ کذبِ ارزشْ مستقل از زمانمندی آن نیست، بلکه ارزش و زمانْ درست در کذبِ یکدیگر یگانه می شوند؛ به دیگرگفتار چنین نیست که بورژوازی با همانگوییِ «زمان طلاست» یک زمانِ عینیِ پاک و بی گناه را به پیشامد یا عارضه‌ی تاریخی و گذرایِ ارزش آلوده باشد، آلایشی که به باورِ عُرفیِ سوسیالیست ها با برافتادن سرمایه داری از دامانِ زمان زدوده خواهد شد، چنانکه گویی روزی خواهد رسید که زمان همچنان یکنواخت پیش می رود بی آنکه ارزشی بر آن حمل شود؛ به وارون، طلا بودنِ زمان چیزی جز تجریدِ دکارتیِ آن بسانِ یک بُعدِ انتزاعیِ یکنواخت نیست؛ راست آنکه بیش از آنکه طلا زمان را آلوده باشد، زمان سرشتِ طبیعیِ طلا را آلوده است؛ سوسیالیسمی که این یکنواختیِ مجردِ زمانمندیِ پیشرفت و رشد را همچنان حقیقت می پندارد، خواسته ناخواسته ارزش را نیز به جایگاهِ گوهره‌ی کاذبِ هستی اجتماعی بازمی گرداند …
