از هجده سال بدینسو آهنگ صلح سر میشود،اما اثری از صلح واقعی که آرزوی مردم افغانستان است دیده نمیشود.
اراکین دولتی و سیاستمداران کشور گاهی به همکاری های پاکستان دل خوش میکنند،گاهی چین و روسیه و گاهی این و آن را ناجی افغانستان از مضیقۀ جاری میدانند و زمانی هم آنقدر خوشبین میشوند که همه اصول را یا فراموش میکنند و یا زیر پا کرده و دست به کاری میزنند که عواقبش نامعلوم و نگران کننده است؛ حالا هم رهایی حدود ۹۰۰ زندانی طالب از زندان یک بار دیگر مایۀ نگرانی مردم افغانستان شده.

رییس جمهور غنی در لویه جرگۀ مشورتی صلح وعدۀ آزاد سازی ۱۷۵ زندانی گروه طالبان از زندان را داده بود، اما شرکت‌کنند‌گان جرگه خواستار آزادی رقم بلند تری شدند.

پس از آن آقای غنی در روز های عید سعید فطر نیز اعلام کرد که حدود ۹۰۰ زندانی طالب آزاد را به مناسبت این روز از بند آزاد میسازد.

در تازه ترین مورد،اما خبر آزادی رقم قابل ملاحظه یی از زندانیان گروه طالبان بر سر زبانها جاری است و بر بنیاد گزارشها ۴۹۰ زندانی طالب از زندان‌های  پلچرخی و بگرام، ننگرهار، پکتیکا، قندهار، هرات، جوزجان، کنر، فراه، بلخ، قندوز، بغلان، کاپیسا، لغمان، فاریاب، بادغیس، لوگر، خوست و غزنی آزاد شده ‌اند.

از یک سو این اقدام با استقبال شماری روبرو شده و از جانبی هم مایۀ نگرانی حلقاتی شده و زمینۀ بلند شدن انگشت انتقاد به سوی حکومت به ویژه رییس جمهور بلند کرده.

همه میدانیم که پایان هر جنگی صلح است و برای به دست آوردن چیزی باید چیزی را از دست داد.

مردم افغانستان قربانی های زیادی داده اند و میخواهند پس از این در فضای صلح زندگی کنند،اما این قربانی ها باید فراموش نشوند.

مردم از هر حرکتی که عاقبتش نامعلوم باشد در هراسند؛ از آن جمله یک مورد اختلاف نظر در میان سران حکومت و پشت پا زدن به خواست مردم از سوی مخالفین دولت است که سبب تشویش مردم شده و این پرسش را مطرح میکنند چه تضمینی برای اینکه افراد آزاد شده دوباره به میدان نبرد با مردم افغانستان نمیروند و برضد نیروی ملی کشور نمیجنگند ؛ وجود دارد؟

آیا رهایی این زندانیانی که متهم به فعالیت های تروریستی و تخریبی استند آگاهانه صورت میگیرد یا بر پایۀ احساسات و خوش باوری بی حد حکومت در قبال گروه طالبان و یا رنگ کمپاینی دارد؟

زیرا دیده میشود که در داخل حکومت هم اتحاد نظر قطعی در این مورد وجود ندارد؛رییس اجراییۀ حکومت میگوید ” لجاجت طالبان سبب ادامه جنگ در افغانستان شده ‌است”،اما رییس جمهور فرمان رهایی زندانیان این گروه را صادر میکند.

بر اساس حکمی که صادر شده؛ این گام به منظور ابراز حسن نیت دولت افغانستان در امر گشایش فصل جدید گفتگوهای صلح برداشته شده است،اما با وجود خلق نگرانی و پرسشهای گوناگون؛ خوشبینی هایی هم وجود دارد و از آن جمله میتوان به سخنان جان بس سفیر امریکا در کابل اشاره کرد که در صفحۀ تویترش نگاشته “صلح دایمی ریشه در عفو عمومی دارد و این اقدام حکومت زمینه را برای مذاکرات صلح فراهم خواهد کرد.

هم‌زمان با این؛ سخنگوی گروه طالبانی که همیشه حکومت افغانستان را دست نشانده و بی صلاحیت میخوانند؛طی اعلامیه یی اقدام اخیر حکومت را ستوده و خواستار ادامه این روند شده ‌است.

که این خواست طالبان میتواند بیانگر نرمش و تغییر موقف شان باشد و بالاخره راه را بری گفتگو های رو در رو با حکومت افغانستان باز کند.

ولی با این وصف این هم؛ باید مرجعی تضمین کند که این ۹۰۰ جنگجوی طالب که گروه طالبان صرف ۲۶۱ تن آنان را مرتبط به خود میدانند و بقیه را مردم عادی؛دوباره در برابر نظامی که از خون و قربانی هزاران هموطن ما اعم از نیرو های نظامی و مردم عام سر پا شده؛نمی ایستند و تفنگ به دست نمیگیرند.

مردم عام میخواهند و مطمئن شوند که حکومت حسن نیتی دور از سایۀ ضمانت نشان نداده است و نیز، از این جنگجویان آزاد شدۀ طالبان میخواهند که به زندگی عادی برگردند و بار دیگر سبب پریشانی خاطر مردم و ویرانی کشور نگردیده و به تهدید مجدد و تازه نفس علیه امنیت مردم و کشور مبدل نشوند،زیرا لذتی که در صلح است در جنگ نیست و لذتی که در عفو است در انتقام نیست.

نویسنده : خوشحال آصفی