هموطن
بیا ای همـــــــــــوطن شور آفرینیم یل مـــــــــــــــیدان رزم سرزمینیم
چو صیدی بـسته در فتراک دشمن گرفـــــــــــــــتار جهانخوار لعینیم
یتیم و بیـــــــــوه در چنگال فقرند به ما ننگ است اگر بی غم نشینیم
زبـــــــــون پنجه ی فقر و غمینیم “من و تو هــــــر دو انسانیم آخر ” “
اگر تــــــو من شوی و من شوم تو سرانگشت سلیــــــــمان را نگینیم
سر ظلمت به سنگ صخره کوبیم به فرق جـــــــــــهل مشت آهنینیم
ز کارم بشگفد گــل غنجه در باغ گـــــــــلاب از دامن گلبن بچــینیم
ز وضـــــــــع نابکار سفلــه پرور به همـــــیاری٬ ره دیــگر گزینیم
شــــــــــود آیینه ی اندیشه صیقل روان تا برج چـــــــــرخ آتشینیم
چو زنبور عـــــسل همخانه باشیم به جام کـــــــــــام انسان انگبینیم
ز زخم سینه ی میهن چکد خون به درمانــــــش به والله و رهینیم
ز هم پاشیده گی فرخاری رنج است
از آن دور از دیـــــــــار نـــازنینیم
مولانا عبدالکبیر فرخاری
ونکوور٬ کانادا- ۹ فبروری ۲۰۱۶