موسی فرکیش

در کشوریکه قانون از دهن تفنگ و ملا بر قانون رسمی ارجحیت دارد، پخشِ اعلامیهء ریاست جمهوری مبنی بر حمایت از عربستان سعودی در لشکرکشی بر یمن؛ این مورد را وضاحت داد.

سخنگوی این مقام ابراز داشته است که این تصمیم در مشوره با ” شورای علما” اتخاذ گردیده است. حکومت وحدت ملی که به همه چیز جز این وحدت میاندیشد، لگام امور روابط خارجی را بدست ملاها میدهد، وزارت خارجه خویش را به هیچ میانگارد و حتا ان اعلام پشتیبانی نه از طریق وزارت خارجه که از مجرای نعرهء تاییدی شورای علما ابلاغ میگردد.

سه مورد سوال برانگیز درین اقدام رخ بر میکشد:

ضرورت تاییدیه و اعلام پشتیبانی ریاست جمهوری از عربستان سعودی چه میتواند باشد؟
چرا پای وزارت خارجه درین معامله میلنگد، یا واضحتر چرا ازین امر حذف شده است؟
شورای علما چرا و چگونه درین میانه سر براورده است؟

میتوان رگه های دیگری را نیز درین عمل نشانی کرد، اما اینکه جناب ریس جمهور از زمان کمپاینهای انتخاباتی برای دستیابی به محبوبیت راه آسانِ عبور از “دهلیز مذهبی” را کشف کرده است، چیزی ناگهانی نیست. او حتا در همان زمان، نخستین سفر رسمی اش را به حرمین شریفین نشانه زده بود. دیدار خادم الحرمین الشریفین آرزوی درونی او نبود، جلوه یی بود برای نمایش دعا با پشت بطرف کعبه یا همان گذر از دهلیز مذهبی برای نفوذ بر افکار باورمندان. بنظر آگاهان هیچ ضرورتی نبود که ریاست جمهوری کشوریکه توانایی رهایی سی ویک گروگان را ندارد، زیر ریشش دختری سنگسار و آتش زده میشود، به خیزک بپردازد و اعلام پشتیبانی از لشکرکشی عربستان کند. حساسیتهای موجود در منطقه، بخصوص با همسایه، اتخاذِ این اعلامیهء بدون غور را به چالش کشانیده و کشور را بسوی جنگ نیابتی ناخواسته ی دیگر میکشاند. احتمالن انهاییکه در پستهایی وزارت خارجه تکیه زده اند، حسابِ دیپلوماتیک تر و رسمی تری اتخاذ میکردند که در آنصورت عبورِ ریش سفیدِ تازه مذهبی شده، از دهلیز و کسبِ نفوذ مشکلتر میبود. بنابرین استفاده از ضعف تدبیری و مدیریتی آن وزارت، این امکان را میسر ساخت تا یکبار دیگر، اتخاذ تصمیم در مناسبات خارجی، با ترازوی خود برتربینی در نفوذ باورِ مذهبی، شکل گیرد. انتظار عاملان اینست که نفوسِ خوشباورِ مذهبی آنرا یک ابتکارِ بیسابقهء قهرمانگونه بپندارند و در خوابهای برتریت مذهبی به دیگرکُشی و اعمال نفوذ، تعظیمی بر مقام ریاست کنند. نفسِ این اتخاذ، پای شورای نامنهاد علما را بخود میکشد. روند مناسبات خارجی ملبس با چپن ملا، به جنگی میرود که هیچ سرش با آب و خاک ان عسرتکده بسته نیست. “عبور از دهلیز مذهبی” برای نفوذ،  متقاضی حامیانی ازین دست است. هر دو سر معامله به اتخاذ و تحقق موردی میپردازند که اصلن مجرای اجرایی دیگری دارد و رسمن به هشدار و حذف وزارت خارجهء کشور دست مییازند.

کسی هم پیدا نشد که بپرسد، این شورای علما بکدام صلاحیت، حق و آگاهی، نقش مدیرانِ وزارت خارجه را بازی میکند؟

اینجا اما دراینهمه گیرودار وزارت خارجه مزدحم و پرخرچ کجاست؟ این خلف ربانی درین هیچ گرفتنش، اگر در سرچوک قدم زند زیبنده تر است!