مادر
مقدمه را با سطوری از گفتار گهربار و ارزشمند بزرگمرد تاریخ بشریت، خداوندگار عشق و عرفان، عارف وارسته و عاشق دلسوخته حضرت مولانا جلا ل الدین محمد بلخی آغاز می کنم. مثنوی معنوی عرصه تبیین غایات زندگی و میدان تربیت مریدان حضرت مولانا است. به عبارت دیگر، حضرت مولانا از سویی واقعیت ها و حقایق عالم را با جهان بینی عرفانی خویش تفسیر می کند و از سوی دیگر روش عملی زندگی در چنین عالمی را به مخاطبان خود می آموزد و در واقع پیوندی میان زمین و آسمان ایجاد می کند. خانواده از مهمترین عرصه هایی است که این معنا را می توان در آن پی گرفت. مقام قدسی مادر : در نظر حضرت مولانا که البته الهام گرفته از تعالیم آسمانی است، مادر بودن زن صرف نظر از زحماتی که برای بزرگ کردن طفل متحمل می شود نزد خدا مأجور و منظور است. وی از زنی حکایت می کند که فرزندان بسیاری به دنیا آورده بود، اما همه آنها پس از مدت کوتاهی مرده بودند. آن زن نزد خدا فراوان نالید و شبی باغ بهشتی بی نظیری در خواب دید که بر سر در آن نام وی نوشته بود. ندا آمد که این در پاداش جانبازی صادقانه ای است که وی از خود نشان داده است و مرگ فرزندان از آن جهت بوده که وی بیش از پیش روی به خدا آرد. زن مزبور سپس فرزندان مرده خود را یک به یک در باغ یافته، به درگاه حق اعتراف کرد و گفــت: از من گــم شــد از تو گم نشد بی دو چشم غیب، کس مردم نشـد عواطف مادرانه : حضرت مولانا در عوالم مادران غور و تأملی مو شکافانه دارد و در جای جای مثنوی و غزل ها ی خویش به گوشه هایی از عواطف ایشان اشاره کرده است. از دیدگاه آنحضرت اندیشمند همانطور که پیشتر نیز دیدیم، لرزیدن مادر بر فرزند، مثل اعلای نگرانی است: همچو مادر بر بچه، لرزیم بر ایمان خویش از چه لرزد آن ظریف سر بسر ایمان شده حتی اگر لحظه ها یی پیش آید که مشکلات و فشارهای زندگی از سویی و نشاط و شیطنت ها ی بی پایان طفل از سوی دیگر عرصه را بر مادر تنگ کند و او از سر عصبانیت مرگ فرزند را بخواهد، حضرت مولانا مخاطب خود را توجه میدهد که در چنین مواقعی مقصود مادر از مرگ فرزند، مرگ خوی بد او و فسادی است که از آن به وجود می آید نه مرگ خود فرزند: مـــادر ار گـــوید تـــرا مــرگ تو باد مــرگ آن (خو) خواهد و مرگ (فساد)
و اما مادر ……
مادر میدانم که نوشتن برای تو، قلمی توانا و هنری بیتا می خواهد که من فاقد آنم. تو بزرگتر از آنی که قلم شکسته چون منی صعود به بارگاه آسمانی ات را داشته باشد و فخر خاکساری درگاهت رفیعتر از آن است که بتوانم از لذت اغوایش دل بکنم، چه کنم که بضاعت بیان حق شناسی سزاوارانه ات را ندارم. اندیشه قاصرم و قلم الکنم ناتوان تر از آنی است که بتواند فرشته ی چون تویی را بستاید یا به ادای تکلیف چشمه ی از دریای حق والای مقامت بشاید. چه کنم توشه یی بیش از این ندارم. پس سخاوتمندانه همین دلواژه های ناموزون و نارسایم را بپذیر و همای سعادت و ستایشت را بر شانه های لرزانم بنشان، بزرگوارانه مباهات پذیرش کلام و تحسینم را از من دریغ مدار و سایه مرحمتت را از سر بی سایه بانم برنگیر. میخواهم از تویی بگویم که زیباترین و والاترین مفاهیم قاموس تمام ابنای بشر از ازل تا ابد الهام از روح اهورایی و جایگاه فرشته گونه ی توست. مدار روح انگیز ترین گلواژه ها در زیباترین نوشته ها، اشعار، قصه ها، سنخوریها، سروده ها و همه هنر های عالم بر محور خورشید فروزان تو می چرخد. ستاره های عالی ترین کهکشان مفاهیم انسانی از درخشندگی شمس وجود تو چشمک میزند. به راستی چگونه میتوان از عالم و آدم سخن گفت، اما از سمبل همه زیبایهایش، یعنی تو روی بر تافت. چگونه میتوان طبع لطیف انسان و سجایای عالی او را باز شناخت، اما دل در گرو تو نداد. چگونه میتوان پاکترین و با شکوه ترین خصایل انسانی را بازگو کرد، اما تابش چشم تو از مهپاره رخسار تو را از پس آن ندید. اصلآ چگونه بدون هستی بخش وجود تو باید دل باخت، دلدار بود، آیین مهرورزی آموخت، توفیق شد، صبوری پیشه کرد، قناعت ورزید، گوهر حیا را باور کرد، ارج شرف را اندازه گرفت، زنگار جسم و روح را شست و راز روح پرنیانی آدمی در شاخسار دلاویز گلستان خلقت را فهمید؟ با اینهمه احسان و جایگاه والامرتبه یی که داری، سر تعظیم نگذاشت. سلطان قلبم: تنها نه بخاطر بهشت که زیر پای توست، نه بخاطر نسل که زاده توست، نه بخاطر لای لای های دلنوازت، نه بخاطر خونواره چشمان خسته ات، نه بخاطر زجر و بلاکشی ات، نه بخاطر سرشت مهرت، نه بخاطر سرسبزی قلب پاکبازت، نه بخاطر زیبایی نازکی خیالت یا تردی روح دلنوازت، نه بخاطر پاکی احساس دلارایت، نه بخاطر طراوت آسمان چشمانت ابریت و نه بخاطر …. تو را می ستایم. بخاطر شعور بالغ خداگونگی ات، بخاطر شاهکار شعور شرف مادریت، بخاطر گوهر دردانه حیا و نجابتت، بخاطر طوفان گرمجوش گذشت و ایثارت، بخاطر راز فاخر و زیبایی مادریت، بخاطر ترک برداشتن بلور نگاه نگرانت، بخاطر آتشفشان پرگداز سوختن و ساختنت، بخاطر غرق شدن جوانی و آسایشت در دریای طوفان زده بی قراری های من و … بخاطر آنچه که بمن دادی دوستت دارم و بر تو می بالم و مغرورانه منت ات را می کشم. میخواهم بدانی که بهار آرزو هایم تنها به کرم میزبانی کریم تو گل افشان می شود، خزان رویا هایم تنها به جفای غفلت از تو فرا می رسد. تلاطم روز و شبم از صدقه ی سر تو قرار پیدا می کند، رزق و روزی ام از برکت ادعیه خلوت تو رونق می گیرد. بیا مرا به پهندشت سبزفام رامشگاهت ببر و در دامن پر مهرت، سرم را بزانوی خسته ات بگذار و با دستان چروک و لرزانت، موهایم را نوازش کن و به جای لالایی های دلنوازت، اسرار خدا گونگی ات را در گوشم بخوان و فانوس نگاه تارم را در صراط رحمت رحیمیه حضرت دوست شو. بیا ذره ذره خلا تمنای تک تک سلولهایم را به شراب عشق ناب ظهورت بنا کن و باغستان وجودم را با خوشآب دلستان سبز و پاکنهادت بشوی. بیا به جاده عمرم بنگر تا در هر گام رفته اثری از رد مهرم بخودت بیابی تا شاید رحمی کنی و مرا اجیر ـ … نه چه می گویم ذبیح ابدی خود سازی کاش می توانستم با خون خود قطره قطره بگریم تا سر سپردگی ام را باور کنی. کاش می توانستم در شط خون خود وضو بگیرم و برای پا س داشت شهکار خلقت تو به درگاه باری نماز شکر بجای آورم و سبزی همه ی عمرم را فدای یک تار موی سپیدت کنم. کاش می توانستم برایت بمیرم تا تو بمانی. کاش نقاب سینه ام را می شکافتی و به قلبم که از خون دل توست می رسیدی و در واقعیت کوچک من حقیقت بزرگی خود را می یافتی. بیا ابهت عشق بی پایانم را که از شعشعه بت رویت سرشار گشته است، در مردمک نگاه بیتابم بنگر و بر بزرگی و درخشندگی جاه و جلالت ببال. کاش می توانستم به بهای غروب همیشگی نگاهم، در آن دو خورشید سیاه افول کرده و در روی ماهت، نور دگر باره می تابیدم. کاش می توانستم تمام عمرم را یکجا بدهم تا حتی یک نفس بیشتر بکشی. کاش عمود کمرم می شکست تا عصای کج شمشاد قامت خمیده ات باشم. کاش پیش مرگت شوم، فدایت گردم، الهی بمیرم تا تو بمانی. کاش هست و نیستم را از دست میدادم تا تو از من راضی باشی و کریمانه از ذکر دعای خیرت محرومم نکنی، بیا با سخاوت دعای خیرت را به ساحل فلاح روانه ساز، چون بی تو هیچم، بی برکت خشنودی تو سزاوار لهیب سوزان دوزخم، پس اگر هستم یا امیدی به فردای روشن دارم فقط چشم طمع به سویی سفره کرم توست.
مادر ای مظهر دوستی و مهربانی و فداكاری، ای عزيز رنج كشيده‌ای كه تا آخرين لحظه به عزت و احترام عزيزانت می انديشيدی، ای سبز جاودانی و مصداق عينی فداكاری. روان فرشته ی عرش و سمآ مادر من و جمع مادران خفته در خاک شاد.
قسم بر جامه ی پاکی که از عشقت به تن کردم که تا جان دربدن دارم فراموشت نخواهم کرد
سید احمد ضیا نوری می 2014 م سویدن
