بار غم گر کم نشد از شانه بارم می کشد

درد هستی دیر شد آخر فشارم می کشد

چرخ نگزارد دمی آرام گیرم روز و شب

رفته‌رفته ناله ای شب های تارم می کشد

چون بهاران میرسد این جا شود گل موجزن

یاد کشور می کنم صوت هزارم می کشد

لاف آرامی به میهن میزند هر دم غنی

این دروغ شاخ‌‌دار خنده دارم‌ میکشد

فکر میهن لحظه ای آرام نگزارد مرا

عاقبت این غصه لیل و نهارم می کشد

گر که امروز زنده ام روز دیگر آخر ثنا‌

بی مروت این جهان و روزگارم می‌ کشد

ونکوور کانادا‌

۴/۰۳/۲۰۱۹