نویسنده آمریکایی: پروپاگاندای واشنگتن نمی‌تواند میراث رقت‌بار بایدن را ماست‌مالی کند
«آمیل آلکالای»، نویسنده آمریکایی در تحلیلی که در وبسایت «میدل ایست آی» منتشر کرد نوشته است: «در حالی که شاهد سرازیر شدن تجلیل‌های احساسی برای جو بایدن هستیم اما میراث این رئیس جمهور دموکرات آمریکا که از نسل کشی در غزه و از ثروتمندان آمریکا در برابر فقرا حمایت کرد چیزی به جز یک هرج و مرج اقتصادی و انسانی نیست.»
این نویسنده در ادامه مطلب خود خاطرنشان میکند: «در سایه طولانی جنگ جهانی اول، یکی از بزرگترین عناوین دوران به نام “پایان رژه” اثر “فورد مداکس فورد” قطعا آخرین صحنه‌ها از امپراتوری بریتانیا که چند دهه ادامه یافت تا نهایتا در یمن به فروپاشی کامل رسید ثبت کرد. در همان دوران، تی.اس الیوت، نویسنده مهاجرت کرده به آمریکا، با عنوانی متفاوت تر آن را بیان کرد: “دنیا اینگونه به پایان می‌رسد/ نه با یک انفجار بلکه با یک شیون. شاید برای دوران کنونی آمریکا هم یک نویسنده می‌تواند بنویسد: “دیگر سوختی در باک نمانده” یا “آخر خط”.»
این نویسنده آمریکایی در ادامه این مطلب خاطرنشان میکند: «متاسفانه هیچ چهره فرهنگی شناخته شده‌ای در آمریکای شمالی که شاید بتواند این لحظه ویژه را توصیف کند به ذهن متبادر نمی‌شود. رئیس‌جمهوری ناتوان، مبتلا به زوال عقل و احتمالا پارکینسون یک نسل کشی در حال اجرا که به صورت همزمان کاملا مستند شده را تایید و تسهیل کرده و برای آن پول پرداخت میکند؛ او در حالی که ما نزدیک‌تر از هر زمانی از ۱۹۴۵ تا کنون به جنگ جهانی سوم هستیم، ظاهرا با یک تصمیم شخصی نمی خواهد که به سراغ دور دوم ریاست جمهوری خود برود.»
آلکالای در ادامه مطلب خود خاطر نشان میکند: «این تصمیم به عجیب ترین طریق در روز یکشنبه، با انتشار پستی در رسانه‌های اجتماعی و با یک امضای دیجیتال، بدون هیچگونه عکسی از خود رئیس جمهور، بدون برگزاری هیچ کنفرانس مطبوعاتی و تنها با یک اشاره مبهم به یک به‌روزرسانی در هفته آینده اعلام شد. چند ساعت بعد از این اعلامیه یواشکی، به ما گفته شد کامالا هریس، معاون رئیس جمهور گزینه اصلی بوده و در مرحله جلب آرای نماینده‌های انتخاباتی است. همه این اتفاقات در فاصله کمی بعد از سوءقصد نافرجام ۱۳ ژوئیه به نامزد پیشتاز آشکار انتخابات ۲۰۲۴، دونالد ترامپ، رئیس جمهور سابق، انجام شد؛ رخدادی که به نوبه خود بر تعداد سوال‌ها بیشتر از جوابها، افزود و اطلاعات علنی حداقلی که درباره آن وجود دارد هم باز سوالهای دیگری را ایجاد میکند. آیا در این حادثه بیشتر از یک تیرانداز وجود داشت؟ چرا ماموران سابق سرویس مخفی و کهنه کاران امنیتی این حادثه را یک شکست امنیتی بزرگ که نیازمند تحقیقات بیشتر است خواندند؟»
این تحلیلگر اشاره میکند که پرسش‌هایی که بعد از انصراف بایدن درباره او و کفایتش برای ریاست جمهوری آمریکا به وجود آمده‌اند نیز همینقدر مهم هستند. او نوشته است: «اگر جو بایدن، رئیس جمهور آمریکا شایستگی نامزد شدن دوباره برای ریاست جمهوری آمریکا را ندارد، چرا پرسنل پزشکی و مراقبان سلامت در رسانه‌های جریان اصلی بی وقفه، دست کم تا زمان عملکرد فاجعه‌بار او در مناظره ریاست جمهوری با ترامپ در ۲۷ ژوئن ادعا می‌کردند که او تیزهوش است؟ او چطور می‌تواند دوره ریاست جمهوری خود را حالا به اتمام برساند؟ در واقع چند خبرنگار رسانه‌های خارج از جریان اصلی نیز تاکید کرده‌اند که چطور بایدن می‌تواند طبق سیاست‌های مربوط به قوه مجریه آمریکا کنترل تصمیمات پیرامون حملات هسته‌ای را در اختیار داشته باشد؟»
آلکالای واکنش‌های رسانه‌های جریان اصلی آمریکا به انصراف جنجالی جو بایدن از نامزدی برای ریاست جمهوری را به باد انتقاد گرفته و نوشته است: «وقتی رسانه‌های بزرگ جریان اصلی به یک باره مملو از تجلیل های پروپاگاندایی، شرم آور و غم‌انگیز و تکان‌دهنده درباره بایدن می‌شود چطور اصلا کسی می‌تواند شروع به تحلیل این خبر کند؟ ون جونز، گزارشگر سیاسی ارشد سی.ان.ان به عنوان تا مرز گریه کردن پیش رفته و می‌گوید: “مثل این می‌ماند که شما با پدربزرگ خودتان وداع می‌کنید و به گریه می‌افتید. چون او عاشق او هستید و به او اهمیت می‌دهید و او حامی شما بوده و اگر به خاطر او نبود شما به اینجا نمی‌رسیدید. این یک لحظه انسانی برای یکی از انسانهای بزرگ در آمریکا است. به عنوان یک فرد جوان ناظر شما شاهد رهبری، وطن‌‍پرستی و معنی واقعی اولویت دادن به کشور و حزب و آرمان بوده اید.”»
نگارنده این تحلیل همچنین سوابق ریاست جمهوری جو بایدن را در حوزه‌های مختلف اعم از مطالبات طبقه کارگر، بهداشت و درمان، آموزش، خدمات اجتماعی، بهبود جایگاه کارگران و طبقه متوسط و مقابله با جرم و جنایت و قاچاق مواد مخدر «رقت‌بار» توصیف کرده و نوشته است: «خانواده باید درگیر فساد عنان گسیخته‌ای است که او هنوز هم آن را پنهان و انکار میکند. سوابق قانونگذاری او باعث ایجاد یک مخروبه اقتصادی و انسانی شده‌اند.»
او نتیجه‌گیری میکند: «بخش زیادی از عمر بایدن صرف رفت‌وآمد از واشنگتن دی.سی به یک خانه ساحلی در ایالت دلاوِر شد (او بخش عمده‌ای از ریاست جمهوری خود را، شاید حتی اکثر آن را، در آنجا سپری کرد). بایدن تجسم فرهنگی سیاسی است که باعث شد جامعه آمریکا دیگر نتواند هرگز تاثیرات جایگاه کشورش و سیاست‌های اساسی آن بر میلیاردها نفر در سراسر جهان را ببیند و درک کند.»
