شباهنگ راد

هر ساله تنی چند از صاحبان شرکتها، کمپانیها، دولتمداران و سیاستمداران بزرگ و آنهم به بهانۀ بهبود وضعیت جهان، گرد هم میآیند تا سیاستِ یکسالۀ خود را به میلیاردها انسان دردمند و محروم حقنه کنند.

پیداست که تحت تأثیر چنین اجلاس و مجامعی استکه تصویر جهان، در هم ریخته تر و شیرازۀ زندگی میلیاردها کارگر و زحمتکش و کودک پاشیده تر میشود. در حقیقت برگزاری مجامع و اجلاس سرمایه داران به قصدِ پوششِ بهبودی جهان و ایجاد اشتغال، پوچ و بدنباله تعرض بیش از پیش به معیشت سازندگان اصلی جوامع بشری است. طبعاً اجلاسِ سالانۀ داووس یکی از آنهاستُ، توهمی نیست که پویایی و بالندگی زیربنای جامعه، از درونِ داووس، بیرون نخواهد آمد. به این دلیل که در قد و قوارۀ عناصر و دولتهای بزرگِ گردآمده در داووس نیست. گردانندگان داووس دُور هم جمع میشوند تا نقشۀ شوم و تازه تری را بمنظور غارت بیشترِ مردم سازمان دهند؛ جمع میشوند تا راهِ آسانتر اندوختن سرمایه را بییابند و زندگی را بر میلیاردها انسانِ رنجدیده تنگ تر کنند. رایزنیها و گفتمانهای پشت جلسۀ داووس پیرامونِ تعرض نظامی دیگر به گوشه ای از جهان ناامن، تقلاء و تلاش برای جلوگیری از بُحران اقتصادی دستساز دولتمداران بزرگ جهان، در دستور کار قرار دادن جایگزینی دولتهای وابسته و راست و ریز کردن برگزاری جلساتی همچون ورشو لهستان و همچنین کاهش مالیات شرکتها و کمپانیهای بزرگ و غیره، از جمله درونمایۀ امسال اجلاس داووس را تشکیل میداد.

دنیا، بدلیل زیاده خواهیهای استثمارگران و سرمایه داران به منجلاب کشیده شده است و در همانحال مسببین اصلی، بدنبال سر و سامان دادن آنند. از یکسو جنگهای ارتجاعی و خانه خرابکن براه میاندازند و از سویدیگر بفکر خاتمه و فیصله دادن آنند؛ به نیتِ، سودآوری بیشتر، درِ کارخانه ها و میادین تولیدی را پلمپ میکنند و در همانحال بفکر ایجاد اشتغال اند؛ سیاست ریاضت کشی را به میلیاردها انسان تحمیل میکنند و در همان احوال، ادعای نابودی فقر و نداری در درون جامعه را دارند؛ بر مالیات قربانیان نظامهای امپریالیستی میافزایند و همزمان، بر میزانِ پرداخت مالیاتِ سرمایه داران میکاهند. همین چند روز قبل بود که آکسفام طی گزارشی اعلام کرده است: “…. نرخ مالیات برای شرکتها و ثروتمندان در دهه های اخیر کاهش یافته است و همزمان دولتها در جهان، بار مالیاتی را از طریق مالیات بر مصرف به سمت جمعیت فقیرتر هدایت کرده اند …”.

به طور قطع اینها گوشه های هر چند کوچک، از سیاستِ جنایتبار اجلاسی همچون داووس است. به عبارت روشن تر باید گفت که داووس مکانِ حل و فصل و مکان راهجوئیهای دنیای سرمایه، برای چرخش بهتر استثمار در میادین تولیدی و جامعه است؛ مکان سرازیر نمودن هر چه بیشتر بار مشکلات به دوش سازندگان اصلی جوامع بشری است. عده ای اندک و آنهم با برخورداری از بالاترین امکانات و تدابیر شدید امنیتی و نظامی، گرد هم میآیند تا فاصله ها و شکاف طبقاتی درونِ جهانِ پُر از ثروت را بیشتر کنند. در دستور کار قرار دادن صورت مسله ای همچون، “ایجاد فرصت شغلی برای مردم سراسر جهان” و یا “جهانی سازی برای همه و نه برای عده ای محدود”، پوچ، بیمصرف و در ادامه چیزی جز فریبکاری و حیله گری نیست. هر ساله سرمایۀ، سرمایه داران و صاحبان کمپانیهای بزرگ، بیشتر و بیشتر میشود و در عوض، فقر و نداری میلیاردها انسان گسترده تر و ابعادِ دهشتناکتری بخود میگیرد. متأسفانه و بنابه دلائل خاصی، گردش این روند ناایستا شده است و بطور نمونه آکسفام در گزارش خود مینویسد که: “در سال گذشته و در گردهمآیی سالانه مجمع اقتصاد جهانی (داووس)، ثروتمندان ثروتمندتر و فقرا فقیر شده اند”.

آری، اجلاس داووس در این راستا و با چنین انگیزه ای بطور سالانه برگزار میشود و نتایج و ثمرۀ آن، برابر با شکاف طبقاتی هر چه بیشتر بین بالائیها با پائینیها و به تبع آن سودآوری بیش از پیش سرمایه داران است. ثروت بشریت در دست برگزارکنندگان و حامیان اجلاس داووس غضب شده است و کمتر از یک درصد دارد بر بیش از نود و نه درصد جامعه حکمرانی میکند. به یُمن زور و سرکوب، سوار بر ثروت دنیای بشریت شده اند و دارند بر سرمایه های خود میافزایند. بی دلیل نیست که ببست و شش سرمایه دار، سرمایۀ بیش از نیمی از جمعیت جهان را در دستان خود قبضه نموده اند. در واقع اوج نابرابری و جنایت را میتوان در افکار و در منش مدافعین و حامیان اجلاس داووس دید.

مسلم استکه منشاء نابرابریها و ایجاد شکاف درون جامعه، از آنِ سیاستهای سرمایه داران است؛ مسلم استکه سیاست امپریالیستی منشاء و مولد بیخانمانی و تلف شدن میلیونها کودک در جهان پِر از ثروت است؛ مسلم استکه دلیل باز ماندن میلیونها کودک از فراگیری علم و دانش، به عهدۀ حاکمان زورگو و منفعت طلب است. نبود آموزش و پرورش، بهداشت و درمانِ مکفی و همچنین مسئولیت مرگ زود هنگامِ میلیونها کودک و غیره، بر گردنِ گردانندگان جلساتی همچون داووس است. میچاپند و از پرداخت مالیاتها سر باز میزنند تا دنیای ننگ و نفرت خود را بسازند. براستی دو سیستمِ زندگی و دو سیستمِ مالیاتی در دنیای سرمایه داری حکمفرماست. سیستمی که زمینه ساز زندگی بهتر و فرارِ از پرداخت مالیات از جانب سرمایه داران است و دیگری سیستمی که مسلط بر زندگیِ بخور و نمیر و درآمد ناچیر حقوق بگیران ثابت و کارگران است. به عبارت روشن تر این سرمایه داران و صاحبان کمپانیهای بزرگ اند که میزان و حد و حدود پرداخت مالیاتهایشانرا تعیین میکنند. بلندیِ بیعدالتی را میتوان در تمامی عرصه ها و آنهم در زیر سایۀ مناسبات سرمایه داری جهان دید. ثروت را در دستان عناصری استثمارگر و جانی تلنبار نموده اند و در عوض میلیاردها انسان برای چندر غاز مجبورند شبانه روز جان بکنند. مردم روز به روز فقیرتر میشوند و در مقابل بر ثروت ثروتمندان افزوده تر میشود. بنابه گزارش خودِ دم و دستگاه های تبلیغاتی سرمایه، فقط در سال گذشته، صد و دوازده میلیارد دلار، بر ثروت «جف بزوس» مدیر شرکت آمازون افزوده شده است؛ ثروتی که پرداخت مالیات یک درصدی آن، برابر با بودجۀ صد و پنج میلیونی کشور اتپوپی است. معین استکه تلنبار شدن چنین ثروت عظیمی در دست یکنفر، برابر با فقر و نداری میلیونها انسان، و برابر با تولیدِ هزاران مصائب اجتماعی در جهان کنونیست؛ معین استکه منشاء فلاکت بشر و وضعیت فعلی، سرمایه داران و ثروتمندانی همچون «جف بزوس» و آنهم به همراه سیاستمداران و دولتمداران بزرگ جهانی اند. این جهانِ و اجلاسِ، میلیاردها انسان دردمند و محرومِ جامعه نیست. جهان و اجلاسی است که بدرد یک درصدی جامعه میخُورد و باید ریشۀ آن سوزانده شود. اجلاسی که ماندگاری یک روزۀ آن، هممعنا با هُل دادن بیش از پیش کودکان به بیرون از میادین آموزشی، هممعنا با تباهی زندگی میلیونها کارگر، هممعنا با افزایش اعتیاد و جنگ و ویرانی است.

در حقیقت ساختن جهانِ انسانی بر عهدۀ گردانندگان اجلاس داووس نیست، به این علت که ماهیت ایندست اجلاس و مجامع، با ماهیتِ اجلاس و مجامع کارگری و توده ای از زمین تا آسمان است. مجامع و اجلاس (داووس)، مجامع و اجلاس تخریبِ زیر ساختهای جامعۀ بشری و همچنین سمت و سو دادن سرمایه های مملکت به جیب عدۀ محدودی همچون «جف بزوس» مدیر شرکت آمازون استُ، امّا مجامع و اجلاس کارگری و مردمی، متضمن حقوق انسانها و تقسیم ثروت جامعه به سازندگان اصلی آن است. تنها در پرتو چنین اجلاس و مجامعی (کارگری و توده ای)، است که دنیا از فقر و نداری، از جنگهای مصبیتبار و خانمانسور رها خواهد خواهد یافت؛ تنها در پرتو برقراری جامعۀ کمونیستی است که تفاوت طبقاتی و ستم انسان بر انسان از بین خواهد رفت و دیگر خبری از بیعدالتی و نابرابری نخواهد بود.

26 ژانویه 2019

6 بهمن 1397