این روز تاریخی و همبستگی با پیکار رزمجویانۀ زنان جهان را به تمام زنان و به ویژه زنان مبارز، عدالت خواه و آزادی دوست افغانستان صمیمانه و رفیقانه شادباش می گوییم.

کمی بیش از صد سال (نوزدهم مارچ سال 1911) از بزرگداشت روز جهانی زن می گذرد و برای نخستین بار این روز را مردم اتریش، دنمارک و آلمان تجلیل کردند و ملیون ها نفر برای حمایت از حقوق زنان و اجازه کار و حق رای دادن به آنها در این کشور ها گردهم آمدند و در جریان بیش از یک قرن با مبارزه پیهم و دوامدار، زنان این کشور ها از آزادی های مدنی، حق کار و رای و برابری در مناسبت های قانونی، اجتماعی و سیاسی برخوردار گردیده اند. با وجود به رسمیت شناختن این روز توسط سازمان ملل متحد، پخش اعلامیه ها و بیانیه های بی شمار، تدویر محافل گوناگون در سطح ملی و بین المللی، اما هنوز هم بخش بسیار بزرگی از زنان جهان همچنان زیر ستم و نابرابری مطلق به سر برده و این وضعیت  بویژه در برخی کشور های افریقایی و آسیایی در بدترین سطح آن قرار دارد و شمار بسیار زیادی از زنان در این کشور ها زنده گی برده گونه دارند و از کوچکترین حقوق انسانی شان بی بهره اند.

در کشور ما افغانستان عزیز، در اوایل سده بیستم و در همان سالهای آغازین جنبش آزادی خواهی زنان در جهان، در عصر شاه امان الله، نخستین گام در عرصه نهضت زنان و اسارت از برقه و چادری برداشته شد؛ ولی دیری نپایید و بزودی بار دیگر، ستم قرون وسطایی و تحجر بنیاد گرایی، دامن زنان در این کشور را گرفت و شخصیت و هویت انسانی آنان را مسخ کرد.

در طی این دوران، زن در افغانستان فراز و فرود های زیادی را به آزمایش گرفته، گاهی و تا حدودی از حقوق قانونی و انسانی خویش برخوردار گردیده و این حقوق در قانون های اساسی کشور بازتاب یافته و زمانی هم این همه دست آوردها با قوی شدن دست ارتجاع و تغییر رژیم ها، بسیار به سرعت از بین رفته است.

بهترین نمونه های رشد و اعتلای زنده گی اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و اقتصای زنان در افغانستان را می توان در دهه هشتاد میلادی دید و برجسته ساخت که نقش زنان در تمام عرصه زنده گی بسیار بلند برده شد و در بهترین سطح آن قرار گرفت و حتا شمار آموزگاران مکتب ها و دانشجویان موسسه های تحصیلات عالی بیشتر از مردان بوده و سهم بزرگی در کار و فعالیت نهاد های قدرت و اداره دولتی و سازمان های اجتماعی به عهده آنان گذاشته شده بود. در اعتلای این نقش، سهم سازمان دموکراتیک زنان افغانستان و رهبران این سازمان و از جمله رهبر برجسته آن شاد روان دکتورس اناهیتا راتبزاد بمثابه نمادی از زنان آزادی خواه و مبارز افغانستان خیلی ها برجسته بوده است. به این زنان مبارز و آنانی که در این راه جان شان را از دست دادند و بخشی از عمر عزیز شان را در پشت میله های زندان رژیم های منحط سپری کردند، درود می فرستیم.

با سقوط حاکمیت جمهوری افغانستان و به قدرت رسیدن مجاهدان و سپس طالبان یک بار دیگر سایه شوم سیاه و تعصب بنیادگرایی، ستم و نابرابری کامل و از دست رفتن تمام دست آورد هایی که زنان افغانستان در جریان سالهای متمادی به آن نایل آمده بودند، این انسان شرافتمند را به  برده تمام عیار مبدل ساختند.

حالا گویی معجزه شده است و تمام دست آوردهای سالهای پس از یازدهم سپتمبر سال 2001 بر معیار آنچه در دوران تنظیم های جهادی ـ طالبی رخ داده به سنجش گرفته می شود و از پیشتر از این تاریخ، یادی به عمل نمی آید. تلاش می گردد تا تاریخ این کشور باستانی را با هجوم سربازان امریکایی و اشغال این کشور از نو رقم زنند و آنچه را که بدست آورده اند زیر نام دست آوردها (!) هر روز به رخ مردم بکشند و خطر از دست رفتن این به اصطلاح دست آورد ها را هر چه بیشتر برجسته سازند. آنهم چه دست آورد هایی !!

با وجود فقر جانسوز، خشونت های بی رحمانه خانواده گی و اجتماعی ناشی از جهل، خرافات، ستم طبقاتی و ملی و محروم بودن بخش بسیار بزرگی از زنان از سواد و آموزش ابتدایی، همانطوری که گذشته ها نیز نشان داده است، یکبار دیگر زنان کشور با کار و پیکار قهرمانانه خویش، دوش با دوش مردان عدالت خواه و باورمند به آزادی و عدالت آجتماعی، به پیش می روند و با جود صدای پاشنه های طالبان در دهلیز های قدرت و حاکمیت دولتی و همچنان موجودیت دستگاه فاسد و بی کاره موجود، به آرمان های والای شان که آزادی و برابری هست، می رزمند و می رسند.

ما ضمن فرستادن درود گرم و پرشوربه زنان آزادی خواه جهان و افغانستان، همبستگی و حمایت خود را از مبارزه برحق آنان و رسیدن به آرمان های انسانی زنان زحمتکش افغانستان، اعلام می داریم و در این راه دشوار پیروزی های دوامدار و پیهم آنان را صمیمانه آرزو می کنیم.   

دستگیر صادقی

8 مارچ 2019