سوسیالیسم، یگانه بدیل در برابر خطر
نویسنده: خورخه ارنستو آنگولو لیوا ــ
۱۶ آوریل ۱۹۶۱ همچنین به‌عنوان روز تأسیس حزب کمونیست کوبا شناخته میشود.
دقیق‌ترین شیوه پاسداشتِ خصلت سوسیالیستی انقلاب کوبا، نه یادآوری مناسبت‌ها، بلکه تأیید و تصدیق هرلحظۀ آن در زندگی روزمره است.
حتی مفاد قانون اساسی که به «بازگشت‌ناپذیری» این انتخاب تاریخی اشاره دارند، به‌تنهایی ضمانت کافی برای پایداری آن نیستند؛ این تنها انسان‌ها هستند که می‌توانند این پروژۀ جمعی را گسترش دهند و ژرفا ببخشند. با این‌حال، بزرگداشت راهی که برای رویارویی با آینده انتخاب شده ـــ حتی پس از شصت و چهار سال ـــ حکایت از مقاومت دارد، آن‌هم در میان طوفان‌ها.
در سپیده‌دم ۱۶ آوریل ۱۹۶۱، زیر سایۀ تهدیدِ طوفانی مسلحانه، فرمانده کل، فیدل کاسترو روث، گامی جسورانه‌تر در مسیر انقلاب برداشت و پیوند میان انقلاب و سوسیالیسم را آشکارا اعلام کرد.
هزاران نیروی داوطلب شبه‌نظامی در پاسخ به سخنان او تفنگ‌های خود را بالا بردند ـــ نشانه‌ای از تأیید، و آمادگی برای نبردی تازه. آنها، از چهارراه بیست‌وسوم و دوازدهم در منطقۀ وِدادوی هاوانا، تنها چند قدم با دریا فاصله داشتند؛ می‌توانستند اقیانوس را ببینند و تصور کنند که چگونه مزدوران با مأموریت اشغال این جزیره از میان آب‌ها پیش می‌آیند.
در سپیده‌دم روز پیش از آن، یعنی ۱۵ آوریل، سه اسکادران از هواپیماهای ایالات متحده بی هیچ هشدار رسمی و با حیله‌ای فریبکارانه ـــ با نشان‌هایی بر بدنه که وانمود می‌کردند به نیروی هوایی کوبا تعلق دارند ـــ مواضع حساس پدافند هوایی کشور را بمباران کردند.
هدف آنان این بود که توان دفاعی در برابر تهاجم قریب‌الوقوع را تضعیف کنند و در عین حال، با شبیه‌سازی شورشی داخلی، از مسؤولیت حمله شانه خالی کنند. اسکادران‌های «پوما»، «لیندا» و «گوریلا» به ترتیب «سیوداد لیبرتاد»، «سن آنتونیو دِلوس بانیوس» و «سانتیاگو دِ کوبا» را هدف گرفتند.
در سیوداد لیبرتاد، ۵۳ نفر مجروح شدند و هفت تن، جان باختند؛ از جمله توپچی جوان، ادواردو دلگادو، که با خون خود تصمیم مردم را مُهر کرد: پیروی از «فیدل» تا آخرین نفس. پیکر شهیدان، اندکی پس از آن اعلامیۀ سرنوشت‌ساز که مسیر میهن را ترسیم کرد، به خاک سپرده شد.
در میان بزرگ‌ترین خطرات، حاضران با گوش جان آن تصمیم تاریخی را شنیدند و با تمام وجود از آن پشتیبانی کردند: «آماده‌ایم جان خود را برای این انقلاب فدا کنیم». تنها چند ساعت بعد، ورق‌هایی از شجاعت و جان‌فشانی در پلایا خیرون ورق خورد.
سوسیالیسم کوبایی، همچون هر دستاورد انسانی دیگر، بی‌نقص نیست. اما سخنان فیدل در آن ۱۶ آوریل و روزهای پس از آن، همچون فانوسی در تاریخ، به یاد ما می‌آورد که دو راه در پیشِ ماست: یا گام برداشتن در مسیر مرگ و ویرانی، یا ایستادن در کنار آنان که بر آینده و زندگی شرط می‌بندند.
منبع: روزنامه‌ٔ گرانما، کوبا ، ۱۶ آوریل ۲۰۲۵
