در آمریکا، افرادی با تعادل روانی تقریباً نمانده است
نویسنده: ولادیمیر مالیشیف مترجم: ک. رادین برگرفته از : سایت روسی «بنیاد فرهنگ استراتژیک» *
فراوانی افراد به‌لحاظ روانی ناسالم در ایالات متحده آمریکا نمی‌تواند بر کیفیت دولت بازتاب نیابد. برای نمونه، «تایمز» در مورد نگرانی روانپزشکان از صاحبان کاخ سفید نوشته است. این روزنامه مدعی است که گویا نزدیک به نیمی از روسای جمهور ایالات متحده آمریکا از بیماری روانی رنج می‌بردند. «تایمز» اشاره میکند که «تئودور روزولت» از اختلال شخصیت دوقطبی رنج می‌برد. «لیندون جانسون» «خودشیفتگی بزرگ» را نشان داده است. حدس و گمان‌هایی وجود دارد که «رونالد ریگان» علائم اولیه بیماری آلزایمر را نشان داده است. دستیاران «بیل کلینتون» در مورد خطر «اروتومانی» (خود‌معشوق‌پنداری، روان‌پریشی عاشقانه، جنون شهوانی. مترجم) او ابراز نگرانی کرده‌اند. «ریچارد نیکسون» به‌طور کلی به‌عنوان «پارانوئید» به تصویر کشیده می‌شد، بدون اینکه به اعتیاد به الکل او اشاره کنیم. خوب، تا آنجا که به جو بایدن، رئیس‌جمهور ایالات متحده آمریکا مربوط است، همه مدت‌هاست که در مورد مشکلات سلامت روانی او صحبت می کنند.
آمریکا آیا کشور روان‌پریشان است؟ آری، همینطور است و «نیویورک تایمز» تأیید میکند که: بیش از ۱۵ میلیون نفر در آمریکا مبتلاء به اختلالات روانی شدید هستند. و بر اساس داده‌های انجمن پزشکی آمریکا (AMA)، حدود یک چهارم از جمعیت ایالات متحده آمریکا تحت تعریف «روان‌پریش» (فردی که از اختلالات روانی رنج می‌برد) قرار می‌گیرند. طبق نظر «نیویورک تایمز»، هیچکس در آمریکا به‌طور جدی علیه مشکلی که برای جامعه وحشتناک است مبارزه نمی‌کند. این روزنامه می‌نویسد: «در سرتاسر کشور، صدها‌هزار آمریکایی با بیماری‌های روانی جدی مانند اسکیزوفرنی (روان گسیختگی. مترجم) ، شیدایی و اختلال دوقطبی، محکوم به یک زندگی در شرایط بی‌ثباتی عمیق هستند … آنها قربانیان یک سیستم حفاظت سلامت روان هستند … جامعه‌ای که نسبت به وضعیت آنها بی‌تفاوت است ». چگونه این ممکن است؟ خیلی ساده است: بسیاری از آمریکایی‌ها فقیر هستند و قادر به پرداخت هزینه مراقبت‌های پزشکی خود نیستند. «در این روزها تعداد کمی از آمریکایی‌ها از کمک روانپزشکی یا حمایت روانی کافی برخوردار می‌شوند، یا برای این که بیمه درمانی آنها را پوشش نمی‌دهد، یا به این دلیل که از همان ابتدا بیمه ندارند، یا به این دلیل که لیست‌های انتظار خیلی طولانی هستند. و حتی در شرایط چنین نارسایی سراسری و گسترده ، بی‌اعتنایی جامعه به شدیدترین بیماران روانی به چشم می‌خورد. از ۱۴ میلیون نفری که از شدیدترین اختلالات روانی رنج می‌برند، حدود یک‌سوم هیچ درمانی دریافت نمی‌کنند … بدیهی‌ترین دلیل آن پول است». کلینیک‌های روانپزشکی عمومی به اکثریت قریب به اتفاق آمریکایی‌های مبتلاء به بیماری روانی خدمت می‌کنند. این بیماران معمولاً کم درآمد هستند و به بیمه «Medicaid» ( بیمه «مدیکید» برنامه بهداشتی آمریکا برای مستمندان است. مترجم) متکی هستند، که نرخ بازپرداخت آن به قدری وحشتناک است که کلینیک‌ها تقریباً با هر خدماتی که پزشکان ارائه می‌دهند ضرر می‌کنند. «چاک اینگوگلیا»، رئیس شورای ملی در زمینه حفاظت از سلامت روانی، یک سازمان غیرانتفاعی که نماینده هزاران مراکز محلی سلامت روانی در سراسر ایالات متحده آمریکا است، می‌گوید: «آنها ۶۰ تا ۷۰ سنت از یک دلار دریافت می‌کنند.» تعداد جای خالی در کلینیک‌های روانپزشکی دولتی می‌تواند به ۳۰ درصد برسد و لیست‌های انتظار می‌تواند برای ماه‌ها طولانی شود، حتی برای افرادی که در موقعیت بحرانی قرار دارند.» سرپناه روان‌پریشان در آمریکا در حال تبدیل شدن به زندان هستند. بیش از ۴۰ درصد از زندانیان کشور به تشخیص اختلالات روانی دارند.
«نیویورک تایمز» اشاره میکند: «آمریکایی‌ها مدت‌هاست که با این موضوع انس گرفته‌اند، غم‌انگیز است، چونکه هیچ گزینه دیگری وجود ندارد. بی‌تفاوتی آنها به‌راحتی قابل درک است. وقتی کار به مراقبت از بیماران روان‌پریش می‌کشد، قوس تاریخ آمریکا تقریباً همیشه گرایش به شکست را نشان می‌دهد.» رئیس انجمن روانپزشکی آمریکا، «استفن شارفشتاین»، بیمارستان دولتی بوستون در «ماتاپان» را به‌یاد می‌آورد، ساختمانی قدیمی از سده قبل جایی که او و روانپزشکان همکارش مجبور شده بودند سرکش‌ترین بیماران خود را به آنجا بفرستند. دکتر «شارفشتاین» می‌گوید: «این مکان وحشتناکی بود. چراغ‌ها همیشه کار نمی‌کردند، بیماران مانند زامبی‌ها پرسه می‌زدند. هیچکس بهتر نشد.» شمار زیادی از بیماران روانی که در بیمارستان‌ها نیستند در خیابان‌ها پرسه می‌زنند و این مشکل پزشکی به یک مشکل نژادی تبدیل می‌شود. با اعلام «پاندمی»، در سراسر آمریکا موجی از خشونت علیه آمریکایی‌های آسیایی‌تبار را فراگرفت. به قربانیان تف انداختند، آنها را با مشت زدند، از سکوهای مترو هل دادند، ضربات کشنده چاقو وارد کردند و به آنها شلیک کردند. نیویورک در مارس ۲۰۲۱ شاهد یک‌سری حملات خشونت‌آمیز علیه آمریکایی‌های آسیایی‌تبار بود، از‌جمله یک حادثه تکان‌دهنده و شوک‌آور در نزدیکی «میدان تایمز» یک زن فیلیپینی که در روز روشن به سرش شلیک کردند. پلیس و بازپرسان مدعی شدند که از هفت نفری که در این حادثه دستگیر شده بودند، همه نشانه‌هایی از اختلالات روحی را نشان می‌دادند. هرچند تعداد جرایم ناشی از نفرت که علیه آسیایی‌ها معطوف شده بود در نیمه اول سال جاری در نیویورک کاهش یافته است، تداخل بین حملات به دلیل تبعیض، تعصب نژادی و بیماری‌های روانی همچنان باقی مانده است. در ماه مه، پلیس نیویورک اعلام کرد که از ۱۰۰ نفری که در چهار ماه اول سال ۲۰۲۲ در شهر به دلیل جرایم ناشی از نفرت دستگیر شده‌اند، تقریباً نیمی از آنها را قبلاً پلیس از نظر عاطفی نامتعادل اعلام کرده بود. در حقیقت، وضعیت در ایالات متحده آمریکا حتی بدتر از آن چیزی است که «نیویورک تایمز» توصیف میکند. سال گذشته، وزارت بهداشت و خدمات انسانی (HHS) ضمن تأیید پژوهش‌های جدید با حقایق و ارقام تازه، فهرستی از متداول‌ترین اشکال اختلالات روان‌پریشی در جامعه آمریکا را منتشر کرد. تقریباً هیچ فردی با روانی پایدار در ایالات متحده آمریکا باقی نمانده است. حدود ۵۰ میلیون آمریکایی ۱۸ ساله و بالاتر به این یا آن شکل از اختلالات اضطراب‌آور و حالت‌های بی‌قراری (Anxiety Disorders) مبتلا هستند. آنها با افزایش ترس، بیم، حرکات وسواس‌گونه مشخص می‌شوند.
یکی از مشکلات اصلی، طبق داده‌های وزارت بهداشت و خدمات انسانی، اختلالات خلقی سوء‌مصرف مواد است. افراد مبتلا به این تشخیص اغلب متوجه نمی‌شوند که وضعیت آنها معلول استفاده منظم از الکل، مواد افیونی، محرک‌ها، ماری جوانا یا سایر موادی است که پزشکان و داروخانه‌ها به آنها تحمیل می‌کنند. اختلالات روان‌پریشی (Psychotic Disorders) یکی از بیماری‌های اصلی جامعه آمریکاست که به گفته کارشناسان در سال ۲۰۲۵ بیش از ۳۰ میلیون نفر را مبتلا خواهد کرد. فراوانی افراد به‌لحاظ روانی ناسالم در ایالات متحده آمریکا نمی‌تواند بر کیفیت دولت بازتاب نیابد. برای نمونه، «تایمز» در مورد نگرانی روانپزشکان از صاحبان کاخ سفید نوشته است. این روزنامه مدعی است که گویا نزدیک به نیمی از روسای جمهور ایالات متحده آمریکا از بیماری روانی رنج می‌بردند. «تایمز» اشاره میکند که «تئودور روزولت» از اختلال شخصیت دوقطبی رنج می‌برد. «لیندون جانسون» «خودشیفتگی بزرگ» را نشان داده است. حدس و گمان‌هایی وجود دارد که «رونالد ریگان» علائم اولیه بیماری آلزایمر را نشان داده است. دستیاران «بیل کلینتون» در مورد خطر «اروتومانی» (خود‌معشوق‌پنداری، روان‌پریشی عاشقانه، جنون شهوانی. مترجم) او ابراز نگرانی کرده‌اند. «ریچارد نیکسون» به‌طور کلی به‌عنوان «پارانوئید» به تصویر کشیده می‌شد، بدون اینکه به اعتیاد به الکل او اشاره کنیم. خوب، تا آنجا که به جو بایدن، رئیس‌جمهور ایالات متحده آمریکا مربوط است، همه مدت‌هاست که در مورد مشکلات سلامت روانی او صحبت می کنند.
