یادت نره

تا ترا جان است به تن این حرف من (یادت…

داستان کوتاه اعلان

 ندارم بخدا! نیست! والله ندارم! بلله ندارم!- ندارم و نیست…

با زهر پاشی های قومی نمی توان سیاه کاران تاریخ…

نویسنده: مهرالدین مشید زهر پاشی های قومی و فراافگنی های سیاسی در…

حقوق مالکیت آب دریاها بین کشورها

نوشته : کریم پوپل مورخ۴ جون 2023 افغانستان کشور محاط به خشکه…

                                     میله گل زرد

                        ولایت باستانی کاپیسا تجلیگاه نوروز                   جایگاه عیاران وجولانگاه مهمانان بهاری میباشد ظهور…

افغانستان به چه سمت و سویی در حرکت است؟

نویسنده: مهرالدین مشید مردم افغانستان قربانی بدهکاری های رهبران طالبان به…

رابطه ثنویت زرتشتی با 2گرایی مغز

دکتر بیژن باران ثنویت تصمیم گیری با گزینه این یا…

                      تهدید و اخطار به طالبان 

       نوشته ی : اسماعیل فروغی       اظهارات تهدید آمیز و اخطارگونه ی…

د غبرګولي، اتمه،‌ د پښتو خوږه ژبه، په ویاړ ټولو…

لیکونکۍ: محمدعثمان نجیب ژبه،‌ او مورنۍ ژبه، د څښټن تعالیٰ له…

چگونه بنویسیم؟ 

نویسنده: محمدناصر غلامی  اگر بنویسیم، چگونه بنویسیم؟ از مدت‌ها به این‌سو…

پرنده‌ی خیال روایت از شرح حال جامعه افغانستان

«پرنده‌ی خیال» دفتر شعری است‌که به‌تازگی به زیور چاپ رفته…

جنگ آب و تریاک

رسول پویان جنگ آب و معدن و تریاک را در می…

منازعه بر سر حق آبۀ هلمند یا بازی های  سیاسی…

نویسنده: مهرالدین مشید حق آبه یا بازی آخوندها و طالبان با…

از دموکراسی نباییست نالید!

این یادداشت را بخاطری مینویسم که گاهی عده یی از…

     انقلاب سفید نیاز به فلسفه اسپینوزا می داشت

آرام بختیاری       اسپینوزا،نبوغی چون مارکس،در 3 قرن پیش. فلسفه اسپینوزا(1677-1632م)، یک هلندی…

چگونگی مشروعیتِ نظام سیاسی 

نگارشی از سخی صمیم:  ***  یاد آوری ضروری: افکار ونگارش این قلم…

زاغه نشینی در غرب و رونق کالای چینایی

نویسنده: مهرالدین مشید هر از گاهی که از جا بلند می…

داستان «درگیری میشیگان»

نویسنده «ارنست همینگوی» مترجم «جعفر سلمان نژاد» جیم گیلمور از کانادا…

اطلاعیه در مورد حکم اعدام محمد رامز رشیدی و نعیم…

سازمان سوسیالیست‌های کارگری افغانستان جمهوری جنایتکار اسلامی سرمایه در ایران پس…

از جنگجویان استخباراتی تا پیش مرگان جنگ قومی

نویسنده: مهرالدین مشید پیش مرگان جنگ قومی چوب سوخت شبکه های…

«
»

سالروز حمله آمریکا به افغانستان؛ ۲۰ سال فریب و تخریب

سالروز حمله آمریکا به افغانستان؛ ۲۰ سال فریب و تخریب

به اعتقاد تحلیلگران سیاسی، حضور نظامی ۲۰ ساله آمریکا در افغانستان (۲۰۰۱-۲۰۲۱) دستاوردی به جز تخریب، ویرانی و تحمیل تلفات نظامی سنگین و بیکاری، دستاوردی برای این کشور در بر نداشته است.

 کانال تلگرامی بررسی تحولات افغانستان در این مورد می نویسد: آمریکا در هفتم اکتبر ۲۰۰۱ با شعار مبارزه با تروریسم، افغانستان را اشغال کرد و هدف از استقرار بلندمدت نظامی‌ خود را نابودی کامل القاعده، براندازی طالبان، تشکیل دولت دموکراتیک، حمایت از حقوق بشر، دفاع از حقوق زنان و بازسازی افغانستان اعلام کرد. در این میان، مبارزه با تروریسم، ایجاد دولت مدرن و حمایت از حقوق بشر به عنوان مهمترین اهداف حضور ناتو و آمریکا در افغانستان بودند.  

پس از ۲۰ سال، آمریکا در حالی افغانستان را ترک کرد که دولت دست ساخته آمریکا به طور کامل از هم فرو پاشید، یک شبکه گسترده از گروه‌های متعدد افراطی و تروریستی در افغانستان متمرکز شد، حقوق بشر به خصوص حقوق زنان در بدترین وضعیت‌ قرار گرفت و حکومت طالبان مجددا بر سر کار آمد.

واقعیت غیر قابل انکار این است که حضور نظامی بلندمدت آمریکا در افغانستان از لحاظ انسانی برای مردم افغانستان پیامد بسیار اسفباری برجای گذاشت. در ۲۰ سال حضور آمریکا در افغانستان، بیش از شصت هزار سرباز افغانستان جان خود را از دست دادند و هزاران غیر نظامی کشته و زخمی شدند. هم اکنون هزاران بیوه و یتیم در افغانستان، از پیامد جنگ آمریکا رنج می‌برند.

وضعیت فلاکت‌بار اقتصادی افغانستان، میراث بیست سال حضور ناتو و آمریکا در افغانستان است. میلیاردها دلار کمک‌های بازسازی افغانستان به دلیل فساد اداری از طریق سازمان‌های خارجی دوباره از افغانستان خارج شد و هیچ اقدام بنیادی برای رشد اقتصاد ورشکسته افغانستان صورت نگرفت.

سالروز حمله آمریکا به افغانستان؛ ۲۰ سال فریب و تخریب

طبق گزارش‌های رسمی، هم اکنون حدود ۲۴.۴ میلیون نفر از جمله ۱۳ میلیون کودک در افغانستان به کمک‌های بشر دوستانه نیاز دارند و بنا به گزارش دفتر توسعه سازمان ملل متحد، بیش از ۹۷ درصد شهروندان افغانستان در خطر سقوط به زیر خط فقر قرار دارند.  

برخورد دوگانه آمریکا با شعار حقوق بشر و سوء استفاده از شعار جنگ با تروریسم همزمان با ختم مأموریت نظامی ناتو و آمریکا در افغانستان پس از سال ۲۰۱۴ بیشتر برای مردم افغانستان نمایان شد. تا اینکه سرانجام با توافق سیاسی آمریکا با گروه طالبان، مقامات کاخ سفید از جمله جو بایدن رئیس جمهور آمریکا عملا تصریح کرد که آمریکا از افغانستان به عنوان میدان جنگ برای مبارزه با دشمنان آمریکا استفاده کرد “نه برای این که دختران افغانستان به مدرسه بروند. “

آمریکا در مدت بیست سال حضور نظامی خود در افغانستان، بالغ بر ۲۳۰۰ کشته و بیش از ۲۰ هزار نفر زخمی داد و هزینه اقتصادی حضور آمریکا نیز بیش از ۲ تریلیون دلار گزارش شده است.

برآیند هزینه سنگین انسانی و مالی بیست سال جنگ آمریکا در افغانستان نتیجه‌ای جز تباهی مردم افغانستان و سقوط اعتبار آمریکا در منطقه دیگر هیچ چیزی به همراه نداشته است. اکنون سؤال بزرگ برای مردم افغانستان و شهروندان آمریکا به عنوان مالیات‌دهندگان این جنگ این است که چرا سرانجام کار چنین شد؟

سالروز حمله آمریکا به افغانستان؛ ۲۰ سال فریب و تخریب

تحلیلگران مسائل افغانستان بر این باورند که آمریکا و ناتو پس از حضور نظامی در افغانستان به جای دولت‌سازی در افغانستان استراتژی استخباراتی و تخریب در قلمرو دولت‌های منطقه را در پیش گرفتند. چنانچه چندی قبل دونالد ترامپ رئیس جمهور پیشین آمریکا عملا تصریح کرد که هدف ما از حضور در پایگاه نظامی بگرام زیر نظر قراردادن فعالیت‌های دولت چین بود. با این وضعیت، شکست و خروج آمریکا را نمی‌توان تنها در افغانستان محدود کرد، بلکه شکست آمریکا در افغانستان به مثابه شکست آمریکا در کل منطقه نیز تلقی می‌شود.

به هر ترتیب، شواهد می‌رساند که آمریکا پس از پی‌بردن به شکست نظامی خود در افغانستان و منطقه، استراتژی خطرناک‌تری را در پیش گرفت. آمریکا به ارزش میلیاردها دلار تجهیزات نظامی زمینی و چریکی را همراه با یک شبکه گسترده از تمام گروه‌های تندرو منطقه از جمله داعش و جدایی طلبان منطقه را در افغانستان به‌جا گذاشت. با این رویکرد، دولت آمریکا با سقوط عامدانه دولت و ارتش افغانستان به احتمال زیاد بودجه مالی را که برای تدارکات نیروهای مسلح افغانستان می‌پرداخت اکنون صرف گروه‌های تروریستی مستقر در خاک افغانستان می‌کند تا به عنوان نیروهای نیابتی آمریکا در یک بازی بزرگ آماده خدمت باشند.

حمله ایالات متحده و متحدانش، پس از حملات تروریستی ۱۱ سپتامبر، آغاز شد که حکومت طالبان را سرنگون کرد. طالبان ۱۹ سال و ۸ ماه بعد پس از شکست نیروهای مسلح افغانستان و عقب‌نشینی بیشتر نیروهای ناتو قدرت را به دست آوردند.