نای ونیستان

یاد آن نای و نیستان و نوای من وتو
یاد آن وعده و پیمان و فای من وتو
یاد آن گلشن زیبا که به آن زیبایی
بودمرغان سحر نغمه سرای من وتو
یاد آن ساقی وآن شمع و یاران قدیم
یادبزم طرب عشق و هوای من وتو
یاد آن همسفری نیمه ره راه دراز
یاد غمها ی جدایی و جفای من و تو
جای آنداشت اگرمن وتو«ما»میبودیم
فارغ ازمخمصه چون چرای من وتو
چه شدآنعشق گرانمایه واهداف بزرگ
چه شد آن وعده وپیمان وفای من وتو
چه شدآن همسفر قله و راه خم و پیچ
چه شد آن جاذبه لطف عطای من وتو
چه شد آن حرمت ایثار و فدا کاریها
که هزاران سروجانگشت فدای من وتو
کو همان نورکه تابد به سراین گلشن
کونسیمی که وزدخوش بسرای من وتو
تا که باشیم چنین در گرو فاصله ها
نشود حاصل ازین رنج دوای من وتو
دشمن ازداخل خارج بکمین افتا دست
تا کشاند پیء هر حادثه پای من وتو
آمد ورفتن هرکس بمراد خویش است
عزم بیگانه نباشد به رضای من وتو
من وتو تا نشویم « ما » نباشیم آزاد
با همی صرف بود رمز بقای من وتو
تا نگردیم یکی همدل وهمره نشویم
هیچگاه چرخ نگردد به ندای من وتو
ایخوش آندم که شب تیره به پایان آید
تاکه خورشید بتابد به فضای من وتو عبدالو کیل کوچی