فساد پراگنی در کشور یک پروژه و حتی یک روند استخباراتی است
نویسنده :مهرالدین مشید
فساد زدای ضامن امنیت و تامین قانونیت و عدالت در کشور است
فساد اداری در کشوربه هیولای قدرتمند و غیر قابل کنترول مبدل شده است که نگرانی های جدی و شدید رییس جمهور جدید را برانگیخته است. او از این رو مبارزه با فساد را در دستور کار حکومت خود قرار داده است. این در حالی است که فساد بحیث یک پدیدۀ خطرناک مافیایی در رگه های حکومت خانه کرده است و در پیوند با شبکه های استخباراتیی و مافیای مواد مخدر، غصب و غارت زمین های شخصی و دولتی و تمامی تباهکاران به اژدهای هزار سر و هزار پای در کشور بدل شده است.
فساد اداری در کشور علل و عوامل زیادی دارد که بیشتر از دو دهه بدینسو شیوع یافته و بویژه در دهۀ اخیربه اوج خود رسیده بوده است. بدون تردید عامل اصلی بخش عظیمی از دشواری های سیاسی، اقتصادی و اجتماعی در افغانستان بدامنی ها و جنگ تحمیلی است و اما این به معنای بری ذمه بودن مسؤولان امور کشور نیست و نخواهد بود؛ زیرا ضعف مدیریتی و معامله و سازش مقامات از راس تا قاعدۀ هرم قدرت عامل نیرومندتر فساد در کشور بوده که حالا در ساختار یک شبکۀ مافیایی تار و پود دولت را فراگرفته است. گسترش فساد خود زمینه ساز بیکاری و بدامنی گردید و جاده را برای شبکه های استخباراتی باز نمود تا با نفوذ در اراکین دولت تیغ از دمار آن بیرون برآورند و با بیرحمی تمام افغانستان را در صدر فهرست فاسدترین کشور های جهان قرار دادند.
زمامداران قبلی در مبارزه با فساد بی تفاوت بوده و برای فریب افکار عامه بیشتر شعاری عمل می کردند. مقامات ارشد دولتی هم با توجه به بی اعتنایی ها و چشم پوشی رییس حکومت نسبت به فساد، دست ها را تا آرنج بر زدند و هرچه در توان داشتند، برای افزایش فساد از آن دریغ نکردند؛ زیرا خود را در برابر رییس جمهوری مسؤول می خواندند که مفسدان را می بخشید و دوسیه های شان را می بست. از این رو آنانی که اندکی وجدان فساد زدایی هم داشتند. در لهیب شعله های حاتم بخشی های رییس جمهور نه تنها که می احساس مصؤونیت می کردند؛ بلکه قانونمداری و قانون باوری برای آنان به اندازۀ پشیزی هم ارزش نداشت. این فضای فسادآلود زمینه را برای حضور گستردۀ مفسدان در دستگاۀ حکومت میسر گردانید و سرنوشت مردم افغانستان در چنگال مفسدان به اسارت رفت.
مفسدان برای بقای فساد روابط شان را با شبکه های مافیایی در حوزههای مختلف محکم نمودند و برای پیریزی بنیادهای نیرومندتر فساد با شبکه های استخباراتی نیز رابطه برقرار نمودند. در این میان رابطۀ اخیر خطرناک تر و خطر ساز تر از دیگران است؛ زیرا این رابطه پای شبکه های استبخاراتی را در فساد اداری می کشد و بستر فساد در واقع خوان پرتنعم و لذیذی برای شبکه های استخباراتی است. این شبکه ها از فساد اداری به مثابۀ سکویی برای رسیدن به اهداف شوم و ضد انسانی خود سود می جویند. افزایش فساد اداری هر روز مردم را از دولت دور گردانیده و روحیۀ حکومت ستیزی نیز افزون می گردد. این فضا را برای سربازگیر مخالفان میسر می گرداند تا از وضعیت به نفع خود بهره بگیرند و با نشانه رفتن فساد اداری در حکومت حربۀ تبلیغاتی کارایی را در برابر حکومت به کار ببرند.
از همین رو است که شماری مفسدان در دستگاۀ حکومت در برابر اتهام جاسوسی حساسیت دارند و از فساد افگنی شرم ندارند وحتی بر آن افتخار می نمایند. دلیل آن روشن است؛ زیرا اتهام جاسوسی پای خیانت ملی را به میان می کشد و حجم مجازات افزایش می یابد و در این صورت پا درمیانی مقام اول کشور هم ساده نیست. در این حال امکان وارد شدن اتهام به او هم سرایت کننده است؛ اما برعکس از فساد نمی ترسند و از کنار آن با سر بلند و شانه های کشیده عبور می نمایند؛ زیرا مفسدان دریافته بودند که در برابر فساد گویی مصؤونیت قانونی یافته اند و مورد بازپرس قرار نمی گیرند. با تاسف که صاحب این قلم در بالاترین مقام عدلی کشور را چنین رویکردی رو به رو شدم.
بعید نیست که مافیای فساد بی اعتنایی های حکومت گذشته را چراغ سبزی برای ادامۀ فساد خود بپندارند و فکر کنند که تلاش ها برای محو فساد فصلی بوده و این هیاهو چندوقت بعدتر پایان می یابد. با این ذهنیت یک گام عقب بکشند وخود را آمادۀ نبرد با فساد ستیزی نمایند. مفسدان جکومت قبلی فساد را سخت جان گردانیده اند و حالا نابودی آن آنقدر ساده نیست؛ زیرا مافیای فساد بدین زودی عقب نشینی نمی کنند. از این رو برای محو فساد گام های استوار و بنیادی نیاز است تا به مفسدان چنان ضربۀ کاری وارد شود که دیگراز جای نجنبند و در نطفه خنثی شود. حکومت جدید زمانی به سوی موفقیت گام خواهد برداشت که به اصلاحات گسترده فایق آید و در این امر تایید حکومت وحدت ملی را داشته باشد؛ زیرا حکومت جدید با دشواری های زیادی مواجه است که در واقع فساد زدایی یگانه باب مهم برای ورود به میدان مبارزاتی دیگران است. وحدت سیاسی جدید هم در گرو ایجاد اصلاحات است و پایداری آن وابسته به میزان موفقیت فساد زدایی است. هرگاه حکومت در مبارزه با فساد فایق نیاید و از ایجاد اصلاحات بنیادی و گسترده کوتاه آید. در اینصورت کارکرد های حکومت نزد مردم زیر سوال رفته و وحدت سیاسی را نیز شکننده می سازد. حکومت در صورتی جان می گیرد که از حمایت مردم برخوردار شود و خلای کنونی میان حکومت و مردم از میان برود. هرگاه دولت از داشتن حمایت مردمی محروم شود، راه برای سربازگیری طالبان هموار می گردد. طالبان هم خود را در موضع قوی تر یافته و حاضر به مذاکره با دولت نخواهند شد. در این حال روند صلح با مخالفان هم مانند گذشته به ناکامی می انجامد و آشتی ملی درکشور باز هم بحیث رویا باقی خواهد ماند.
حکومت جدید باید از ناکارایی های حکومت قبلی بیاموزد و گام های عملی و بلندی را برای رفع کم کاری های گذشته بردارد. کارکرد های چند روزۀ آقای غنی مردم را امیدوار گردانیده است. کارکرد های رییس جمهور جدید از عمق بی اعتنایی آقای کرزی برای ایجاد اصلاحات و اعادۀ نظم در کشور و بالاخره تامین امنیت سراسری پرده بر می دارد که چگونه بصورت بیرحمانه طی سیزده سال سرنوشت مردم افغانستان را قربانی معامله و مصالحه با مفسدان، مافیایی مواد مخدر، غاصبان زمین و زورمندان نمود. من امیدوارم که آقای غنی از حکومت آقای کرزی و ناتوانی های مدیریتی او خوب آموخته باشد. یکی از دلایل ناکامی حکومت او نبود استراتیژی با قاعده و دوامدار برای اداره و صلح در کشور بود. در حالی که آشتی با مخالفان سیاسی هم به یک استراتیژی مداوم کاری نیاز دارد. حالا امید می رود که آقای غنی استراتیژی واقعی برای ادارۀ کشور و صلح با طالبان داشته باشد و از هر نوع برخورد احساساتی و لجوجانه در هر دو مورد خودداری کند. داشتن استراتیژی پایدار نه تنها برنامۀ اصلاحات را کمک می کند و تسریع می بخشد؛ بلکه پایه های قانون و عدالت را در جامعه نیز می گذارد. داشتن برنامۀ استراتیژیک در عرصه های گوناگون، از افزایش دشواری ها جلوگیری کرده و به اشتغال زایی کمک می کند و بالاخره این امیدواری را به بار می آورد که حاکمان کنونی ارادۀ محکم برای ایجاد اصلاحات، اعادۀ نظم، تامین عدالت و امنیت سراسری در کشور دارند؛ اما مردم هراس دارند تا مبادا برنامه های اصلاحاتی آقای غنی به گونۀ رعد و برق بهاری نباشد که پس از باران اندک، همه چیز پایان یابد.
با این هم جدید رییس جمهور برای ایجاد اصلاحات را جدی گرفته و دریافته اند که او کلید بقای حکومت خود را در ایجاد اصلاحات و محو فساد دریافته است. ایجاد اصلاحات گسترده در واقع مشت کوبنده بر دهن شبکه های استخباراتی پاکستان و ایران است که در کمین اند و منتظر فرصت هستند. در صورت عدم ایجاد اصلاحات در کشور با بهانه تراشی های فریب آلود دست به کار شوند و زمینه را برای ورود مفسدان پیشین در حکومت فراهم نمایند و فساد بار دیگر گراف صعودی را در کشور بپیماید. در صورتی که مفسدان باردیگر سر و سامان بگیرند و دوباره انسجام بیابند. همه چیز وارونه خواهد شد و رشته های اصلاحاتی رییس جمهور یکباره پنبه خواهد گردید. پی آمد ناگوار آن افزایش بیکاری و فرار سرمایه و یاس خواهد بود که به گونۀ غیر مستقیم سبب تقویت صفوف طالبان مسلح خواهد شد و حکومت در معرض موجی از حملات سنگین طالبان خدای نخواسته از هم خواهد پاشید.
بنا بر این حکومت جدید مفسدان و زوگویان را نباید دست کم بگیرد و عقب نشینی تاکتیکی آنان را فال نیک پیروزی تعبیر نکند؛ بویژه این که این ها نه حالا بل بعدتر هم بخشی از بدنۀ دولت را در اختیار خواهند داشت؛ زیرا این ها حالا آدم های عادی نیستند، دارای امکانات فراوان اند و با هرگونه فریب و تذویر مجهز هستند. اندکترین بی توجهی و دست کم گرفتن آنان خطرات سنگین و جبران ناپذیری را در قبال دارد. چنانکه گمانه زنی هایی وجود دارد که همین حالا سه گروپ مانند؛ مفسدین و غاصبین زمین، مجاهدین از دست و پا افتادۀ پیشین و بخشی از جمعیت اسلامی مخالف داکتر عبدالله، سرگرم صف آرایی های تازه برضد حکومت جدید می باشند؛ اما در این نباید شک کرد که آقای احمدزی ارادۀ نیرومند وبرگشت ناپذیر برای محو فساد دارد. از جدیت او معلوم می شود که هر مانع را از میان برمی دارد و حتی یاران نیم راه اش را زودتر از قافله بدور خواهد زد و عرصه را برای ورود اشخاص کاری و همسفران صادق و پاک فراهم خواهد گردانید؛ زیرا فساد پراگنی در کشور یک پروژه و حتی یک روند استخباراتی است و فساد زدای ضامن امنیت و تامین قانونیت و عدالت در کشور است . یاهو
