اسرائیل بر روی جنایت و خون بنا شده است
اسرائیل و به‌صورت عام‌تر، کشورهای غربی (ایالات متحده و فرانسه به‌ویژه) تروریسم دولتی را که هیچ چیزی نمی‌تواند آن را توجیه کند و توسط اخلاق و حقوق بین‌المللی تقبیح می‌شود، به مرحله اجرا می‌گذارند … این دولت‌هایی که برای حکومت کردن، جنایات سیاسی انجام می‌دهند، آیا ارزش بیشتری از داعش یا القاعده دارند؟ در عمل آنها بدترند زیرا برای کارهای کثیف‌شان وسائل دولتی در اختیار دارند. اسرائیل به‌طور عینی بازتاب ناخالص و وحشی این استراتژی سیاسی است که از قانون تالیون (قصاص) الهام می‌گیرد. و تازه برایمان از دموکراسی و حقوق بشر سخن می‌گویند!
می‌دانستیم که اسرائیل وجودش و سپس بقایش را بر روی کشتار توده‌ها و بر روی کشتار هدفمند رهبران عرب و فلسطینی بنا کرده است. بدین‌سان طی سال‌های اخیر، هزاران فلسطینی، به‌ویژه طی جنایت‌های هدفمند از سوی اسرائیل کشته شده‌اند.
در‌واقع، فلسفه وجودی دولت اسرائیل، بر روی این اصل بنا شده است که از جنایت و از مرگ استراتژی بقاء خود را بسازد. به همان‌گونه که روزنامه‌نگار رونن برگمن در واپسین کتاب خود تحت عنوان «برخیز و اول بکش» می‌گوید، این استراتژی متعلق به امروز نیست بلکه به سال‌های ١٩٣٠ یعنی حتی پیش از وجود کشور یهودی برمی‌گردد. مطلبی که نشان می‌دهد بانیان این سیاست حذف فیزیکی فلسطینیان و آنهایی که با این طرح مخالفت می‌نمایند جزو طرح‌شان بوده است و همزیستی با اعراب را به‌گونه‌ای عام و فلسطینیان را به‌گونه‌ای ویژه نمی‌توانستند تحمل کنند. دهکده‌های فلسطینیان که در دیر یاسین و کافر قاسم به آتش کشیده شدند؛ کشتار هدفمند رهبران سیاسی و نظامی فلسطینیان؛ فهرست فلسطینیانی که به دستور اسرائیل به قتل رسیده‌اند آنقدر طویل است که بیهوده است بکوشیم آن را در اینجا بیاوریم. بدون این که اشتباه جنگی باشد یا عملی ناشی از آن، این جنایات عمیقاً با هدفی دقیق برنامه‌ریزی شده بودند: جا برای مهاجران یهودی باز شود.
یک نسل‌کشی که این نام را بر خود ندارد
این جنایات که در سال‌های ٣٠ سده پیش آغاز شده بود هنوز هم در سال ٢٠١٨ یعنی نزدیک ٩٠ سال بعد از آن ادامه دارد. بر‌اساس سخنان رونن برگمن، اسرائیل کشتار ٢٧٠٠ فلسطینی را به‌صورت ابزار برای پیشبرد طرح خود برنامه‌ریزی کرده بود. اریک دنسه، کارشناس مسائل اسرائیل و خاور میانه که کتابی درباره موساد و سرویس‌های مخفی اسرائیل نوشته است، عدد ذکر شده را تأیید می‌کند و افزون بر آن تدقیق می‌نماید که این استراتژی را تحت مدیریت یک افسر بریتانیایی به‌نام «اورد چارلز وینگیت» آماده کرده بودند. این افسر در سال‌های ١٩٣٠ «گردان ویژه شبانه» را که از یهودیان تروریست «ایرگون» و «هاگانه» که به دهکده‌های فلسطینی شبیخون می‌زدند تشکیل شده، سامان داده بود. این تروریست‌ها به حذف فیزیکی مقامات عالیرتبه، مسئولان و متفکران فلسطینی می‌پرداختند. بدین ترتیب طی دهه‌های اخیر، این گروه‌های تروریست اول از همه و بعداً اسرائیل به خود مأموریت دادند که هر فلسطینی را که مورد احترام بود و در برابر اسرائیل قد علم کرده بود، از بین ببرند. شعار آنها این بود: اول از همه بکشید. یادآور شویم که موساد، سرویس امنیتی اسرائیل، در پس کشتار چندین دانشمند ایرانی یا بیگانه که به اهداف فلسطینی یاری می‌رساندند، بود. مورد الجزایری محمد بودیاف، که در سال ١٩٧٣ در پاریس توسط موساد به قتل رسید، یکی از آن موارد است.
این چنین کشوری که بر روی خون و جنایت بنا شده است، غرب آن را به‌عنوان نمونه دموکراسی به دنیا ارائه می‌دهد. آیا باید از این امر شگفت‌زده شد؟ غربی که هرگز در پراتیک پاکسازی از طریق تخلیه یعنی حذف فیزیکی دشمنان یا مخالفان تردیدی به‌خود راه نداده بود. در‌واقع، مراجع زیادند (مورد مشهورتر از همه ربودن مهدی بن بارکا مخالف مراکشی و کشتن او در فرانسه است). یا طی جنگ الجزایر که در آن فرانسه دست به جنایت هدفمند زد (مانند موریس اودن یا بن مهیدی). فرانسوا اولاند، پرزیدنت سابق فرانسه پذیرفت که فرانسه برای «از بین بردن» این «تروریست‌ها» همواره دست به چنین شگردهای جنایت‌کارانه‌ای زده است. ولی در این شگردها، فرانسه تنها نیست. در ایالات متحده آمریکا، آژانس اطلاعاتی سی.آی. ای. در این نوع عملیات از دیگران عقب نیست. در چندین عملیات جنگ پنهانی که در تمام دنیا صورت گرفته است، به صورت گسترده‌ای به این نوع شگردهای جنایت‌کارانه برای حذف فیزیکی دشمنان یا مخالفان خود روی آورده است. مشهورترین مورد آن، پرزیدنت پاناما، مانوئل نوریگاست که توسط یک کماندوی سی.آی. ای. از کاخ ریاست‌جمهوری خود ربوده شد و سپس در سال ١٩٨٩در ایالات متحده مسموم گشت.
اسرائیل و به‌صورت عام‌تر، کشورهای غربی (ایالات متحده و فرانسه به‌ویژه) تروریسم دولتی را که هیچ چیزی نمی‌تواند آن را توجیه کند و توسط اخلاق و حقوق بین‌المللی تقبیح می‌شود، به مرحله اجرا می‌گذارند. آیا هدف وسیله را توجیه می‌کند؟ البته دولت دلایلی دارد که خرد آن را نمی‌پذیرد! ولی این دولت‌هایی که برای حکومت کردن، جنایات سیاسی انجام می‌دهند، آیا ارزش بیشتری از داعش یا القاعده دارند؟ در عمل آنها بدترند زیرا برای کارهای کثیف‌شان وسائل دولتی در اختیار دارند. اسرائیل به‌طور عینی بازتاب ناخالص و وحشی این استراتژی سیاسی است که از قانون تالیون (قصاص) الهام می‌گیرد. و تازه برایمان از دموکراسی و حقوق بشر سخن می‌گویند!
