پ چرا آنگ‌سان سوچی گزینه یکی از بدترین چهره‌های سیاسی سال ۹۶ است؟
آنگ سان سوچی، رهبر حزب حاکم میانمار و برنده جایزه صلح نوبل اگرچه چند سال پیش وقتی در حصر از شخصیت‌های محبوب در رسانه‌ها محسوب می‌شد و از او به عنوان یکی از مدعیان و مروجان صلح نام برده می‌شد با رسیدن به قدرت در کشوری که باعث قلع و قمع و کشتار اقلیت مسلمان میانمار و آوارگی هزاران زن و کودک در مرز‌های این کشور شده است به یکی از گزینه‌های شخصیت بد بین المللی تبدیل شده است.
سوچی هرگز واکنش درخوری در برابر جنایت‌های گزارش شده از نسل کشی و پاک سازی قومی در میانمار نشان نداده است و بخش بزرگی از افکار عمومی خود او را همدست و ناظر ساکت این جنایات قلمداد می‌کنند. سوچی در سال ۹۶ شمسی بار‌ها به سرخط خبر‌های رسانه‌های جهان تبدیل شد و در بیشتر این موارد به خاطر اظهارات غیر قابل قبولش از رهبران بد کشور‌ها در بین مخاطبین قرار گرفت.
با وجود آنکه آنگ سان سوچی چند سال پیش به عنوان مبارز راه دموکراسی در جهان شناخته شده بود و جایزه صلح نوبل را از آن خود کرده بود، سکوت وی در قبال خشونت‌ها علیه اقلیت مسلمان روهینگیا، به تردید‌ها در خصوص ماهیت اندیشه‌های دموکراسی‌خواهانه و آزادی‌طلبانه او دامن زده است.
امید می‌رفت که با قدرت گرفتن آنگ سان سوچی، وی برای بهبود وضعیت این اقلیت و دیگر اقلیت‌های تحت ستم در این کشور چاره‌ای بیندیشد و گامی در راه حل مناقشات بردارد، اتفاقی که تاکنون رخ نداده است.
بسیاری ژنرال «مین اونگ هالینگ»، فرماندهی ارتش این کشور را مسئول اصلی این حوادث در میانمار می‌دانند و معتقدند که نظامیان این کشور به گفتار آنگ سان سوچی وقعی نمی‌نهند و او را در تصمیمات خود داخل نمی‌کنند، اما برخی دیگر بر این باورند که وی با ارتش روابط نزدیکی دارد، ولی تصمیم به سکوت گرفته است.
رفتار‌های متناقض آنگ سان سوچی مبین این است که وی در پی حل مناقشات مربوط به این اقلیت نیست. از جمله اینکه در سخنرانی‌هایش در مجامع بین‌المللی بر برابری‌خواهی در کشورش تاکید می‌کند، اما عملکردی متفاوت دارد.
وی پس از پیروزی در انتخابات با خبرنگاران میانماری مصاحبه نکرده و در انتخاب مصاحبه با خبرنگاران خارجی با دقت و محتاطانه عمل می‌کند، رفتاری که به عقیده خبرنگاران میانماری، دموکراسی نوپا و شکننده کشور میانمار را تهدید می‌کند و وی را به سمت دیکتاتوری سوق می‌دهد. از سوی دیگر با قدرت گرفتن وی در میانمار سانسور خبری در رسانه‌ها افزایش یافته و خبرنگاران بیشتری راهی زندان شده‌اند.
رفتار‌های متناقض او در قبال قانون موسوم به «۶۶-دی مخابرات» مثال دیگری است که به آن استناد می‌شود. قانونی که در سال ۲۰۱۳ در میانمار تصویب شد و براساس آنان اگر شخصی با استفاده از وسایل ارتباطی افراد دیگر را آزار دهد یا تهدید کند، می‌تواند تا سه سال زندانی شود. به نظر می‌رسد که این قانون توجیهی برای تعقیب و زندانی کردن کسانی است که در شبکه‌های اجتماعی از دولت انتقاد می‌کنند. به همین دلیل دیدبان حقوق بشر و سایر گروه‌های بین‌المللی با فشار به دولت میانمار می‌خواهند تا در اجرای این قانون تجدیدنظر کند.
آنگ سان سو چی، رهبر حزب حاکم میانمار و برنده جایزه صلح نوبل که به خاطر سکوتش در برابر کشتار اقلیت روهینگیا در این کشور از سوی رسانه‌ها مورد انتقاد شدید قرار گرفته بود، در اولین واکنش خود نسبت به این حوادث اعلام کرد که دولت تحت حاکمیت حزب متبوعش از همه افراد در ایالت راخین این کشور حمایت می‌کند.
آنگ سان سوچی همچنین در پاسخ به اعتراضات در مورد کشورداری، یکسال پس از وارد شدن به جرگۀ قدرت در یک سخنرانی در جمع مقامات این کشور و رسانه‌ها گفت: «ما تمام تلاش خود را برای بهبود اوضاع کشور می‌کنیم و توان ما همین مقدار است. اگر دیگران فکر می‌کنند که قادرند عملکرد بهتری داشته باشند، می‌توانند قدرت را در دست بگیرند.»
با وجود گزارش‌های منتشر شده از شدت گرفتن موج تازه‌ای از خشونت‌ها علیه اقلیت مسلمان روهینگیا و در پی درخواست مجامع بین‌المللی برای پیگیری وضعیت این اقلیت، آنگ سان سوچی مانع از ورود بازرسان و مقامات سازمان ملل متحد به ایالت راخین شده است.
آنگ سان سوچی با توجه به نقشی که امروز در دولت میانمار دارد، در صورت اثبات «پاکسازی قومی» علیه اقلیت روهینگیا و پیگیری آن به صورت قضایی توسط دیوان بین المللی کیفری ممکن است در آینده با اتهام «همدستی در پاکسازی قومی» یا دیگر اتهامات مرتبط با سرکوب مسلمانان در استان راخین روبرو شود.
از سال ۱۹۸۲ اقلیت مسلمان روهینگیا از فهرست ۱۳۵ اقلیت شناخته شده قومی این کشور حذف شده است. این اقلیت همراه با چهار اقلیت قومی دیگر از داشتن ملیت میانمار محرومند و شهروند این کشور محسوب نمی‌شوند.
کشور میانمار از جمله کشور‌های کمتر توسعه یافته جهان محسوب می‌شود و براساس آمار سازمان ملل متحد، میانمار در سال ۲۰۱۵ در بین ۱۸۸ کشور بلحاظ میزان توسعه یافتگی در پایین جدول واقع شده و رتبه ۱۴۵ را داشت.
در این میان اقلیت مسلمان روهینگیا که از یکی از ستمدیده‌ترین اقلیت‌های جهان هستند، در وضعیت بسیار بدتری نسبت به سایر اقوام میانمار دارند. اقلیت مسلمان روهینگیا سالیان سال است که تحت ستم بوده و از حقوق انسانی و اجتماعی خود محرومند.
براساس گزارش یونیسف، حدود ۶۰ درصد از جمعیت روهینگیا به علت فقر اقتصادی هرگز به مدرسه نرفته‌اند و ۸۰ درصد از آنان بی‌سواد هستند.
