دونالد ترامپ در آرزوی اسرائیل بزرگ
Израиль – Газа: «Мы просто вычистим это место!»
Валерий БУРТ
журналист, историк. Автор книг «Москва, 1941 год. Жизнь и быт москвичей в годы великой войны», «И жизнь, и вещи, и еда. Словесный памятник минувшей эпохи».
روزنامه نگار، مورخ نویسنده کتاب های «مسکو، 1941. زندگی و زندگی روزمره مسکووی ها در طول جنگ بزرگ، “زندگی، چیزها، و غذا. “یادگار کلامی از دوران گذشته.”
Жители разрушенного палестинского анклава могут стать эмигрантами поневоле
Дональд Трамп продолжает фонтанировать идеями. На этот раз он обратил внимание на сектор Газа, который предложил очистить от населения. Причем в буквальном смысле. По данным ООН, на территории сектора в результате ожесточенных боев между израильской армией и радикальным палестинским движением ХАМАС было убито и ранено около 200 тысяч палестинцев. Повреждено или разрушено около 60 процентов зданий и 70 процентов дорог, а уцелевшие жилые дома можно пересчитать по пальцам.
Газу сегодня трудно назвать средой обитания. Часть жителей Газы была вынуждена покинуть сектор. Одни нашли себе пристанище в соседних арабских странах, другие пытаются обосноваться в Европе. Остальные находятся, как принято выражаться, между небом и землей.
Трамп уже предложил идею переселения королю Иордании Абдалле Второму: «Я сказал ему, что мне бы хотелось, чтобы вы приняли больше людей. Потому что я смотрю на весь сектор Газа, и вижу, что там полный бардак».
Однако понимания у ошеломленного дерзкой мыслью иорданского монарха Трамп не нашел. И собирается обратиться к президенту Египта Абдуле Фаттаху Халилу ас-Сиси. Пошли слухи, что Трамп хочет привлечь к своим планам и другие государства, в частности Индонезию. Однако дипломаты в МИД этой страны удивленно пожали плечами и заявили, что ничего об этом слышали.
Категорически отвергла «проект» и администрация Палестины. Ее руководитель Махмуд Аббас, осудив «любые проекты» по переселению жителей Газы за пределы палестинского эксклава и заверил, что палестинцы «не откажутся от своей земли и святых мест». Он призвал главу Белого дома продолжить усилия по поддержанию и укреплению режима прекращения огня, обеспечить полный вывод израильских войск.
Однако вряд ли Трамп откажется от своей идеи. Он будет настаивать, угрожать, выдвигать аргументы, повышать ставки. Ведь у него есть немало рычагов давления – от «кнута» до «пряников». И если партнеры согласятся, сделка – так президент США называет все предложения, соглашения, союзы – будет оплачена звонкой монетой, списание долгов и так далее.
Похоже, Трамп в силу своего «своеобразного» менталитета не осознает, насколько его предложение грубо и цинично. Выгонять людей с родных, насиженных мест, где жили их предки – это ли не принудительная депортация, напоминающая трагические времена нацизма? А язык, каков язык: «Речь идет о полутора миллионах человек, и мы просто вычистим это место!»
Автора этой «инициативы» совершенно не интересует судьба вынужденных мигрантов – где они будут жить, работать. Главное, выпихнуть эту человеческую массу из сектора, чтобы не мешали осуществлению его планов. На первый взгляд, сумасбродных, а на самом деле… Впрочем, о них чуть позже.
Но жители Газы не хотят покидать родные места. После заключения соглашения о временном прекращении огня между Израилем и ХАМАС на север сектора из лагерей беженцев на юге Газы потянулись тысячи палестинцев. Спасаясь от войны, они долго мигрировали по сектору, побывали на юге и в центре.
На что они надеются? На то, что хрупкий мир снова не разорвут ракеты и снаряды? Или эти бедолаги привыкли к ужасам войны и верят в милость Аллаха? Наверное, и то и другое. К тому же им просто некуда идти, и они обреченно бредут к родному пепелищу…
Стоит заметить, что идея с Газой отнюдь не нова. Израильский писатель Марк Котлярский напомнил, что она активно обсуждалась в 90-е годы и называлась трансфером. Его сторонники разделялись на две категории: были те, кто говорил о принудительном трансфере и те, кто выступал за добровольный. Суть его проста: люди, покидающие сектор Газа, получали бы соответствующую денежную компенсацию. Где бы они потом обосновались, это было их личное дело.
Перебрасывая мостик в наше время, Котлярский говорил: «Трамп не говорил о расселении сектора Газа на постоянной основе, но мы прекрасно знаем, что нет ничего более постоянного, чем временное». Это намек на большие дела, площадкой для которого станет анклав.
По информации писателя, в Израиле создается фонд, который будет поддерживать идею переселения палестинцев из Газы. Разумеется, не только призывами, но и деньгами.
Министр финансов Израиля Бецалель Смотрич, возглавляющий ультраправую партию «Религиозный сионизм», был в восторге от предложения Трампа. И сделал эмоциональное, но сильно отдающее лицемерием заявление: «После 76 лет, во время которых большинство жителей Газы силой удерживались в тяжелых условиях для сохранения надежды на уничтожение государства Израиль, появилась отличная идея помочь им найти место, чтобы начать новую и лучшую жизнь».
Смотрич добавил, что будет работать над реализацией этого плана, отличающегося новизной и неординарностью, вместе с главой правительства Биньямином Нетаньяху.
Почему именно сейчас возник план перемещения палестинцев с палестинской территории?
Наступило подходящее время для демонстрации гуманизма и человеколюбия – территория сектора разрушена, ее жителям необходимо помочь и предоставить нормальные условия для существования. Но в Газе это невозможно, значит, их надо переселить. Фальшиво, лживо, но такое нынче время…
Вероятно, идею депортации начал разрабатывать зять Трампа, деловой и практичный бизнесмен, в прошлом его советник по Ближнему Востоку Джаред Кушнер, благоволящий к Израилю. Выступая в марте прошлого года в Гарвардском университете, он заявил, что «прибрежная полоса Газы может быть очень ценной». Он посоветовал Израилю разровнять бульдозерами часть пустыни Негев и переселить туда палестинцев.
Таким образом, можно убить двух зайцев. Это позволит Тель-Авиву лишить плацдарма ХАМАС или, наконец, уничтожить. Часть Газы перейдет к Израилю, который снова образует там еврейские поселения. Они были созданы после Шестидневной войны 1967 года, когда ЦАХАЛ оккупировал регион.
Спустя почти 40 лет израильская армия ушла из сектора, и поселения были ликвидированы. Тогда это вызвало взрыв недовольства в еврейском государстве. В частности, правые сочли решение премьер-министра Ариэля Шарона опасной уступкой палестинцам. Они были уверены, что это еще больше раздует огонь интифады и развяжет руки террористическим группировкам.
Вскоре победу на выборах в Газе одержало движение ХАМАС, которое установило полный контроль над сектором. И под боком у Израиля образовался настоящий подрывной центр. Оттуда постоянно исходила опасность для населения и ЦАХАЛ. То и дело появлялись сообщения о жертвах.
Апофеозом «деятельности» террористов стала кровавая бойня, который устроил ХАМАС 7 октября 2023 года. В ответ израильтяне начали операцию «Железные мечи», много месяцев наносили мощные удары по организации, уничтожили несколько его важных деятелей, но окончательной победы завоевать не смогли.
Теперь – о втором «зайце», которого хочет убить Трамп. Газа очень удобно расположена с географической точки зрения. На ее территории мягкий климат, ласковое море и многокилометровая полоса песчаного пляжа. То есть налицо идеальные условия для создания в секторе поражающего воображение курорта. И прекрасная возможность сорвать большой куш. Поэтому так загорелись глаза у президента США и его соратников.
…В течение многих лет Вашингтон выступал за подход «два государства для двух народов» на Ближнем Востоке. Год назад, в феврале прошлого года, вице-президент США Камала Харрис, выступая на Мюнхенской конференции по безопасности, говорила: «По моему мнению, в этом регионе не может быть мира и безопасности для народа Израиля, палестинцев и жителей Газы без решения о двух государствах. И мы не можем отказаться от этого».
Выходит, сейчас эти приоритеты похоронены под грудой строительного кирпича?
والنتین کاتاسانوف (Valentin Katasonov)، پروفسور، دکتر علوم اقتصاد، مدیر مرکز پژوهش‌های اقتصادی «شاراپوف» فدراسیون روسیه، پژوهشگر مسائل پشت صحنه
ا. م. شیری- من به وظیفۀ خودم عمل کردم. هر کس نمی‌خواهد بداند که کشور آمریکا از ابتدای پیدایش و قریب سه قرن پیش از تأسیس اسرائیل، یک کشور تحت سلطۀ قوم یهود است و حتی قبل از تدوین دین صهیونیزم در سال ١٨٩٨ بوسیلۀ تئودور هرتسل با ایده‌های صهیونیستی اداره می‌شود و نمی‌خواهد به پذیرد که دلار یک ارز صهیونیستی است، بگذار هرگز این مستند را مورد مطالعه قرار ندهد!
از تاریخچۀ پروژه‌ای که خاورمیانه را به طور بنیادی تغییر داد
آمریکا هرگز نسبت به اسرائیل بی‌تفاوت نبوده و از آغاز قرن گذشته از ایدۀ صهیونیستی تشکیل کشور اسرائیل در فلسطین فعالانه حمایت کرده است. پس از تشکیل اسرائیل در سال ١٩۴٨، انواع کمک‌های سیاسی، اقتصادی و نظامی به آن ارائه داده است. تا کنون هم به ارائۀ کمک‌هایش ادامه می‌دهد. هیچ کشور دیگری در جهان نمی‌تواند روی چنین کمک‌هایی حساب کند. به نظر می‌رسد چهل و هفتمین رئیس جمهور آمریکا با وعده‌های خود برای حمایت از اسرائیل، از تمامی ساکنان قبلی کاخ سفید پیشی گرفته است.
در نگاه اول این وعده‌ها با هیچ منطقی سازگار نیستند. اما در واقع، همه چیز بسیار ساده است: آمریکا در ابتدا به عنوان «اسرائیل جدید»، مانند آنچه در برخی از تصویرها و تشبیهات دولتی که یهودیان عهد عتیق زمانی در آن ساکن بودند، شکل گرفت شد. پروفسور آ. آ. استالشنیکوف در اثر خود بنام «کارل مارکس دربارۀ چه موضوعی سکوت کرد»، می‌نویسد: «آمریکا اسرائیل جدید است و طبق نقشۀ اولین مهاجران یهودی و بنیانگذاران آمریکا، از همان ابتدا همیشه همینطور بوده است».
کشوری را که در سال ١٩۴٨با تصمیم سازمان ملل متحد در خاورمیانه تأسیس شد، می‌توان بازسازی «اسرائیل قدیم» نامید. در حال حاضر تقریباً ٧٧ سال است که دو دولت «اسرائیل جدید» و «اسرائیل قدیم» در جهان با یکدیگر همزیستی و همکاری نزدیک دارند. آن‌ها یک کارپایۀ ایدئولوژیک واحد و اهداف ژئوپلیتیک مشترک دارند. رهبران «اسرائیل جدید» و «اسرائیل قدیم» نیز درک واحدی ار مفهوم «اسرائیل بزرگ» دارند که ظاهراً در خاورمیانه، در داخل مرزهای دورۀ بزرگترین شکوفایی اسرائیل عهد عتیق (در زمان پادشاهان داوود و سلیمان – ١٠تا ١١ قرن قبل از میلاد) وجود داشته است. مقامات فعلی آمریکا و اسرائیل علناً اعلام می‌کنند، کشوری که در سال ١٩۴٨ در خاورمیانه تأسیس شد، باید با گسترش قابل توجه قلمرو فعلی خود به قیمت تصرف اراضی کشورهای همسایه، به «اسرائیل بزرگ» تبدیل شود. و برای تحقق این امر، استفاده از نیروی نظامی کاملاً موجه است.
سران اسرائیل جدید و قدیم نیز تعریف مشترکی از «اسرائیل بزرگ» دارند. بلی، کاملا «بزرگ»! چنین اسرائیل بزرگ باید سراسر جهان را در بر گیرد و «قوم برگزیدۀ خدا» بر آن حکمرانی کند. اما آن‌ها ترجیح می‌دهند در خصوص برنامه‌های خود برای ساختن «اسرائیل بزرگ» سکوت کنند. و ساخت «اسرائیل بزرگ» تا همین اواخر، در پشت کلمات و عباراتی دربارۀ به اصطلاح «جهانی‌سازی» به‌عنوان نوعی «فرایند عینی» که به اراده و خواست سیاستمداران و مقامات دولتی بستگی ندارد، پنهان می‌شد. و همۀ ناظران و کارشناسان مستقل که وجود «عوامل ذهنی» جهانی شدن را مشاهده می‌کردند، بلافاصله «نظریه‌پردازان توطئه» نامیده می‌شدند.
پس از این مقدمه، می‌خواهم با جزئیات بیشتری نشان دهم که آمریکا را استعمارگران دنیای قدیم مانند ساخت اسرائیل جدید توسعه دادند. در بارۀ این موضوع، کتاب ورنر زُمبارت، جامعه‌شناس مشهور آلمانی بنام «یهودیان و زندگی اقتصادی»، که اولین بار در سال ١٩١١ در آلمان منتشر شد، یک منبع عالی محسوب می‌شود. این کتاب که برای بسیاری‌ها یک کشف واقعی بود، یک سال بعد در روسیه ترجمه شد. در آن زمان هنوز می‌گفتند که نظام اجتماعی توسعه‌یافته در بسیاری از کشورهای جهان، «سرمایه‌داری» نامیده می‌شود. ماکس وبر، یکی دیگر از جامعه‌شناسان آلمانی، در کتاب خود با عنوان «اخلاق پروتستان و روح سرمایه‌داری» (١٩٠۵) می‌نویسد که سرمایه‌داری از پروتستانیسم و خود آن هم از اصلاحات مارتین لوتر زاده شد. اما ورنر زُمبارت استدلال می‌کرد که سرمایه‌داری به لطف ایدئولوژی و مذهب خاص یهودیان متولد شد و توسعه یافت. اما من اکنون نمی‌خواهم در مورد این موضوعات بنیانی صحبت کنم و علاقه‌مندان به فهم آن‌ها را به کتابم با عنوان «دین پول. مبانی مذهبی و معنوی سرمایه‌داری» ارجاع می‌دهم (متأسفانه، این کتاب و هیچ یک از آثار دیگر این دانشمند روس به دلیل نفوذ گستردۀ فرهنگ و ادبیات غربی در ایران به زبان فارسی ترجمه نشده و من هم اساساً مقالات اقتصادی وی را ترجمه کرده‌ام).
جالب توجه است که زُمبارت، در بخشی از کتاب فوق‌الذکر در مورد نقش یهودیان در توسعۀ آمریکا و سرمایه‌داری در آنجا صحبت می‌کند. همانطور که معلوم است، در آغاز قرن بیستم (یعنی زمانی که زُمبارت کتاب خود را نوشت)، آمریکا بلحاظ توسعۀ اقتصادی خود به سطح انگلیس، آلمان و فرانسه رسیده بود و حتی از نظر توسعۀ نرخ اقتصادی از آن‌ها پیشی گرفته بود. زُمبارت می‌گوید: «آمریکا عمدتاً به دلیل نفوذ عناصر یهودی به چنین سطح توسعۀ اقتصادی رسیده است». این یک بیانیۀ بسیار شجاعانه بود. زیرا، در آن دوره اعتقاد بر این بود که در آمریکا تأثیر چنین «عناصر یهودی» حداقل است (در مقایسه با دنیای قدیم). اما زُمبارت اصرار دارد که این نظر اشتباه است. بلکه برعکس، عمل «روح یهودی» در آمریکا قدرتمندترین است. او می‌نویسد: «با این حال، من بر ادعای خودم تأکید می‌کنم که هیچ کشور دیگری به اندازۀ آمریکا مملو از روحیۀ یهودی نیست. البته، در برخی محافل آمریکایی – و دقیقاً در محافلی که افراد توانایی قضاوت در مورد مسائل را دارند – این واقعیت کاملاً واضح است». زُمبارت حتی به اعترافات تعدادی از رؤسای جمهور آمریکا نیز استناد می‌کند. او به اظهارات تئودور روزولت، رئیس جمهور (در زمان نگارش کتاب) در یک مراسم باشکوه به مناسبت دویست و پنجاهمین سالگرد اسکان یهودیان در آمریکا در خصوص کمک زیاد یهودیان در ایجاد کشور، اشاره می‌کند (تاریخ اولین اسکان از این قبیل، سال ١۶۵۵ در نظر گرفته شده است). روزولت در بخشی از سخنان خود در آن مراسم گفت: «من معتقدم که به جرأت می‌توان گفت که تعداد کمی از ملت‌ها در این کشور، و شاید هیچ ملت دیگری به اندازۀ ملت یهود چنین تأثیر قدرتمندی به طور مستقیم یا غیرمستقیم در شکل‌گیری سبک زندگی آمریکایی نداشته است».
و گروور کلیولند، رئیس جمهور پیش از روزولت، در مورد همین موضوع گفت: «کمتر ملتی یا حتی هیچ یک از ملیت‌هایی که مردم آمریکا را تشکیل می‌دهند، تأثیر مستقیم یا غیرمستقیم بیشتری نسبت به ملت یهود در ایجاد آمریکاگرایی مدرن نداشته‌اند».
در ادامه، زُمبارت به سراغ حقایق و آمار می‌رود و موقعیت یهودیان را در بخش‌های مختلف اقتصاد آمریکا نشان می‌دهد و می‌نویسد: «ما در اینجا در بارۀ نقش یهودیان در صنایع فولاد و زغال سنگ و همچنین دخانیات، آسفالت، ارتباطات و حمل و نقل (تلگراف و راه‌آهن) و بخش بانکی صحبت می‌کنیم. آن‌ها تعدادی از بخش‌ها و بازارهای اقتصاد آمریکا را به انحصار خود درآوردهاند… در آمریکا یهودیان تقریباً تعدادی از شاخه‌های بسیار مهم تجارت را در انحصار خود دارند – یا حداقل برای مدت طولانی به انحصار خود درآوردهاند. منظور من در اینجا عمدتاً تجارت غلات، تنباکو و پنبه در غرب است؛ از نگاه اول واضح است که این‌ها سه رگ حیاتی اقتصاد ملی آمریکا هستند».
زُمبارت بارها از یهودیان بعنوان «عصب» یا «رشتۀ طلایی» اقتصاد آمریکا یاد کرده است: «یهودیان مانند یک رشتۀ بسیار خاص هستند. شاید بتوان گفت، مانند یک رشتۀ طلایی که در تار و پود اقتصاد ملی آمریکا از آغاز تا پایان آن تنیده شده است. به طوری که رد پای آن‌ها در زندگی اقتصادی آمریکا از همان لحظۀ اول مشاهده می‌شود». من هم یهودیان را با «خمیرمایه» مقایسه می‌کنم، که «روح سرمایه‌داری» آمریکا را با وجود عددی غالب آنگلوساکسون‌ها و دیگر اروپایی‌ها در آن شکل داد. چنین «روح سرمایه‌داری» در دنیای قدیم تقریباً محسوس نبود.
البته، علاوه بر «روح سرمایه‌داری» تحکیم دنیای جدید و کسب استقلال از دنیای قدیم به سرمایۀ یهودیان نیز که قبل از استعمار انباشته شده بود، کمک کرد. «…تنها به لطف حمایت برخی از خاندان‌های ثروتمند یهودی، مستعمرات توانستند یک ساختار دولتی مستقل کسب کنند».
در دهه‌های پایانی قرن نوزدهم، مهاجرت گستردۀ یهودیان از اروپا و روسیه آغاز شد. و از آنجایی که به گفتۀ زُمبارت، یهودیان به ویژه به امور تجاری تمایل دارند، پس از مدتی چنین هجوم آن‌ها به آمریکا می‌تواند باعث توسعۀ جهشی سرمایه‌داری در این کشور شود. او می‌نویسد: «…در همه جا نقش و اهمیت یهودیان در زندگی اقتصادی آمریکا، به عنوان یک عامل کَمّی، در مقیاسی عظیم احساس شد. بگذار فقط این را به خاطر بسپارند که اکنون تنها در نیویورک بیش از یک میلیون یهودی، یهودیان مهاجر، که اکثریت قریب به اتفاق آن‌ها هنوز کار سرمایه‌داری را آغاز نکرده‌اند، زندگی می‌کند».
اگرچه توده‌های زیادی از ملیت‌های دیگر نیز به آمریکا مهاجرت می‌کنند، اما به اندازۀ یهودیان به تجارت تمایل ندارند. بنابراین، جایگاه یهودیان در اقتصاد آمریکا تقویت خواهد شد. «اگر وضعیت آمریکا مانند ٣٠ سال گذشته ادامه پیدا کند، اگر میزان مهاجرت و درصد رشد ملیت‌های مختلف مانند الان باقی بماند، ظرف ۵٠ یا ١٠٠ سال آینده آمریکا به یک کشور با جمعیت متشکل از اسلاوها، سیاهپوستان و یهودیان تبدیل خواهد شد و یهودیان بر اقتصاد آن مسلط خواهند شد».
علاوه بر این، زُمبارت این واقعیت را مورد توجه قرار می‌دهد که یهودیان در آمریکا از جنس خاص، جنسی کاملاً متفاوت از یهودیان سایر مناطق جهان هستند. آن‌ها نوعی فرقه بسته، نوعی گتوی منزوی (از همان نوع قرون وسطایی اروپا) نیستند. آن‌ها تجسم روح همۀ آمریکا هستند. این روح منحصر به فرد آمریکا، یا آمریکایی‌گرایی را زُمبارت «روح متبلور یهودی» می‌نامد: «اگر فقط واقعیات معلوم را در نظر بگیریم، به دلایلی می‌توان گفت که آمریکا عموماً موجودیت خود را به یهودیان مدیون است، با همان دلایل می‌توان گفت که فقط به برکت تأثیر یهودیان، آمریکایی‌ها همان چیزی هستند که ما آن‌ها را می‌شناسیم. در آنچه که ما آمریکاگرایی می‌نامیم، چیزی غیر از روح متبلور یهودی وجود ندارد».
هنگامی که مهاجران اروپایی وارد آمریکا شدند، بکلی فکر نمی‌کردند که در کدام جامعه، در چه شرایطی، در خانه‌های اشتراکی زندگی خواهند کرد یا هر خانواده به تنهایی («اقتصاد طبیعی» جدا از هم) زندگی خواهد کرد و یا با گذشت زمان، برخی از الگوهای فئودالیسم توسعۀ خواهد یافت. اما، بطوریکه زُمبارت می‌نویسد، از هر بیست خانوادۀ مهاجر، یکی یهودی بود. و در ابتدا همۀ مهاجران بر اساس اصول سرمایه‌داری گرد هم آمدند. نوزده خانواده در مزارع با خیش شخم می‌زدند و با داس درو می‌کردند. پس، خانوادۀ بیستم-یهودی- چه می‌کرد؟ – پاسخ‌های زُمبارت:
«خانواده‌های بیستم یک مغازه ترتیب دادند و نیازمندی‌های مصرفی همتایان خود را که روی زمین کار نمی‌کردند، تهیه می‌کردند. این خانواده‌های بیستم به سرعت وظیفۀ فروش محصولات تولید شده توسط نوزده خانواده دیگر، محصولات کشاورزی را به عهده گرفتند. آن‌ها نسبت به سایر خانواده‌ها پول بیشتری داشتند. بنابراین، در صورت نیاز، این پول می‌توانست برای سایر وام‌ها مفید باشد. آن‌ها اغلب اوقات در جوار مغازه‌های همیشه باز خود، یک بانک اعتباری زمین تأسیس کردند؛ اغلب بنگاه‌های معاملات زمین و شرکت‌های مشابه دایر می‌کردند. بدین منوال، به لطف فعالیت‌های خانوادۀ بیستم، ارتباط دهقان آمریکای شمالی با پول و وام‌های جهان قدیم بر قرار شد و همۀ روابط تولیدی به صورت مدرن شکل گرفت».
با این اوصاف، آمریکا یک کشور منحصر به فرد است. اگر در دنیای قدیم، سرمایه‌داری در طول قرن‌ها، از طریق شورش‌ها و انقلاب‌های خونین، از بطن فئودالیسم متولد شد، اما به طرز معجزه‌آسا و بدون تحمل هیچگونه رنج و عذاب با روح یهودی در دنیای جدید بارور شد.
در کتاب «یهودیان و زندگی اقتصادی»، نوشتۀ زومبارت، فقط برخی از طرح‌ها در مورد تاریخ اقتصادی آمریکا آورده شده است. ولذا، برای ما این کافی است که تفاوت اساسی بین آمریکا و سایر کشورها را درک کنیم. درک کنیم که «روح متبلور یهودی»، نه تنها اقتصاد آمریکا، بلکه ایدئولوژی و سیاست داخلی و خارجی آن‌ها را نیز تعیین می‌کند.
زُمبارت امیدوار بود که یک کتاب ویژه در بارۀ آمریکا بنویسد و با وضوح بیشتر و منطقی‌تر نشان دهد که چرا آمریکایی‌گرایی یعنی «روح متبلور یهودی». این ایده محقق نشد. اما، مطالب لازم برای نوشتن چنین کتابی همه ساله بیشتر و بیشتر می‌شود. یادآوری این واقعیت کافیست که دو سال و نیم پس از انتشار کتاب «یهودیان و زندگی اقتصادی در آمریکا»، فدرال رزرو ایالات متحده در دسامبر سال ١٩١٣، با تصویب کنگرۀ آمریکا تأسیس شد. این جایگزین بانک مرکزی آمریکا است که بعنوان یک شرکت خصوصی سامان داده شد. سهامداران اصلی این شرکت در ابتدا، هشت گروه بانکی بودند که سرمایۀ بانکی هفت گروه آن بطور خالص سرمایۀ یهودی بود.
مؤسسۀ فدرال رزرو مانند «گیلاس روی کیک» است. سهامداران اصلی فدرال رزرو به عنوان «اربابان پول» در عین حال، به «صاحبان» تمام و کمال آمریکا تبدیل شدند. ایجاد «اسرائیل جدید» به پایان رسید. اکنون، «اربابان» برای انجام دو وظیفۀ دیگر تلاش می‌کنند: بازسازی «اسرائیل قدیم» و ساخت «اسرائیل بزرگ». وودرو ویلسون، بیست و هشتمین رئیس جمهور آمریکا در حالی که در خدمت اسرائیل جدید بود، در اواخر سال ١٩١٧ از «اعلامیه بالفور» حمایت کرد و خواستار ایجاد اسرائیل در فلسطین شد. و هری ترومن، یکی دیگر از رؤسای جمهور آمریکا، این ایده را در عمل اجرا کرد – تأسیس اسرائیل در سال ١٩۴٨. وی در بارۀ اسرائیل بارها با اشتیاق فراوان سخن گفت. مثلاً: «من قبل از اعلام، به تشکیل اسرائیل اعتقاد داشتم، اکنون نیز به آن اعتقاد دارم». رئیس جمهور آیزنهاور نیز با پیروی از او، از پیدایش اسرائیل استقبال کرد: «من هم مانند همۀ مردم پاک‌نیت، از تأسیس کشور جوان استقبال می‌کنم. تبریک مرا به پذیرید. امیدوارم بخت همیشه یارتان باشد»! مدیحه‌گویی در شأن اسرائیل خاورمیانه‌ای برای همۀ صاحبان کاخ سفید در واشنگتن به یک آئین تبدیل شده است. در این امر، شاید دونالد ترامپ، چهل و هفتمین رئیس جمهور بر همۀ رؤسای جمهور پیشی بگیرد.
آنچه که به پروژۀ «اسرائیل بزرگ» مربوط می‌شود، این است که از دورۀ ریاست جمهوری وودرو ویلسون، این ایده دائماً توسط صاحبان کاخ سفید تحت پوشش لزوم «هژمونی جهانی» آمریکا بیان می‌شود. برقراری سلطۀ جهانی «اسرائیل جدید» به معنای تحقق پروژۀ «اسرائیل بزرگ» است. و دونالد ترامپ می‌خواهد این اتفاق در زمانی که او در کاخ سفید است، بیفتد.
مأخوذ از: بنیاد فرهنگ راهبردی
١٣ بهمن- دلو ١۴٠٣
