قامت با شکوه ی آسمایی و شیر دروازه بار دیگر…

نویسنده: مهرالدین مشید به راستی که جهان بی وطنی دنیای سرد و…

مولانا عبدالرحمن جامی 

نورالدین عبدالرحمن بن احمد بن محمد جامی معروف به مولانا…

آیا این یک آدمیزاد است یا غیر آدمیزاد؟!؟!؟!

سنگ شکن خدا که می دهد نمی پرسد بچه کیستی؟! "اما…

پس منظر اختلاف نظر رهبران طالبان و شکننده گی بقای…

نویسنده: مهرالدین مشید سیطره جویی ملاهبت‌الله و افزایش اختلاف میان جناح…

رهبران فراری

نوشته نذیر ظفر ما را به وحشیان زمـــــان رهبران فروخت خـــــود را…

کجاست

مادر دلسوز بی آزار و غمخوارم کجاست  مادر شیرین من از…

تبار گرایی یا تفوق خواهی تباری ؟

ساحه باقیمانده از آریانا ، خراسان و باختر که بنام…

لوکاچ؛ فیلسوف مجار، مورخ و تئوریسین ادبیات

georg lukacs (1885-1971) آرام بختیاری گئورگ لوکاچ، و دمکراسی سوسیالیستی شورایی. جرج لوکاچ(1971-1885…

په حکومت کولو کې بد، په خبرو کې بد او…

نور محمد غفوري جان کیری د امریکا د خارجه چارو پخواني وزیر هغه…

سروش واژگان 

رسول پویان  خـدا تا در نمـاد بنده یـی مصلـوب آدم شد  محـیط…

قلم آزادیخواه همچون باد وزان 

آقای "علی پاکی" (به کُردی: عەلی پاکی)، شاعر کُرد، زاده‌ی…

د نړیوال نظم سازماني بنسټونه

نور محمد غفوری (لومړۍ برخه) د لیکنو ددې سلسلې په پیل کې…

مارکسیسم دگم نیست، بلکه راهنمای عمل است

ترجمه – رحیم کاکایی میخاییل کارداسویچ کل جهان بینی مارکس اما دکترین…

د نړیوال نظم نورمونه

نور محمد غفوري په مخکنیو دریو لیکنو (نړیوال نظم او افغانستان،…

بازی طالبان با کارت قومی و سکوت مرگبار نخبه گان…

نویسنده: مهرالدین مشید هرگونه اعتماد به یک گروۀ تروریستی بزرگترین خیانت…

د نړیوال نظم اصول

نور محمد غفوري (د تیرو لیکنو په تسلسل) د (نړیوال نظم او…

چند شعر کوتاه از زانا کوردستانی 

اگر ماه و خورشید را هم از آسمان پایین بیاورند هرگز دل به…

نړیوال نظم په کومو قاعدو ولاړ دی؟

نور محمد غفوري (د پخوا نۍ لیکنې په سلسله) څو ورځې مخکې…

جایگاه ی طالبان در معادلات سیاسی و استخباراتی در حال…

نویسنده: مهرالدین مشید آیا معادلات سیاسی و استخباراتی در منطقه در…

«
»

   به بهانه ی سرنگون کردن پایه های برق     

                                                                نوشه ی : فروغی 

         درحالیکه دامنه ی کشتار و جنگ در کشور گسترش یافته است ، ازمدتیست شهر کابل پایتخت افغانستان بار دیگر بی برق است و باشنده گان بینوای شهر از سرمای سوزنده ی زمستان و تاریکی دوامدار بیشترعذاب میکشند .                                                                                با نگاه کوتاهی به گذشته  ، بخوبی در می یابیم که نه کشتار بیرحمانه ی سربازان ، معلمان  و ماموران دولتی در سرزمین ما کارتازه ایست و نه سرنگون کردن پایه های برق  . همه بیاد داریم که مجاهدان سر به کف ، در سالهای شصت و هفتاد  خورشیدی ، سرنگون کردن پایه های برق و به آتش کشیدن کاروان های مواد خوراکی اولیه ی مردم کابل را ، بزرگترین پیروزی خویش میپنداشتند . آنان همچنان کشتار بیرحمانه ی سربازان و ماموران دولتی را با شادی جشن گرفته و از آن مواد تبلیغاتی برای رسانه های گروهی غرب تهیه مینمودند  . زنده زنده پوست کردن مأموران دولت ، قطعه قطعه کردن اعضای بدن سربازان اسیر ، میخ در سر کوبیدن و گوش و بینی بریدن اسیران زنده ، و دهها شکل فجیع و هولناک کشتار آدمها ی بیگناه ، سربازان و ماموران دولتی ؛ رسمهای معمول بیرحمی و کشتار درمیان افراطیون کشور ما بوده است .  اگر امروز طالب و داعش سر میبرند و اسیران را زنده زنده میسوزانند ، دیروز نیز مجاهدان سر به کف ما ، سربازان اسیر و ماموران دولتی را زنده زنده پوست میکند ند و دهها جزای بیرحمانه ی دیگر میدادند .  به همین سان است وجه مشترک هر دو گروه بنیادگرا در سرنگون کردن پایه های برق  .         به باور من این حقایق روشن را که قطع برق و کشتار همراه با قساوت کارتازه ای در میان گروه های افراطی نیست ، همه میدانند و نیازی به اثبات ندارد  . رییس جمهورغنی میداند ، عبدالله عبدالله میداند ، عبدالرب رسول سیاف و تمام رهبران مجاهدین که اکنون همه به مولتی میلیونرها مبدل شده اند میدانند ، عبدالرحیم وردک وزیر دفاع پیشین که بیشتر به پایه پران برق مشهور است هم میداند . روسای مجلسین شورا میدانند و همچنان جناب زلمی خلیل زاد و دولت امریکا هم میدانند که سرنگون کردن پایه های برق ، به آتش کشیدن کاروانهای مواد خوراکی اولیه مردم کابل و کشتار بیرحمانه ی معلمان ، سربازان و ماموران دولتی ، کارتازه ای در کشور ما نیست .                   اگر با دقت به بدنه ی حکومت و دولت افغانستان طی سالهای اخیر نگاه کوتاهی بیندازیم ، بیشترینه اعضای زورمند دولتی ، شامل همان قدرتمندانیست که در سرنگونی پایه های برق ، به آتش کشیدن کاروانهای موادخوراکی اولیه و کشتارهای بیرحمانه ی سربازان و ماموران دولتی و چپاول ثروتهای ملی ، نقش برجسته داشته اند . یا مستقیمن در رهبری شرارت دست داشته اند و یا از آن حمایت کرده اند .                                                                                                به نظرمن ، تا زمانیکه پایه پرانهای برق ، وزیردفاع ، وکیل و سناتورمقررشوند و تا زمانیکه غارتگران و چپاولگران دارایی های ملی ( بخصوص اسلحه و مهمات قوای مسلح کشور بشمول طیارات و تانکها ، معادن و زمینمهای دولتی ) بمقامهای بلند دولتی دست بیابند ؛ و تا آنگاهی که رهبران حکومت ، با دزدان و غاصبان زمین دهن جوال را بگیرند ؛ نه از امنیت و ثبات خبری خواهد بود و نه به آرامش و رفاه دست خواهیم یافت .  مردم هرگز به وعده ها و شعارهای میان تهی و لفاظی های نمایشی رییس جمهورغنی و عبدالله عبدالله باور نخواهند کرد مگر آنکه صداقت شانرا در عمل به اثبات برسانند .  آنان بمردم امنیت و ثبات وعده میدهند ولی تاهنوز هیچ برنامه ی موثر وعملی برای تامین امنیت و ثبات ندارند . حتا با گذشت یکسال تا هنوز نتوانسته اند مدیران مسوول امنیت  ( وزیر دفاع و رییس عمومی امنیت ملی ) را معین و  مقرر نمایند . ما تا هنوز که بیش از یکسال از تشکیل حکومت وحدت ملی میگذرد ، کشوری در حال جنگ اما بدون وزیر جنگیم .                                                                                                           آخرین گزارش سازمانهای بین المللی گواه آنست که افغانستان هنوز سومین کشور فاسد درجهان بوده  و سال 2015 نا امن ترین سال کشور طی چهارده سال اخیر بوده است .  باساس همین گزارشها وضعیت زنده گی مردم اسفبارتر شده ، کوچ و هجرت سیل آسای جوانان ازکشوربصورت سرسام آور و هولناک بیشتر شده و انفجارات و حوادث مرگبار بیشتر از پیش گردیده است .                                                                                                                             پرسش اینجاست که مقصر اصلی اینهمه نا بسامانیها کیست  ؟  چرا با وجود گزافه گوییهای رییس جمهور و رییس اجراییه ، افغانستان هنوز در زمره ی فاسدترین کشورهای جهان است و اولین سال حکومتداری آنان ( سال 2015  ) نا امن ترین سال طی چهارده سال اخیر بوده است ؟          چرا تا هنوز وزیر دفاع و وزیر امنیت ملی نداریم  ؟                                                        چرا فساد در درون دولت ریشه دار تر شده ، بجز حرافی و کارهای نمایشی اقدامات جسورانه و بنیادی در برابر آن صورت نمیگیرد ؟                                                                             چرا آگاهانه و پلان شده زمینه ی گسترش فعالیت گروههای مختلف افراطی از جمله گروه اسلامی داعش درنقاط مختلف کشور مساعد گردانیده شده و با بهانه های مختلف دور باطل ناامنی و جنگ در کشورما ادامه داده میشود ؟ چرا ؟ چرا ؟ چرا ؟                                                          به باورمن ، این دور باطل مطابق سناریوی از قبل نگاشته شده میچرخد و به پیش برده میشود . گرداننده گان این سناریوی هولناک با بکارگیری عروسکهای بازیگری چون کرزی و احمدزی و عبدالله و همانند آنان … با بکارگیری بازیگران دیو صفتی چون جهادیون ، طالبان ، داعشیان و همانند آنان … هم دایره ی فساد را بزرگتر خواهند کرد وهم دایره ی جنگ و ناامنی را  .  جنگ و ناامنی و فساد  تا زمانی در افغانستان ادامه خواهدیافت که ملت بخواب رفته ی ما بیدار شده ، دربرابر فاسدان، غاصبان زمین و دیو صفتان و خفاشان خون آشام بایستند و سرنوشت شانرا خود بدست بگیرند .                                                                                                   اما این بیداری و این پرخاش دربرابر بیعدالتی ، ظلم ، فساد و جنگ چگونه و از چه راهی بچنگ خواهد آمد ، پرسش بزرگ دیگریست که به بحث دراز دامن دیگری نیاز دارد .                       چند درد دلم را به بهانه ی بی برقی نوشتم تا شما سروران گرانقدر چگونه میاندیشید . یا هو                                                                                                    فبروری 2016