اوکراین بمثابه سیاه‌چاله‌ای برای تسلیحات آمریکایی
ویچسلاو تتیوکین (Vycheslav TETYOKIN)
ا. م. شیری
رسانه‌های جمعی غرب مشتاقانه از تحویل تسلیحات به دولت باندری کی‌یف حمایت می‌کنند و فهرست کشورهایی را که برای نئونازی‌ها کمک‌های نظامی ارسال کرده‌اند، برمی‌شمارند و با اشتیاق زایدالوصفی از ارزش چند میلیارد دلاری تدارکات مذکور و کارآیی این یا آن نوع تسلیحات صحبت می‌کنند.
آمریکایی‌ها حدود ۴٠ وزیر دفاع از کشورهای وابستۀ خود را در پایگاه نظامی رامشتاین در آلمان جمع کردند تا اقدامات لازم را همآهنگ کنند. اما همانطور که میگویند، چون در روی کاغذ راحت بود، چاله‌ها را فراموش کردند.
هنگامی که شور و شوق اولیه فروکش کرد، کارشناسان و سیاستمداران اروپایی و آمریکایی که از تبلیغات ضد روسی کاملاً مبهوت نشده بودند، سؤالات ناخوشایند، قبل از همه، در بارۀ کیفیت سلاح‌های ارسالی مطرح کردند. از این گذشته، کی‌یف قبل از هر چیز به سلاح‌های ساخت شوروی که برای ارتش خود آشنا هستند، نیاز دارد. زیرا، بازآموزی با سامان‌‌های غربی طولانی و دشوار است. با این حال، آن‌ها هر نوع سلاحی را که از زمان پیمان ورشو در زرادخانه‌ها انبار کرده‌اند، یعنی تجهیزات تولیدی سی پیش را ارسال می‌کنند.
کاروان قطارهای حامل تسلیحات کهنه به لووف رسید. این، باعث ناراحتی هیچ کس نشد. جای شکرش باقی‌ست که حرکت می‌کنند، شلیک می‌کنند. اما این واقعیت که تانک‌های لهستانی از نظر کیفیت جنگی بسیار پایین‌تر از تانک‌های مدرن روسی هستند، یک موضوع ثانوی است. هنوز مشخص نیست «جعبه‌هایی» که طرفداران اروپایی نئونازی‌های اوکراین سخاوتمندانه ارسال کرده‌اند، در چه وضعیتی قرار دارند. در عین حال، انبارهای خود را از زباله‌های غیرضروری پاک می‌کنند. همۀ آن‌ها دارای باتری، روغن، سیم برق، انواع واشر می‌باشند. پس از نگهداری، تعمیر و حفاظت کامل لازم است. بعید است «نیکوکاران» کشورهای غربی سراغ این کارها و هزینه‌ها رفته باشند. فله‌ای می‌فرستیم و در آنجا حلش می‌کنیم.
مشکل بعدی خدمه است. خدمه و محاسبۀ آماده وجود ندارد. همۀ آن‌ها در جبهه جنگ هستند و یا در طول دو ماه جنگ به دنیای دیگری مهاجرت کرده‌اند. این، بدان معناست که خدمه جدید باید آماده شود. این کاری است که هفته‌ها و حتی ماه‌ها طول می‌کشد. تانک تی-٣۴ به دلیل سادگی خوب بود. دیگر چنین تانکی وجود ندارد. سامانۀ دوش‌پرتاب ضدتانک جاولین (نیزه- ساخت آمریکا) هم از سلاح ضد تانک ٧.١٢ میلی‌متری پیچیده‌تر است. تحویل آن‌ها نیز بشدت مشکل است. رساندن آن‌ها از لووف به کراماتورسک بدلیل دوری راه، طول می‌کشد. حمل آن‌ها با تریلر یا قطار ممکن است با موشک جنگنده‌های روسیه مواجه شود.
البته، همۀ این‌ها طرف پیدای قضیه است. طرف نامرئی اقتصادی نیز وجود دارد. چرا آمریکا با آگاهی کامل از اثربخشی (یا بی‌تأثیری) واقعی این «محصولات» کهنه، ارسال سلاح‌های قدیمی از اروپا به اوکراین را تشویق می‌کند؟ برای اینکه کشورهایی را که از فن‌آوری‌های قدیمی شوروی آزاد می‌شوند، مجبور خواهد کرد که تسلیحات جدید آمریکایی بخرند. سال‌هاست که رؤسای جمهور ایالات متحدۀ آمریکا به کشورهای اروپایی فشار می‌آورند تا ۲ درصد از تولید ناخالص داخلی خود را صرف تسلیحات (بخوانید: خرید از آمریکا) بکنند. اروپا ناامیدانه مقاومت می‌کند. فقط ۵ کشور از ٣٠ کشور عضو ناتو به این رقم رسیدند. بقیه به دنبال بهانه برای نخریدن اسباب‌بازی‌های گران‌قیمت آمریکایی می‌گردند.
حالا یک مسئلۀ دیگر. دشمن پشت در است، انبارهای اسلحه خالی هستند، باید جیب‌ها را خالی کنند. و آیا این همان چیزی نیست که اروپا را به بحران اقتصادی شدید گرفتار نموده و آن را به شرکت در تحریم‌ها علیه روسیه مجبور کرده است؟ چیزی نمی‌دانیم! محافظت در مقابل خرس روسی قربانی می‌طلبد. بلی، می‌توان بجای یک بار در هفته، یک بار در ماه حمام کرد. از قضا تابستان در پیش است، می‌توان بجا آب گرم، با آب سرد هم حمام کرد. مهم نیست تن شما کثیف باشد، پاکی روح مهم است. هر سِنت ذخیره شده صرف خرید سلاح‌های پیشرفتۀ آمریکایی می‌شود. خلاصه، حفظ این وضعیت برای مجتمع‌های صنایع نظامی آمریکا یک وضعیت برد-برد است. بی‌جا نبود که با شروع درگیری‌ها، ارزش سهام مجتمع‌های صنایع نظامی آمریکا بلافاصله ٣٠ درصد افزایش یافت.
البته، ما در مورد سلاح‌های قدیمی صحبت کردیم. اما جدیدترین سامانههای موشکی ضد هوایی و ضد تانک قابل حمل نیز به اوکراین تحویل می‌گردد. در اینجا آمیزه‌های پیچیده‌تر و نامشخص‌تری وجود دارد. در برابر کارشناسان و سیاستمدارانی که تحت تأثیر مزخرفات ضد روسی عقل خود را کاملاً از از دست نداده‌‌ا‌ند، سؤالاتی مطرح می‌شود: جدیدترین سامانههای موشکی ضد هوایی و ضد تانک دوش‌پرتاب به محض عبور از مرز اوکراین به چه سرنوشتی دچار می‌شوند؟ پنتاگون در کمال خرسندی و با چشم آبی به این سؤال پاسخ می‌دهد: «ما نمی‌دانیم»!
پس، اینطور؟ در حالی که در گزارش‌های ارتش آمریکا تعداد نیروهای روسیه در اوکراین، تعداد موشک‌های شلیک شده به اهداف خاص، میزان مهمات و جزئیات دیگر با دقت ریاضی نشان داده می‌شود، اما پنتاگون ظاهراً نمی‌داند که سرنوشت کمک‌های نظامی خود به دست‌نشانده‌اش چگونه رقم می‌خورد. گویا ما هیچ سربازی در خاک اوکراین نداریم و نمی‌توانیم مسیر پرتابه‌های ساخت آمریکا را ردیابی کنیم.
خیلی راحت، در مرز لهستان و اوکراین، یک سیاه چالۀ جادویی پدید آمده، که در آن، هزاران تن تجهیزات نظامی به ارزش میلیاردها دلار ناپدید می‌شود. اوه، بلی! مثل همیشه روس‌های لعنتی مقصرند. برای اینکه آن‌ها مرتباً انبارهای «هدایای تازۀ غرب» را تخریب می‌کنند. همین که آوردند، موشک کالیبر سر می‌رسد و پارت (صدای انفجار)! بسیار تأسف، که دیگر سلاحی وجود ندارد!
ممکن است اصلاً سلاحی در آنجا وجود نداشته است؟ یا احتمال دارد بخشی از این سلاح‌ها قبل از حملۀ موشکی از آنجا خارج شده باشد؟ منظور از این چیست؟ و علاوه بر این، دزدی خارج از حد حاکمت کنونی کی‌یف به خوبی روشن است. حامیان غربی آن سال‌هاست که با عصبانیت مذبوهانه به تلاش‌های ناموفق به مدیریت فساد در اوکراین دست می‌زنند که به نوعی با معیارهای غربی مطابق است. و این هم از دامنۀ بی‌سابقۀ کمک‌های نظامی حکایت می‌کند. اگر آمریکایی‌ها از سال ٢٠١۴ تا ٢٠٢٢ به ارزش ۴.2 میلیارد دلار کمک نظامی به رژیم کی‌یف ارائه کردند، از فوریه سال جاری به یکباره، ١ میلیارد و ٣۵٠ میلیون دلار برای حمایت از باندری‌ها کمک کردند. باز هم اعلام کرده‌اند، که به ارزش ٨٠٠ میلیارد دیگر سلاح ارسال خواهند کرد. یک بستۀ «کمک» دیگر به مبلغ ۵.٣ میلیارد دلار نیز در دست تهیه است.
قابل تصور نیست، که این محموله‌های تسلیحاتی عظیم از ایالات متحده از توجه مقامات فاسد دارای حق امتیاز در تمام سطوح دولتی در کی‌یف و غرب اوکراین دور مانده باشد. این امر به ویژه در مورد جدیدترین سامانههای موشکی ضد هوایی و ضد تانک دوش‌پرتاب و قابل حمل در صندوق عقب هر خودرو صادق است. این کالای ایده‌آل مانند تانک‌های بزرگ یا توپ‌های هویتزر نیست که حتی از ماهواره‌ها نیز قابل مشاهده هستند. متقاضیان این «کالا» به حد کافی زیادند. هر گروه تروریستی علاقمند است به چنین سلاح‌هایی دست یابد. و البته، کشورهای بسیاری نیز از خرید سامانههای ارزان قیمت که ممکن است آمریکا و اتحادیۀ اروپا به دلایل مختلف اصلاً به آن‌ها نفروشند، بدشان نمی‌آید.
بنابراین، «دزدی» تسلیحات آمریکایی در اوکراین تقریباً اجتناب‌ناپذیر است. تنها مسئله میزان آن است. فکر می‌کنم که ٢٠- ٣٠٪، رقم حداقلی است از آنچه به سرقت رفته و فروخته می‌شود. اما در اینجا یک سوال جالب جدید مطرح می‌شود. آیا واقعاً آمریکایی‌ها از سرنوشت بعدی سلاح‌های تحویلی خود به اوکراین اطلاع ندارند؟ تصور می‌کنم مخاطب این صحبت که اگر ارتش آمریکا جای پایی در اوکراین نداشته باشد، پس نظارتی ندارد، افراد کاملاً ساده لوح هستند. در واقع، ایالات متحدۀ آمریکا شبکۀ گسترده‌ای از عوامل در تمام سطوح قدرت در اوکراین دارد که به آمریکایی‌ها اجازه می‌دهد تا از همه چیز اطلاع داشته باشند. می‌توانیم با خیال راحت فرض کنیم که چنین پاتۀ بزرگی از توجه آن‌ها دور نمی‌ماند. علاوه بر این، به احتمال زیاد، این آمریکایی‌ها هستند که این «دزدی‌ها» را مدیریت می‌کنند.
پر واضح است، که سازمان «سیا» و دیگر سازمان‌های اطلاعاتی آمریکا مدت‌هاست که نظارت شدیدی بر بازارهای غیرقانونی اسلحه و مواد مخدر اعمال می‌کنند و هزینۀ عملیات مخفیانۀ خود را طبق معمول از طریق قاچاق تامین می‌نمایند. در طول جنگ ویتنام، این سازمان سیا بود که طریقۀ تولید و بازاریابی تریاک را از مثلث طلایی معروف ایجاد کرد (The Golden Triangle- منطقۀ جغرافیایی واقع در منطقۀ کوهستانی تایلند، میانمار و لائوس. مترجم). در طول جنگ داخلی در کلمبیا، سازمان‌های اطلاعاتی ایالات متحده حفاظت حمل کوکائین از آنجا به آمریکا را بر عهده داشتند. در زمان اشغال افغانستان، آمریکایی‌ها تمام دنیا را به هروئین بستند. بطوریکه تولید آن در این کشور به بیش از ٧٠ درصد حجم جهانی رسید.
در اوکراین، «مواد مخدر» کشت نمی‌کنند. به استثنای شاهدانه که در اروپا مادۀ مخدر محسوب نمی‌شود. اما بازار تسلیحات بطور ناگهانی با ابعاد باورنکردنی گسترش یافت. آیا یانکی‌های مبتکر می‌توانند از این تجارت فوق‌العاده سودآور چشم‌پوشی کنند؟ امروز افراد مسئول در ایالات متحده از خود می‌پرسند: آیا این سلاح‌ها به دست گروه‌های تروریستی خواهد افتاد؟ اما می‌توانیم سؤالات متفاوتی طرح کنیم: آیا رئیس جمهور ایالات متحدۀ آمریکا به سرنوشت واقعی سلاح‌هایی که سخاوتمندانه به اوکراین می‌فرستد، علاقه‌مند است؟ و یا چون سهم خود را از این تجارت برمی‌دارد، سکوت می‌کند؟ در هر صورت، معاملات مرموز پسر بایدن در اوکراین در دوره‌ای که خود بایدن عهده‌دار معاونت ریاست جمهور ایالات متحده بود، کنگرۀ آمریکا را بر آن داشت تا بر این اساس تحقیق کند. اکنون امکانات آقای بایدن بسیار بیشتر است و ظاهراً اشتهایش نیز…
٢٢ اردیبهشت- ثور ١۴٠١
منبع:
